ในพจนานุกรมไทยเกือบทุกฉบับ ต่างให้ความหมายของคำว่า “เป็นชู้” และ “มีชู้” ตรงกันเป๊ะๆ ดังนี้

“เป็นชู้” ได้แก่ “ชายที่มีเพศสัมพันธ์กับเมียของชายอื่น”

“มีชู้” ได้แก่ “หญิงที่มีสามีแล้ว มีเพศสัมพันธ์กับชายอื่น”

จากความหมายดังกล่าว “จะเห็นว่า” เกิดความ “ไม่เท่าเทียมกัน” ระหว่างเพศชายกับเพศหญิงในสังคมไทย

“ไม่เท่าเทียมกัน” ตรงที่ “หญิงมีสามี” ถ้าไปมีเพศสัมพันธ์กับ “ชายอื่น” ไม่ว่าชายนั้นจะยังโสดหรือมีครอบครัวแล้ว ก็จะถูกตราหน้าว่า “มีชู้” ทันที

ในขณะที่ “ชายที่มีภรรยา” ไปมีเพศสัมพันธ์กับหญิงมีสามีเท่านั้น จึงจะถูกตราหน้าว่า “เป็นชู้” แต่ถ้าไปมีเพศสัมพันธ์กับหญิงที่มีสามีกลับไม่ถูกตราหน้าว่า “มีชู้”

อย่างมากก็แค่ถูก “บูลลี่” ว่า “นอกใจเมีย” แต่กลับถูกยกย่องในทางอ้อมๆ ว่า “เป็นชายชาตรี” มีเมียได้มากมายอีกต่างหาก

แต่แล้วในวันนี้ ก็ได้ “เกิดสิ่งอัศจรรย์ในสังคมไทย” ตรงที่ “จอมเจ้าชู้และจอมนอกใจทั้งชายหญิง” ต่างพร้อมใจกัน “สร้างคำ” แปลกใหม่ ได้แก่ คำว่า “มีกิ๊ก” มาใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายแทนคำว่า “เป็นชู้” และ “มีชู้” หนีความ “อับอาย” ได้อย่าง “เท่าเทียมกัน”

ดังนั้น สังคมไทยวันนี้ “คดีชู้สาว” จึงเกิดขึ้นมากมายเพราะทั้งชายและหญิงต่างนำคำว่า “เป็นชู้” และ “มีชู้” เก็บใส่ลิ้นชักกันอย่างทั่วถึง โดยมีคำว่า “มีกิ๊ก” มาใช้อย่างสุดเท่

แล้วในที่สุด คดี “รักต้องฆ่า” (โดยเฉพาะในตลาดล่าง) จึงตามมาอย่างถี่ยิบ

ในขณะที่คนไทยที่มีศีลธรรม มีจิตสำนึกและมีสติ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนในตลาดกลาง และตลาดบน ยังไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของ “มนุษย์นอกใจ”

ด้วยประการฉะนี้ จึงยังมีรายการ “สิ้นรักกัน” ก็ต่างคนต่างไป “นอกใจกัน” ก็เขี่ยผู้นอกใจทิ้งไปจากชีวิตและ “ไปกันไม่ได้” ก็จะทนอยู่ไปไยให้เสียสติ?

“ทำอย่างไร?” สังคมไทยของ “คนตลาดล่าง” จึงจะหยุดแฟชั่น “รักต้องฆ่า” ให้เบาบางลงได้?

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม