โดย ทิวา สาระจูฑะ

ตอนที่ตอบรับว่าจะเขียนคอลัมน์ใน แนวหน้าออนไลน์ แม้จะขอเขียนแค่สัปดาห์ละหน ผมก็ยังมานั่งคิดว่า หาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่า?, จะไปทำให้สื่อเขาเสื่อมเสียไหม?, คนอ่านจะสนใจหรือเปล่า? ฯลฯ สารพัดจะคิดไป เพราะการเขียนคอลัมน์ในสื่อหลัก ไม่เหมือนการเขียนโพสต์บนเฟซบุ๊ค 
ผมเคยเขียนคอลัมน์ในหนังสือพิมพ์มาหลายฉบับ แต่ก็ทิ้งช่วงไปนานกว่าสิบปี เป็นโชคดีอย่างหนึ่งของผม ที่ทางแนวหน้าออนไลน์ บอกว่า เขียนเรื่องอะไรก็ได้ตามใจผม แต่ก็ไม่ใช่โชคร้ายของท่านผู้อ่าน เพราะถ้าไม่อยากอ่านเรื่องที่ผมเขียนก็สามารถใช้นิ้วจิ้มเลื่อนไปอ่านอย่างอื่นที่น่าสนใจอีกมากมายได้ 

ครั้งแรกนี้จึงถือว่าทักทายกันเบาๆไปก่อน เหมือนคนข้างบ้านที่มาอยู่ใหม่แนะนำตัวเอง 

หลังจากคุยกันเรื่องกำหนดส่งต้นฉบับ, ความยาวของข้อเขียน และขนาดตัวหนังสือไปแล้ว ผมเหลือบตาไปมองปฏิทิน พบว่าอีกไม่กี่วันก็จะครบรอบ 6 ปีของวันถวายพระเพลิงพระบรมศพ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช หรือ ในหลวงรัชกาลที่ 9 ที่บริเวณท้องสนามหลวง
เหตุการณ์ต่างๆในช่วงนั้นทยอยผุดขึ้นมาแจ่มชัด ย้อนนึกถึงภาพข่าวคนไทยจากทั่วทุกสารทิศมาปักหลักค้างแรมที่สนามหลวงและบริเวณใกล้เคียงในคืนวันที่ 25 ตุลาคม 2560 บ้างก็มาล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 24 และมีจิตอาสามากมายมาช่วยแจกน้ำและอาหาร ช่วยจัดระเบียบแถวของผู้คนที่มีจิตใจเดียวกัน หน้าศาลากลางและในตัวเมืองของทุกจังหวัดก็มีการจัดพิธีพร้อมกับกรุงเทพฯ ทุกแห่งหนาแน่นไปด้วยผู้คน ซึ่งล้วนอยากมีส่วนร่วมในการส่งเสด็จพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดพระองค์หนึ่งของโลกใบนี้

ถ้าวันที่ 13 ตุลาคม 2559 เป็นวันที่น้ำตาคนไทยทั่วประเทศรินไหล วันที่ 26 ตุลาคม 2560 ก็บันดาลความเศร้าโศกไม่แพ้กัน วันเวลาผ่านไป 6 ปี ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่เข้าใจพระราชดำรัสถึง “ความพอเพียง” กันมากขึ้น โดยเฉพาะในวิถีการใช้ชีวิต กินใช้ให้พอดีสมตัว สมฐานะ ไม่สร้างหนี้สินที่ไม่จำเป็น มีเยอะก็กินดีอยู่ดีได้ไม่มีใครว่า แต่อย่างว่าแหละ เรื่องจิตใจยากจะหาความพอดี ความอยากมีอยากได้เป็นเรื่องของปุถุชน ผมเองบางอย่างก็ยังตัดไม่ขาด บางทียืนมองรองเท้าตัวเองยังนึกว่า เราเป็นกิ้งกือหรือไง รองเท้าถึงได้มากมายขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเรื่องของคนธรรมดา ส่งผลกระทบต่อสังคมไม่มาก ยังมีคนอีกจำพวกหนึ่งที่ไม่รู้จักพอเพียงแม้จะมีมากมายมหาศาลขนาดไหน ไม่พอเพียงทั้งเงินทอง ไม่พอเพียงในอำนาจ โลกวุ่นวายทุกวันนี้ก็เพราะความไม่รู้จักพอเพียงของคนบางจำพวกเหล่านั้น และดันเป็นพวกที่มีสถานภาพทางสังคมอยู่เหนือคนส่วนใหญ่เสียด้วย 

ซึ่งหลายคนกว่าจะเข้าใจก็ใกล้จะเข้าโลง และพบว่าที่สี่เหลี่ยมแคบๆพอดีตัวนั้นพอเพียงอย่างแท้จริง.