สติ : คือความไม่เผลอ ความระลึกได้ คุมใจไว้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้

ในแต่ละวันเราปล่อยให้ใจของเราฟุ้งซ่านไปในเรื่องต่างๆ ในขณะที่เราทำกิจกรรมต่างๆ อยู่...ใช่ไหม

ใจของเราไม่ได้อยู่กับสิ่งที่เราทำหรอก นั่นแสดงว่าเราขาดสติหรือมีสติน้อย เราเสียเวลาและพลังงานไปกับการมีสติเลื่อนลอยหรือสติบกพร่องมากเหลือเกิน

ขอแนะนำให้ฝึกการเจริญสติหรือทำให้มีสติอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น นานขึ้น ทุกๆ วัน

มีวิธีการฝึกสติหลายๆ อย่าง โดยอาจารย์หลายๆ แบบ

แต่ผมชอบแบบง่ายๆ ที่สัมผัสได้ทุกคนเพราะเป็นวิทยาศาสตร์ นั่นคือการฝึกจิต (หรือความคิด) ให้ตามความรู้สึกของลมหายใจเข้า-ออกผ่านรูจมูกให้ได้ เริ่มต้นได้แค่ 1-2 ครั้ง ก็ยังดี

มีผู้ทุกข์มาปรึกษาหลายรายที่ไม่เคยฝึกการเจริญสติมาก่อนเขามักจะบอกว่ามันยาก เขาเลยไม่เคยลอง

ผมบอกให้เขานั่งบนเก้าอี้ ตั้งตัวตรง หลับตาลงเบาๆ แล้วเพ่งความสนใจไปที่ลมหายใจเข้า-ออกๆ ผ่านรูจมูกของเขา ให้หายใจเข้าลึกๆ ให้หายใจออกช้าๆ ลึกๆ ช้าๆ แรกๆ เหมือนฝืนทำสัก 5 ครั้ง

แล้วหายใจไปเรื่อยๆ สัก 10 ครั้ง เมื่อชำนาญแล้วให้หายใจเข้า-ออกตามปกติ แต่ให้ลึกๆ ช้าๆ ไม่ต้องฝืนหรือบังคับหายใจ ปล่อยตามสบาย ทำหน้ายิ้มๆ เข้าไว้ ปรากฏว่าเขาทำได้ถึง 15 นาที

เมื่อบอกให้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น บางรายมีน้ำตาไหลซึมๆ ท่าทางสงบ พูดน้อยลง บ่นน้อยลง ทุกข์น้อยลง อารมณ์สงบขึ้น

นั่นคือจิตของเขาได้สัมผัสกับความสุขแบบ“สงบสุข” หรือ “สมาธิสุข” แล้ว

เมื่อฝึกสติได้นานขึ้นก็จะมีสมาธิได้มากขึ้น มีความสุขแบบสงบได้มากขึ้น

สมาธิ : คือความตั้งมั่นแห่งจิต การทำใจให้สงบแน่วแน่ ไม่ฟุ้งซ่าน

สมาธิเป็นฐานของการเกิดปัญญาในระดับต่อๆ ไป

การฝึกเจริญสติหรือบางคนเรียกการฝึกสมาธินี้เป็นสิ่งดี ที่คุณควรทำทุกวันให้เป็นนิสัย

ในยุคนี้มีอาจารย์สอนการเจริญสติหรือฝึกสมาธิมากมายหลายแบบ

ผมขอแนะนำให้เลือกเอาแบบธรรมดาๆ (เช่นการฝึกแบบเพ่งความรู้สึกไปที่ลมหายใจเข้า-ออกๆ นี่แหละ) ที่ทำให้ใจสงบไม่ฟุ้งซ่าน เกิดสมาธิมากขึ้น เพื่อเป็นฐานของปัญญาที่จะยอมรับหลักความจริงของชีวิตที่มีอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา และไม่ยึดติดกับสิ่งใดๆ เพราะรู้และเข้าใจว่ามันไม่แน่นอน ทำให้ปล่อยวางทุกสิ่งในชีวิตได้มากขึ้น ทั้งที่เป็นความทุกข์และความสุข จนเกิดวิมุติสุขหรือนิพพานสุขในที่สุด

อย่าไปหลงฝึกสติแบบมีอิทธิฤทธิ์ปนไสยศาสตร์หรือพิสดาร ทำให้จิตว้าวุ่น มีโลภ และหลงมากขึ้น หรือวนเวียนยึดติดอยู่ในญาณและฌานที่จะเกิดขึ้นได้ ให้ก้าวผ่านไปเสียเถิด ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะมีจิตเกาะแน่นกับสิ่งที่ได้สัมผัสจนไม่คิดจะปล่อยวาง ทำให้จิตไม่หลุดพ้นเป็นอิสระ ทำให้มีทุกข์มากขึ้น หลงผิดมากขึ้น

ฝึกจิตให้มีสติและสมาธิดีขึ้น ทุกวัน

และอารมณ์คุณจะดีขึ้น ทุกวัน