เมื่อฟังข้อมูลดังนี้จากท่านอาจารย์ที่สอนเคมีผมที่โรงเรียน Applegarth และเพราะถ้าไป Leeds ผมจะยังมีเวลาเที่ยวอีกประมาณ 2 เดือน เพราะโรงเรียนแพทย์ยังไม่เปิดเทอม และ Margaret ซึ่งเป็นเด็กสาวที่ผมรู้จักแบบเด็กวัยรุ่น ที่อยู่ Sussex (county หรือจังหวัด) จำไม่ได้แน่ชัดว่าที่เมือง Hastings หรือที่ St.Leonards-on-Sea, แต่เป็นเมืองติดกันคล้ายๆ กท.–ธนบุรี ไม่มีแม่น้ำกั้นด้วย ผมเพียงแต่มองตากับMargaret คุยกัน หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นแล้ว ชอบชวนกันไปนั่งคุยในร้าน Forte สมัยก่อน ดื่มน้ำอัดลม หรือชา กาแฟ แค่นั้นก็ดีใจแทบตาย อย่าว่าแต่จับมือ ถือแขนเลย จูบไม่ต้องพูดถึง 555 ยังอยู่ห่างไกลมาก ผมเป็นเด็กที่โตช้ามากทางด้านนี้ (แต่ต่อมาไล่ทันคนอื่นและแซงหน้า 555!?) จะพาไปกินข้าว ดูหนัง ดูละคร (ที่โน่นไม่มีละคร) ก็ไม่มีตังค์ บางครั้งก็เดินเล่นริมทะเลกันตรง water front แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ช่วงนั้นยังไม่มี HIV ถึงมีก็ไม่กลัว ไม่ใช่เพราะผมบ้าบิ่นแต่ไม่เคยคิดเรื่อง sex เลยแม้แต่น้อย ยังเป็นเด็กมาก ถึงคิดก็ไม่มีโอกาส ไม่มีความรู้ ประสบการณ์ทางด้านเพศเลย จำได้ว่า Margaret มีผมสี auburn ซึ่งตอนที่ผมเขียนลงสารราชวิทยาลัยอายุรแพทย์นานมาแล้ว เลขาฯท่าน อ.อรรถสิทธิ์ซึ่งเป็นเลขาฯของราชวิทยาลัยฯ ด้วย ยังถามผมเลยว่าauburn คือสีอะไร คำตอบคือสีแดงน้ำตาลหรือสีทองแดงครับ ไม่ใช่ red haired นะครับ

เมื่อตัดสินใจแน่วแน่ ผมก็เลยไม่ได้ทานข้าว (ไม่ทานอยู่แล้วปลา!? 555) ผมจึงออกจากห้องอาหารไปตู้โทรศัพท์-สมัยโน้นไม่มีมือถือที่สะดวกอย่างปัจจุบัน รู้สึกว่าผมจะต้องหยอดตังค์โทรไปถึงคุณอา ลาภ ณ นคร ซึ่งท่านทำงานอยู่ที่สำนักงาน ก.พ. ที่ทำงานของสำนักงานดูแลนักเรียนไทยในอังกฤษ ท่านรู้จักคุณพ่อผมเป็นอย่างดี คุณพ่อผมจึงฝากท่านให้ช่วยดูแล เป็นที่ปรึกษาผมด้วย ผมไม่ใช่นักเรียนทุน ก.พ. (ความจริงก็ใช่นะ แต่ในกรณีนี้ ก.พ. คือกระเป๋าพ่อ!) สมัยโน้นถึงแม้ไม่ใช่นักเรียนทุน ก.พ. ก็ไปฝากให้ ก.พ.ช่วยดูแลก็ได้ แต่ต้องเสียตังค์ค่าดูแลเป็นปี ผมชอบเป็นนักเรียนที่ ก.พ.กรุณาช่วยดูแล เพราะผมเป็นคนมีวินัยอยู่แล้ว จึงอยู่ภายใต้ระเบียบกฎเกณฑ์ของ ก.พ.ได้ และเพราะ ก.พ. จะหาโรงเรียนให้ หาfamily ให้อยู่ด้วยในช่วงหยุดเทอม ต่อวีซ่า passport ให้ ฯลฯแต่การใช้เงินก็ต้องไปเป็นตามกฎเกณฑ์ของ ก.พ.ที่วางไว้ เช่น เป็นนักเรียนที่โรงเรียนได้เดือนละเท่าไหร่ ประมาณ 10 shillings (สมัยโน้น)ต่อเดือน จนตอนเป็นนิสิตแพทย์ได้ตั้ง 37 ปอนด์ต่อเดือน ฯลฯ ผมเท่าที่จำได้ไม่เคยขอเงินเพิ่มจากคุณพ่อคุณแม่ ก.พ.ให้เท่าไหร่ก็เท่านั้น จำได้ว่าตอนเป็นนักเรียน ชอบกิน cherries ซื้อทีเดียว pocket money ก็หมด bottom (555) ก็ต้องอดไปอีกทั้งเดือน แต่ก็กินข้าวฟรีที่โรงเรียน 3 มื้ออยู่แล้ว ถึงแม้อาหารจะแสนห่วย เช่น อาทิตย์หนึ่งได้กินไข่ 1 ฟอง ได้กิน French fries 1 ครั้งวันอาทิตย์ นอกนั้นเป็น mashed potato (มันบด) จนทำให้ผมเกลียด French fries ชอบแต่ mashed ฯลฯ

