สำหรับใครหลายคนแล้ว โรงหนัง  ไม่ใช่เพียงสถานที่สำหรับชมภาพยนตร์เท่านั้น  แต่เต็มไปด้วยความทรงจำอันหลากหลาย  คละเคล้าไปตามช่วงวันที่ผ่านผัน  อาจเป็นฉากเริ่มของความรัก  จูบแรกอาจเกิดขึ้นที่นี่และอาจมีน้ำตานอกจอ ทุกอณูความทรงจำอวลร่ำอยู่ในอาคารที่เรียกว่า “โรงหนัง”

โรงหนังคือความบันเทิงของชาวโลกมาช้านาน   ส่วนนานแค่ไหนนั้นคงต้องนั่งไทม์แมชชีนย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นของการเกิดภาพยนตร์เลยนั่นแหละ   ภาพยนตร์หรือที่เราเรียกกันติดปากสั้นๆ ว่า "หนัง” ถือกำเนิดขึ้นในปี พ.ศ.2369  ซึ่งเป็นช่วงรัชกาลที่สาม  โดยหนุ่มฝรั่งเศสชื่อ โจเซฟ เนียฟฟอร์ เป็นผู้ถ่ายภาพนิ่งและนำภาพนิ่งเหล่านั้นมาพัฒนาต่อยอด

ผู้ที่คิดค้นต้นแบบของหนังคือโทมัส อัลวา เอดิสัน กับเพื่อนร่วมงานชื่อวิลเลียม เคนเนดี้ ในปี พค.ศ.2432 ซึ่งตรงกับสมัยรัชกาลที่ 5 ตอนนั้นเรียกเจ้าเครื่องมือหน้าตาประหลาดนี้ว่าเครื่องคิเนโตสโคป รัชกาลที่ 5 เป็นชาวสยามพระองค์แรกที่ได้ทอดพระเนตรภาพยนตร์จากเครื่องคิเนโตสโคปของเอดิสัน เมื่อครั้งเสด็จประพาสชวาและสิงคโปร์ในปี พ.ศ.2439 หรืออีก 7 ปีให้หลัง

ต่อมาพี่น้องชาวฝรั่งเศสตระกูลลูมิแอร์พัฒนา “ถ้ำมอง” ของเอดิสันให้ฉายขึ้นจอขนาดใหญ่เพื่อดูพร้อมกันหลายคน   เครื่องฉายภาพยนตร์แบบนี้เรียกว่า "ซีเนมาโตกราฟ"  คงต้องนับว่านี่คือจุดกำเนิดอย่างเป็นทางการของภาพยนตร์ ในวันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2438   ในปีรุ่งขึ้น   ภาพยนตร์เรื่องแรกของโลก "Arrival of a Train at La Ciotat" ออกฉายที่กรุงปารีส มีความยาว 50 วินาที ตั้งแต่ พ.ศ. 2439 มา  คำว่า "ซีเนมา" จึงเป็นที่รู้จักกันดีจนปัจจุบัน

นับจากนั้นเป็นต้นมา การดูหนังกลายเป็นการพักผ่อนหย่อนใจของคนทั้งโลก ใครๆ ก็รู้ว่าศูนย์กลางการสร้างภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดอยู่ในอเมริกานี่เอง ชื่อ “ฮอลลีวู้ด” กลายเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ในหมู่เซียนหนังทั้งหลาย รวมถึงผู้ที่อยากเป็นดาราจอเงินมาจนถึงปัจจุบัน

โรงหนังแบบไดร์ฟอินเป็นที่นิยมของครอบครัวอเมริกันในอดีต  ดูเหมือนว่าเคยมีในบ้านเราอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่ได้รับความนิยม เลยปิดตัวไปเงียบๆ ต่างจากโรงหนังไดร์ฟอินในอเมริกาที่เฟื่องฟูมาหลายทศวรรษ จนแม้ในปัจจุบันยังพอมีหลงเหลือให้เห็นอยู่บ้างในบางรัฐ

