(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

สิทธิประโยชน์และสวัสดิการของข้าราชการและเจ้าหน้าที่ของรัฐ

แม้คดีนี้ข้อเท็จจริงจะปรากฏว่าผู้ฟ้องคดีไม่เคยใช้สิทธินำหลักฐานค่าผ่อนชำระเงินกู้เพื่อชำระราคาบ้านตามสัญญากู้ยืมเงินกับธนาคารศ. ฉบับลงวันที่ 10 เมษายน 2540 ในท้องที่ที่ไปประจำสำนักงานแห่งใหม่ก็ตาม สัญญาเงินกู้ดังกล่าวก็อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ถือว่าเป็นสัญญาเงินกู้ฉบับแรกตามหลักเกณฑ์ข้างต้น เมื่อในระหว่างเวลาผ่อนชำระตามสัญญาเงินกู้ฉบับแรกนั้นผู้ฟ้องคดีได้ทำสัญญากู้เงินกับสหกรณ์ออมทรัพย์ กรมปกครองจำกัด เพื่อไถ่ถอนจำนองบ้านพร้อมที่ดินตามสัญญากู้ยืมเงินกับธนาคารศ.ฉบับลงวันที่ 10 เมษายน 2540 เป็นสัญญาฉบับที่สอง
โดยอาศัยหลักทรัพย์โฉนดที่ดินและบ้านตามสัญญาเงินกู้ฉบับแรกจำนองเป็นประกันจึงเป็นการขยายวงเงินกู้และระยะเวลาการผ่อนชำระเงินกู้จากสัญญาฉบับแรกที่สิ้นสุดลงในวันที่ 10 พฤษภาคม 2555 ออกไปจนถึงเดือนกันยายน 2567 อันเป็นการต้องห้ามตามมาตรา 17 วรรคหนึ่ง(1) แห่งพระราชกฤษฎีกาค่าเช่าบ้านข้าราชการ และข้อ 23 วรรคหนึ่งของระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยหลักเกณฑ์และวิธีการเกี่ยวกับการเบิกจ่ายเงินค่าเช่าบ้านข้าราชการฯ ประกอบกับข้อ 6 ของระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการควบคุมสัญญาเช่าซื้อและสัญญากู้ยืมเงินเพื่อชำระราคาบ้านที่ค้างชำระเพื่ออยู่เพื่อสิทธิในการเบิกค่าเช่าบ้านข้าราชการฯ ผู้ฟ้องคดีย่อมมีสิทธินำหลักฐานตามสัญญากู้เงินฉบับใดฉบับหนึ่งมาเบิกค่าผ่อนชำระเงินกู้เพื่อชำระราคาบ้านได้เพียงไม่เกินวันที่ 10 พฤษภาคม 2555 เท่านั้น

ผู้ฟ้องคดี จึงไม่มีสิทธินำหลักฐานการชำระเงินกู้กับสหกรณ์ออมทรัพย์กรมการปกครองจำกัด ตามสัญญาลงวันที่ 17 สิงหาคม 2547 ภายหลังวันที่ 10 พฤษภาคม 2555 มาใช้เป็นหลักฐานในการเบิกค่าเช่าบ้านข้าราชการเพื่อชำระเงินกู้ได้อีก ดังนั้น การที่ท้องถิ่นจังหวัดอุบลราชธานี (ผู้ถูกฟ้องคดี) มีคำสั่งตามหนังสือ ลงวันที่ 17 ธันวาคม 2557 เพิกถอนสิทธิการเบิกค่าเช่าบ้านเพื่อชำระเงินกู้ของผู้ฟ้องคดีจึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว

(คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่อร.273/2565)

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)