มนุษย์ทุกคนล้วนมี “ฟันสองชุด” ชุดแรกคือ“ฟันน้ำนม” ที่โผล่ขึ้นมาขณะที่อยู่ในวัยทารก และอีกชุดหนึ่งคือ“ฟันแท้” ซึ่งจะขึ้นมาทดแทนฟันน้ำนมที่หลุดร่วงไป

“ฟันแท้” ร่วงแล้วร่วงเลยไม่มีฟันอื่นขึ้นมาทดแทนอีก ทำให้ผู้รักสวยรักหล่อทั้งหลาย และผู้ที่ต้องการอร่อยกับการขบคี้ยวแทะกัดอาหารแข็งๆ ก็จะดูแลฟันแท้ให้อยู่คู่เหงือกไปตลอดชีวิต

“โจโฉ” นั้นเป็น “ขุนพลฟันดี” มีนิสัยชอบ “แทะน่องไก่” เป็นชีวิตจิตใจ ในศึก “เองเปงก๋วน” เล่าปี่ราวีกับโจโฉอย่างถึงพริกถึงขิงยาวนานนับเดือน พอพักรบพ่อครัวจะนำน่องไก่ต้มยาจีนมาให้โจโฉจับแทะ โจโฉแทะจนเหลือแต่กระดูก ก็ยังติดใจความอร่อย “จะทิ้งกระดูกก็เสียดาย จะกลืนลงคอไปก็ทำไม่ได้” ทำให้โจโฉเกิดจินตนาการเปรียบเทียบศึกที่กำลังขับเคี่ยวอยู่ในขณะนั้นว่า “จะรุกก็ไม่ได้ จะถอยก็ไม่ควร”

โจโฉเคยเจอศึกหนักที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอดที่สนามรบ “ด่านตงก๋วน” เมื่อต้องโรมรันกับนักรบบ้าเลือดชื่อ“ม้าเฉียว” ที่ไล่ล่าชีวิตโจโฉอย่างสุดอำมหิต เพื่อแก้แค้นให้“ม้าเทง” เจ้าเมือง “เสเหลียง” ผู้เป็นบิดา ที่ถูกโจโฉลวงล่อฆ่าตาย

การไล่ล่าครั้งนั้น “โจโฉ” หนีตายจากการตะลุยฟันของ “ม้าเฉียว” ด้วยการแปลงกายเปลี่ยนสีเสื้อเกราะ ตัดเคราทิ้งไปไม่ให้จำได้ และแทรกปะปนอยู่ในหมู่ทหารเลว แต่ม้าเฉียวจำได้ แล้วยิงเกาทัณฑ์เข้าใส่จน “โจโฉตกหลังม้าฟันหน้ากระแทกดินจนฟันหลุด”

จากนั้นมา “ขุนพลหลอ” ก็แทะน่องไก่ไม่ถนัดต้องให้หมอฟัน สร้างฟันทองมาใส่ปากไว้ช่วยแทะ

ผู้ที่ฟันหน้าหลอไปโดยยังหาฟันใหม่มาใส่แทนไม่ทัน ย่อมตระหนักได้ถึงความหล่อและความสวยที่หายไปอีกทั้งตระหนักได้แทะกัดกินอาหารไม่สะดวก

อีหรอบเดียวกับ “รถไฟฟ้าสายสีม่วง” สายบางใหญ่-เตาปูน ที่ผู้บริหารบ่นขาดทุนวันละหลายล้าน ตั้งเป้าไว้จะมีผู้ใช้บริการวันละ 72,000 ราย เอาเข้าจริงมีเพียง 20,000 รายเท่านั้น ที่เป็นเช่นนี้ เพราะระหว่างสถานีเตาปูนถึงบางซื่อ ระยะทางไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร กลายเป็น “ฟันหลอ”ไม่เชื่อมต่อกัน

ต้องยกโป้งให้ผู้คิดโครงการรถไฟฟ้าสายนี้ ที่“โง่เง่าเบาเต็ง” ทำให้กลายเป็น “รถไฟฟ้าสายฟันหลอ”

เมื่อหลอแล้ว จะแทะน่องไก่ซึ่งหมายถึงผู้โดยสารได้อย่างไร? ถ้าไม่รีบ “หาฟันปลอมมาใส่แทนที่หลอ”รับรองแทะน่องไก่อย่างโจโฉไม่ได้แน่ ก็จงยอมรับ “การขาดทุนจนบักโกรก” ต่อไปอย่างงี่เง่า

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม