นอกจากเก่งคิด คน งาน เงิน เวลา “ขาย” แล้วต้องเก่งฟังด้วย ต้องฟังจากทุกๆคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากผู้ป่วย ถ้าเราเป็นแพทย์ แต่ต้องมีความสามารถตะล่อมให้คนพูด พูดในเรื่องที่ตรงประเด็น สำคัญ ต้องฟังเก่ง คือมองหน้า-ตา เขา พยักหน้า ยิ้มรับ ฯลฯ ถ้าเราเป็นประธานในที่ประชุมที่มีคน 20 คน โดยเฉพาะถ้ามาจากหลายพ่อพันแม่ จะต้องฟังทุกๆ คน ตะล่อมให้อยู่ในขอบเขตของเรื่องที่ประชุม และที่สำคัญที่สุด ต้องมีความเป็นกลาง ผู้นำ ต้องมีความสามารถในการสรุปได้เป็นอย่างดี รู้หัวใจของเรื่อง แยกหัวใจออกจากสมอง คือมีเหตุผล ไม่ใช่ฟัง เลือกฟังแต่สิ่งที่พวกตัวเองพูด ถ้ามีฝ่ายตรงข้าม ต้องฟังด้วย และในที่สุด ต้องกล้าตัดสินใจ ด้วยเหตุผล บนข้อมูลที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ ฯลฯ

ถ้าเป็นอย่างข้างบน ฝ่าย“ตรงข้าม”อีกหน่อยก็จะให้ความเคารพต่อเรา จะไม่แตะเราถ้าไม่มีเหตุผล

จากบ้านผมไปสภากาชาดไทยใช้เวลาประมาณ 35 - 50 นาที แล้วแต่ช่วงเวลาไหน พอไปถึงที่ทำงานที่อยู่ในสำนักงานยุวกาชาดและอาสาสมัครกาชาด สภากาชาดไทย ผมจะตรวจงานที่มาใหม่ หรือที่สั่งให้เลขาฯพิมพ์ให้ล่วงหน้า อาจเป็นบทความที่ผมเขียนซึ่งผมเขียนลงหนังสือพิมพ์แนวหน้าทุกวันอาทิตย์ ส่วนใหญ่จะเขียนเกี่ยวกับการดูแลสร้างเสริมสุขภาพป้องกันโรค แต่ก็จะเขียนเกี่ยวกับความดี ความเก่ง ความรอบรู้ด้วย เช่น การไปเที่ยวไหนมาประเทศ เมือง สถานที่ที่สำคัญ จะได้เป็นความรู้รอบตัวแก่ท่าผู้อ่านเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ เหล่านี้ เช่น เกี่ยวกับ Claire College, Cambridge,U-Dub or University of Washington, Seattle ที่หลานสาว (ปู่) และหลานสาว (ตา) เรียนอยู่ตามลำดับเกี่ยวกับร้านอาหาร Grand Shanghai Chinese ระหว่างซอยทองหล่อ 4-6 ที่อร่อยมาก ราคาย่อมเยา ฯลฯ บทความต่างๆ ที่ผมเขียนผมมักเขียนจากสมองได้ภายในไม่เกิน 30 นาที ต่อบทความ มีความยาวประมาณ 2 หน้าพิมพ์ แต่เวลาผมเขียน จะมีความยาวประมาณ 3-4 หน้า พอเลขาฯพิมพ์เสร็จจะเหลือ 2 หน้าพิมพ์ผมจะค่อยๆ ปรับ แก้อีกหลายครั้ง ตัดบางอย่างที่ไม่เหมาะสมออก เพิ่มข้อมูลใหม่ แล้ว “sleep on it” ทิ้งไว้ 1-2 วัน แล้วดูอีก ปรับอีก ให้เป็นข้อมูลที่ถูกต้อง สมบูรณ์ ไม่ทำให้ใครเสียหาย ไม่ไปกระทบใครหรือว่าใคร ทุกอย่างเพื่อเป็นการให้ข้อมูล ความรู้ กระตุ้นความนึกคิดของท่านผู้อ่าน 1 แผ่นที่ผมเขียนจะใช้เวลาประมาณ 5-10 นาทีมั้งข้อมูลมาจากสมองทั้งนั้น แล้วค่อยๆ ปรับจนได้ที่ตามที่ได้กล่าวไว้แล้ว

