กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หมาป่ากับนกกระสาทำสัญญาเป็นเพื่อนกัน

“หมาป่า” สัญญาว่า จะไม่กินนกกระสาเป็นอาหารในขณะที่ “นกกระสา” ก็สัญญาว่า ถ้าตนหาปลาตามบ่อหนองคลองบึงได้ ก็จะนำมาแบ่งปันเป็นอาหารให้หมาป่า

ทั้งสองฝ่ายต่าง “รักษาสัญญา” มาได้ระยะหนึ่ง จนเป็นที่สรรเสริญของปวงสัตว์ทั้งหลายในป่าใหญ่

แล้ววันหนึ่ง “หมาป่าได้เชิญนกกระสาไปที่บ้าน”โดยบอกว่าจะ “เลี้ยงอาหารที่สุดอร่อย” แก่นกกระสาเพื่อนรัก

“บนโต๊ะอาหาร” หมาป่าได้ตัก “ซุปหูฉลามอันโอชะ ใส่จานแบนๆ สองใบ” กลิ่นซุปอันหอมยวนใจทำให้นกกระสาหิวยิ่งนัก แต่แล้วนกกระสาก็ไม่สามารถกินซุปที่อยู่ใน“จานแบนๆ” ได้

ส่วนหมาป่านั้น “ใช้ลิ้นเลียหูฉลามใส่ปากจนเกลี้ยงจาน”แล้วถามนกกระสาว่า

“เพื่อนรัก ซุปหูฉลามคงไม่อร่อย เจ้าจึงไม่ยอมกิน” กล่าวจบ หมาป่าก็ใช้ลิ้นเลียหูฉลามในจานของนกกระสาใส่ปากตนเองจนเกลี้ยงจาน

หลายวันต่อมา “นกกระสาเชิญหมาป่าไปที่บ้าน”เพื่อทานอาหารบ้าง

“บนโต๊ะอาหาร” นกกระสา “ใส่ซุปกระต่ายป่าที่สุดอร่อยลงในไหปากแคบสองใบ” ใบหนึ่งเป็นของหมาป่าและอีกใบเป็นของตนเอง

“นกกระสาใช้ปากแหลมยาว” จุ่มลงในไหปากแคบ แล้ว “กินซุปกระต่ายป่าจนเกลี้ยงไห” ในขณะที่หมาป่าไม่สามารถกินซุปกระต่ายป่าจากไหปากแคบได้

นกกระสาจึงถามหมาป่าว่า “เพื่อนรัก ซุปกระต่ายคงไม่อร่อย เจ้าจึงไม่ยอมกิน” จากนั้นนกกระสาก็กินซุปกระต่ายป่าในไหของหมาป่าจน “เกลี้ยงไห”

“หมาป่าเห็นเช่นนั้น ก็โกรธกริ้วจนควันออกหู แล้วฉีกสัญญามิตรภาพทิ้งทันทีทันใด แยกเขี้ยวขาวจับนกกระสากินเป็นอาหารอย่างไม่ชักช้า”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “คำสัญญาของหมาป่า” นั้น เป็นแค่ลมเพลมพัด หาความเป็นถาวรไม่ได้

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม