หนึ่ง ปูชนียบุคคลในสังคม

ไทยถ้วนหน้าเคยนิยมยิ่งมีสาม

หนึ่ง“พระสงฆ์” วงวัตรจัดว่างาม

ได้สืบนามพุทธศาสน์ชาติยาวนาน

สอง “ครูบาอาจารย์” สานความรู้

ให้เชิดชูชีวิตศิษย์พิศาล

รู้รักดีหนีชั่วไกลกลั้วพาล

ประสิทธิ์ชาญวิทยาเป็นอาภรณ์

สามคือ“แพทย์” ผองผู้ชูชีวิต

ให้พิชิตป่วยไข้ได้ถ่ายถอน

ชุบชีวิต-ต่อชีวิตพิชิตร้อน

เป็นนุสรณ์แห่งความดีนิรันดร์มา

     สอง โลกยุคใหม่ไฟทรามลามไปสิ้น

ทุกแดนดินดื่นอาเพศกิเลสตัณหา

คลุมสังคมจมวิปริตอวิชชา

ชนชั่วช้าแทรกซุกทุกสังคม

อลัชชีสมีทรามแทรกตามวัด

ครูตัณหาบ้ากำหนัดสัตว์ผสม

แพทย์พาณิชผิดจรรยาจมอาจม

ค่านิยมเงินเป็นใหญ่ไร้คุณธรรม

        สาม เพราะโลกาภิวัตน์ให้ไร้พรมแดน

คนขาดแคลนน้ำใจฝักใฝ่ต่ำ

ไม่คำนึงถึงผลงานการก่อกรรม

สังคมช้ำซ้ำซากยากเยียวยา

ควรทุกเสี้ยวในสังคมชมรมรัก

สมานสมัครเสริมสิ่งดีมีคุณค่า

เข้ม “จริยธรรม” นำประชา

สร้างคุณค่า “คุณธรรม” เด่นดำรง

        สี่ นมัสการ “เจ้ากู” ผู้ทรงศีล

การป่ายปีนใช่พินิจกิจของสงฆ์

การใช้ “เท้า” แทน “สมอง” ตรองให้ตรง

เป็นเจตน์จงเพื่อ “กระพี้” มิใช่ “แกน”

ชื่อกระทรวง “พุทธศาสน์” สำคัญไฉน

“พุทธ” ต้องใช้ “สายกลาง” ขึ้นเป็น “แก่น”

ชาติประชาธิปไตยใช้ “ผู้แทน”

ซึ่งคือแดน “อาณาจักร” หลักปกครอง

ประเทศไทยให้สิทธิเสรี

อาณาจักรแห่งนี้มิมีสอง

ศาสนาทุกศาสน์สรร “ธรรมครรลอง”

จึ่งร่วมสุขถูกต้องตามคลองธรรม