คุณอาลาภก็สุดยอด!? พอผมบอกว่าผมจะไป Leeds (ไม่ได้บอกเรื่อง Margaret of course-แน่นอนอยู่แล้ว)-555 ใครจะไปบอกให้โง่) ท่านก็ตอบทันทีว่าไม่เอา เดี๋ยวคุณพ่อ(ผม)เอาอาตายผมก็ตกใจ จะทำอย่างไรดีละ แต่เพราะตัดสินใจแล้ว จะไปหายอดยาหยี Margaret ไม่สนใจที่จะเรียนซ้ำอีกแล้ว ขี้เกียจแล้ว อยากหยุดอีก 2 เดือน สมองจึงรีบหาเหตุผลที่จะไปสู้กับคุณอาลาภ ต้องขายของให้เก่ง 555 และต้องพูดความจริงแต่พูดไม่หมด(นี่คือผม) ปกติผมไม่โกหกครับ

ผมหัวไวตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว เรื่องความคิด การพูด รวมทั้งมือเท้าก็ไวด้วย จนพี่สาวผมชม(หรือด่า ไม่รู้!?) คิดบวกไว้ก่อนแล้วกันว่าเป็นการชม !?555) ว่าผมนี่หัวไวเหมือนลิง (ลิงมันหัวไวหรือผมว่าลิงมันไวทั่วๆ ไปมากกว่านะ โดยเฉพาะมือ) ผมก็เลยตอบคุณอาลาภไป หลังหยุดคิดชั่วอึดใจ คุณอาคิดว่าคุณพ่อจะเอาคุณอาตาย ถ้าปล่อยให้ผมไปเรียนแพทย์ที่ Leeds แล้วคุณอาคิดหรือไม่ว่า คุณพ่อผมจะเอาคุณอาตายแค่ไหน ถ้าปีหน้าผมสอบเข้าอะไรไม่ได้เลย!!555 คุณอาแกเงียบอยู่พักแล้วก็ตอบว่าเออ! จริงโว้ย(โว้ยนี่ผมใส่เอง ให้มันสนุกมากยิ่งขึ้น) เออ(เอ็ง)จะไปไหนก็ไป! ผมจึงรีบขอบคุณท่าน แล้วกลับไปที่ห้องอาหาร ลาครู ครูใหญ่ เพื่อนๆ ฯลฯ แล้วก็เผ่นไปหา Margaret ทันที

คุณพ่อไม่ว่าผมสักคำ!! ที่ไป Leeds คงคิดว่าได้เรียนแพทย์ที่ไหนได้ก็บุญแล้ว เพราะเป็นคนแรกในตระกูลที่เรียนแพทย์ คุณพ่อคุณแม่ดีใจมาก

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเขียนบ่อยๆ ว่าผมเรียนแพทย์เพราะคุณพ่อ ผมไป Leeds เพราะปลา และ Margaret..555 เป็นความจริงทั้งสิ้นครับ

โอกาสหน้าผมจะค่อยๆ เขียนชีวิตในโรงเรียนแพทย์ที่ Leeds ซึ่งผมสอบตกตลอดทาง 555... เพราะเข้าเรียนแพทย์ตั้งแต่อายุน้อย ทระนงนึกว่าตัวเองเก่ง ทั้งๆ ที่ไม่เก่ง เรียนไม่เป็น ตามเพื่อนไม่ทัน เล่นกีฬามาก เที่ยวมากไป ฯลฯ

นพ.พินิจ กุลละวณิชย์