พ่อหนุ่มอเมริกันหัวใสรายหนึ่งชื่อ ริชาร์ด โฮลิ่งเฮด คิดนวัติกรรมใหม่ในการดูหนัง โดยผสมผสานความเป็นครอบครัวและรถยนต์เข้าด้วยกัน เพราะช่วง พ.ศ.2476 วัฒนธรรมอเมริกันคือวัฒนธรรมของการอวดรถยนต์ โดยเฉพาะรถอเมริกันคันโตๆ ซึ่งการมีรถยนต์นี้เป็นส่วนหนึ่งของอเมริกันดรีม นั่นคือมีบ้านหลังใหญ่ มีครอบครัว ลูกสามคน หมาอีกหนึ่งตัว รถยนต์สองคัน และภรรยาอยู่บ้านดูแลครอบครัว

ริชาร์ดมีพื้นฐานมาจากการทำธุรกิจรถยนต์ ซึ่งเป็นธุรกิจครอบครัว จึงประยุกต์ทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน โดยฉายภาพยนตร์ในรูปแบบโรงภาพยนตร์กลางแจ้งที่สามารถขับรถเข้ามาดูได้ และเปิดให้บริการโรงภาพยนตร์แบบ “Drive-in” ครั้งแรก เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2476 ที่รัฐนิวเจอร์ซีย์

หนแรกคิดค่าบริการ 25 เซนต์ต่อรถ 1 คัน และเก็บค่าเข้าชมเป็นรายหัวอีกคนละ 25 เซนต์ด้วย สถานที่ฉายภาพยนตร์นั้น มีช่องจอดรถกว่า 400 คัน จอภาพยนตร์ใหญ่ยักษ์สูง 12x15 เมตร และฉายเรื่อง “Wife Beware” เป็นเรื่องแรก

เด็กอเมริกันรุ่นเก่ารู้จักสุนทรียรสของการดูหนังในโรงแบบไดร์ฟอินดี แถมเมื่อย่างเข้าสู่วัยรุ่น หนุ่มอเมริกันรุ่นกระทงเริ่มริขับรถ และพาสาวไปโฉบฉายที่โรงหนังไดร์ฟอินนี่แหละ เพราะได้โชว์รถกับอวดหญิงไปด้วยในตัว

ช่วงศตวรรษ 1960 ในอเมริกามีโรงหนังไดร์ฟอินอยู่ทุกหัวระแหง  คือมีประมาณ 4000 แห่ง แต่ต่อมาวิดีโอทำให้โรงหนังทั้งไดร์ฟอินและโรงหนังขนาดใหญ่ขาดทุนยับเยิน   เกิดธุรกิจเช่าวิดีโอมาดูที่บ้านแทน หลายคนคงเติบโตทันและรู้จักธุรกิจให้เช่าวิดีโออย่างบล็อคบัสเตอร์ดี  ซึ่งเด็กๆ รุ่นหลังไม่รู้จักเสียแล้วว่าคืออะไร เพราะสูญพันธุ์ไปจากอเมริกาอย่างน่าเสียดาย ระบบสตรีมมิ่งเข้ามาแทนที่  ในยุคโน้นธุรกิจวิดีโอทำกำไรมหาศาล ทำให้ธุรกิจโรงภาพยนตร์ซบเซาไปตามกัน บางแห่งจึงต้องปิดตัวลง

โรงหนังไดร์ฟอินยังพอเหลือให้เห็นในอเมริกาบ้าง แต่น้อยอย่างน่าใจหาย เพราะความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี่ทำให้เกิดธุรกิจใหม่ๆ เกี่ยวข้องกับภาพยนตร์ ทำให้เกิดจุดพลิกผันที่ทำให้คนดูต้องปรับเปลี่ยนไปรับความบันเทิงในช่องทางอื่น