(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

(2) เรื่อง การขอขยายวงเงินกู้และระยะเวลาผ่อนชำระเงินกู้ซื้อบ้านมาเบิกค่าเช่าบ้านได้หรือไม่

เรื่องนี้ข้อเท็จจริงปรากฏว่า ผู้ฟ้องคดีรับราชการตำแหน่งนิติกรชำนาญการ ปฏิบัติงานในท้องที่อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี ต่อมาผู้ฟ้องคดีได้รับคำสั่งให้ไปปฏิบัติหน้าที่อยู่สำนักงานส่งเสริมการปกครองท้องถิ่นจังหวัดอุบลราชธานี จึงเป็นการเดินทางไปประจำสำนักงานใหม่ในต่างท้องที่โดยไม่ใช่คำร้องขอของตนเอง โดยทางราชการไม่ได้จัดที่พักอาศัยให้ตามหลักเกณฑ์ที่ทางราชการกำหนด กระทรวงการคลังกำหนดและยังไม่มีเคหสถานอันเป็นกรรมสิทธิ์ของตนเองหรือคู่สมรสในท้องที่ที่ไปประจำสำนักงานใหม่ ผู้ฟ้องคดีจึงมีสิทธิเบิกค่าเช่าบ้านข้าราชการตามมาตรา 7 วรรคหนึ่งแห่งพระราชกฤษฎีกาค่าเช่าบ้าน พ.ศ.2547 และมีสิทธินำหลักฐานการชำระค่าเช่าซื้อหรือค่าผ่อนชำระเงินกู้มาเบิกค่าเช่าบ้านข้าราชการได้

ผู้ฟ้องคดีจึงมีสิทธินำหลักฐานการผ่อนชำระราคาบ้านที่ค้างชำระอยู่ในท้องที่อำเภอเมืองอุบลราชธานี คือหลักฐานตามสัญญากู้ยืมเงินกับธนาคารศ.ฉบับลงวันที่ 10 เมษายน 2540 จำนวน 850,000 บาท ซึ่งผู้ฟ้องคดีได้นำโฉนดที่ดินพร้อมบ้าน ซึ่งตั้งอยู่ที่ตำบลขามใหญ่ อำเภอเมืองอุบลราชธานี จำนองเป็นประกันการชำระหนี้ดังกล่าวที่ผู้ฟ้องคดีใช้เป็นที่อยู่อาศัยและได้อยู่อาศัยจริงมาเบิกค่าเช่าบ้านได้ตามมาตรา 17 แห่งพระราชกฤษฎีกาดังกล่าว

อย่างไรก็ตาม สิทธิของผู้ฟ้องคดีที่จะนำหลักฐานการผ่อนชำระเงินกู้เพื่อชำระราคาบ้านในท้องที่ไปประจำสำนักงานใหม่ตามสัญญากู้เงินกับธนาคารศ.นั้น ถูกจำกัดด้วยเงื่อนไขว่าให้เบิกได้เฉพาะบ้านหลังแรกเท่านั้น ทั้งนี้ ตามมาตรา 17 วรรคหนึ่ง (1) แห่งพระราชกฤษฎีกาค่าเช่าบ้านข้าราชการฯ และข้อ 23 วรรคหนึ่งของระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยหลักเกณฑ์และวิธีการเกี่ยวกับการเบิกจ่ายเงินค่าเช่าบ้านข้าราชการ พ.ศ.2549 ประกอบกับข้อ 6 ของระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการควบคุมสัญญาเช่าซื้อและสัญญากู้ยืมเงินเพื่อชำระราคาบ้านที่ค้างชำระอยู่เพื่อสิทธิในการเบิกค่าเช่าบ้านข้าราชการ พ.ศ.2545

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)