ใครว่าผู้ชายไม่รู้จักเหงาและว้าเหว่...ไม่จริงหรอก

ความว้าเหว่เป็นความรู้สึกเหมือนกับคนที่อยากมีหลักให้เกาะ แต่หาหลักไม่ได้ หรือมีก็ไม่สามารถเกาะได้

ดีกรีของความเหงากับความว้าเหว่จะต่างกัน

ความเหงา...มักจะไม่มีอะไรให้เกาะจริงๆ มองไปมีแต่ความอ้างว้าง ขาดงาน เงิน ผู้คน คนรัก แฟน...และอยากมีสิ่งเหล่านั้น

แต่ความว้าเหว่...เขามักมีบางสิ่งหรือหลายๆ สิ่งอยู่แล้วในชีวิต แต่รู้สึกมันไม่ได้อย่างใจ อยากเกาะเขาแต่ก็เกาะไม่สนิทใจ

เช่นมีภรรยาแต่คุยกันไม่รู้เรื่อง...ภรรยาชอบช็อปปิ้งขณะที่สามีชอบธรรมชาติ

มีลูก ก็อยู่ไกลกัน ไปทำงาน หรือต้องดูแลครอบครัวของตัวเขา

มีเพื่อนฝูงก็เกรงใจเขา ไม่กล้าไปรบกวนชวนเขามาพูดคุยหรือมาร่วมกิจกรรมด้วย

คนเหงา...จึงอยากเดินเข้าหากลุ่มคนหรือสังคม

คนว้าเหว่...อยากเดินออกจากกลุ่มคนหรือสังคม เพราะคิดว่ามีสังคมแล้วก็คงเหมือนเดิม คือไม่ได้ดังใจหรอก

นับวันคนเหงาและคนว้าเหว่จะเพิ่มขึ้นในหมู่ผู้ชายทั้งที่เกษียณแล้วและยังหนุ่มแน่นอยู่

ผู้ชายส่วนใหญ่มักมีลักษณะเฉพาะคือ จะรู้สึกอายกับการจะพูดถึงความเหงาหรือความว้าเหว่กับใครสักคน

ผู้ชายจะมีหน้ากาก (Persona) ที่สวมใส่ไว้เพื่อให้แลดูเป็นคนเข้มแข็ง อดทน...

พยายามปกปิดส่วนที่อ่อนแอ (Shadow) ไม่อยากให้คนอื่นรู้

จึงต้องมีมาดเข้ม-แข็งเอาไว้ภายนอก แต่ภายในอาจอ่อนแอมากๆ ก็ได้ บางคนอยากร้องไห้ทั้งชีวิต...แต่ไม่กล้าร้องให้เลย เพราะกลัวคนจะว่าอ่อนแอ

ส่วนผู้หญิงจะมีกลไกช่วยลดความเหงาและว้าเหว่ได้มากกว่าผู้ชาย เธอสามารถระบายกับญาติหรือเพื่อนหญิงของเธอได้สามารถรวมกลุ่มไปช็อปปิ้ง ทัวร์ไหว้พระ-เที่ยวตลาด เข้ากลุ่มสมาธิ โยคะ แอโรบิก ฯลฯ ได้ง่ายๆ

แถมกลับบ้านแล้วก็ยังคว้าโทรศัพท์คุยกันได้อีกเป็นชั่วโมง

ผู้ชายหลายๆ คนแก้ไขหรือซ่อนเร้นความเหงา ว้าเหว่ ด้วยการทำงานจนกลายเป็นบ้างาน (Workaholic) หรือบางคน
ก็ติดเหล้าติดยาไปเลย

แต่ก็ไม่หายเหงาและว้าเหว่ได้หรอก

วิธีการแก้เหงาและว้าเหว่ได้ชะงัดที่สุดก็คือให้ฝึกมีความรักเมตตา กรุณา และอภัยทั้งตนเองและคนอื่นให้มากที่สุด ให้เป็นวิถีชีวิต เป็นนิสัยติดตัว จะทำให้ลืมนึกถึงตัวเอง ลืมยึดเอาตัวเองเป็นใหญ่

ความเหงาและว้าเหว่ก็หายไป

เหลือแต่ความภูมิใจและใจที่มีพลัง