ไม่ว่าเกิดที่ใดล้วนพ่ายแพ้

มีแต่ประชาชนที่หม่นหมอง

ผู้ทำลายหมายบังคับเข้าจับจอง

อ้างทำนองคลองธรรมเพื่อย่ำยี

หวาดหวั่นอันตรายทุกสายถนน

คือฝูงชนอลหม่านการหลบหนี

สองมือปาดหยาดน้ำตาประดามี

เบี้ยหมากที่ถูกจับวางกลางสงคราม

โลกระบายลายเศร้าเช้าวันหนึ่ง

ย้ำตรึงซึ่งความตายไร้คำถาม

ศพใครรายหล่นทุกโมงยาม

ทุกท่ามน้ำตาประชาชน

ความเศร้าเข้าล้อมทุกหย่อมย่าน

เมื่อเดินผ่านอันตรายรายรอบหน

คือหายนะชาติประกาศตน

วังวนบนความชังระหว่างกัน

สิ้นวิถีสันติสุขโลกลุกไหม้

ในวงล้อมแห่งไฟให้พรึงพรั่น

เพียงชั่วพริบตาเดียวเหนี่ยวไกนั้น

ข้ามเส้นคั่นอันขาดวิ่นสิ้นชีวิต

ความบ้าคลั่งหลั่งไหลไปทุกแห่ง

ความตายแฝงแสงหม่นท้นวิกฤติ

กลางถนนบนทางสายในทุกทิศ

ผู้ถือสิทธิ์คิดทำลายคือใครกัน

สงครามตัวแทนแสนเอาเปรียบ

ยุติธรรมถูกย่ำเหยียบหักสะบั้น

ฉีกขาดประวัติศาสตร์แห่งชาตินั้น

หรือว่าวันพรุ่งนี้-ไม่มีแล้ว?

“เจริญขวัญ”