ผมยังโบราณอยู่ ชอบอ่านอะไรจากมือถือหรือกระดาษไม่ค่อยใช้ iPad หรือคอมพิวเตอร์ เพราะมือถือใช้เมื่อไหร่ก็ได้ เวลาจะอ่านก็ขยายให้ตัวอักษรใหญ่ขึ้น แต่ข้อเสียของผมคือผมอ่านเยอะ จึงพิมพ์เอกสารเยอะ จะต้องค่อยๆปรับตัวให้อ่านจากคอมพิวเตอร์ หรืออย่างน้อย iPad เพียงแต่ว่าผมชอบอ่านจากกระดาษ เพราะอ่านกลับไปกลับมาได้ง่าย ขีดเส้นใต้(ชอบขีดมาก) ได้ง่าย แต่ผมคงต้องพยายามทำให้เป็น paperlessเพื่อความประหยัด และลดภาวะโลกร้อน ถ้าไม่มีประชุมที่สภากาชาดไทย หรือที่อื่นๆ ผมก็จะนั่งอ่านหรือเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย มีเรื่องเกี่ยวกับงานที่ต้องอ่านมากมาย ไม่ว่าจะเป็น global health ที่ผมเป็นหนึ่งใน working group ของ IFRC และ climate and health working group ของ IFRCถ้าใครอยากจะหาเรื่องอะไรก็ตามเกี่ยวกับงาน อ่าน ผมแน่ใจว่าหาได้ตลอดเวลา แล้วแต่คนคนนั้นจะคิดหรือไม่ ขยัน ตั้งใจ แค่ไหน ซึ่งอ่านได้ไม่มีวันสิ้นสุด นอกจาก 2 เรื่องข้างบนแล้ว ผมยังสนใจเรื่อง Road Safety,SDGs-sustainable development goals-เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนที่สหประชาชาติ ประกาศในปี ค.ศ. 2015 และจะทำให้สำเร็จภายในปี ค.ศ.2030 NCDs-non communicable disease ผู้สูงอายุair pollution การเรียนการสอน การออม การลงทุน ธรรมะ การเป็นผู้นำ การพัฒนาตนเอง ผมชอบอ่าน เขียนมาก และการที่ผมจะเขียนได้ดี ต้องรอบรู้ ต้องมีข้อมูลเยอะๆ มีความคิดหลากหลายเวลาผมว่าง บางทีผมเอาแผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติฉบับล่าสุดมาอ่าน เอารายงานของ TDRI มาอ่าน มาเป็นข้อคิด หัวข้อที่จะเขียน ผมสนใจมากเรื่องการศึกษา ติดตามผลงานของ กสศ. (กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา) ทำให้ทราบว่ามีเด็กที่ควรอยู่ในภาคบังคับของการเรียน แต่ไม่ได้เรียน เพราะความยากจนมีถึงประมาณ แปดแสนคนในปี พ.ศ.2567 ผมสนใจเรื่องการพัฒนาชาติ ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ที่คน ถ้าเป็นคนดีที่เก่ง รอบรู้ สุขภาพดี ตามที่ผมสอนลูกศิษย์ หรือประชาชนในโอกาสต่างๆ ชาติก็จะพัฒนาได้เป็นอย่างดี

ทั้งนี้จะเก่งได้ต้องมีการศึกษา ระบบการศึกษา ครูที่ดี ทุกๆ คนไม่ว่ายากดีมีจนต้องเข้าถึงการศึกษา การศึกษาจึงโยงไปถึงเศรษฐกิจ ไปถึงสุขภาพ ความมั่นคงแห่งชาติ ฯลฯ
สำนักงานยุวกาชาดและอาสาสมัครกาชาด มีหน้าที่ (หน้าที่อีกแล้ว! หน้าที่นี่สำคัญมาก ทุกๆ คนต้องรู้หน้าที่) ทางด้านคุณภาพชีวิตของประชาชน โดยเฉพาะผู้ยากไร้ ฯลฯ หน้าที่หลักของสภากาชาดไทย แบ่งเป็น 4 ด้านหลักคือ 1) การบริการทางการแพทย์และสุขภาพอนามัย 2) การบรรเทาทุกข์ผู้ประสบภัย 3) การบริการโลหิต 4) การส่งเสริมคุณภาพชีวิต สำหรับข้อ 1) หลักๆ คือ รพ.จุฬาฯ รพ.สมเด็จฯ สถานเสาวภา ฯลฯ ข้อ 2) มีสำนักงานบรรเทาทุกข์ฯ ดูแล ข้อ 3) มีศูนย์บริการโลหิต และภาคบริการโลหิต ดูแล และข้อ 4) สำนักงานยุวกาชาดและอาสาสมัครกาชาด ฯลฯ ดูแล ซึ่งสำหรับผม ที่ชอบตีบทให้แตก เรื่อง job description หรือหน้าที่ผมถือว่าคุณภาพชีวิตนี้กว้างขวางมาก คือ ครอบคลุมทั้ง 1,2,3 สำนักงานอื่นๆ อาจทำข้อหนึ่งข้อใด แต่ สนง.ยุวกาชาดต้องทำทุกข้อ!! หรืออย่างน้อยมีสิทธิ์ทำทุกข้อ แล้วแต่ผู้บริหารจะเก่งคิดหรือไม่

ทั้งนี้ การจะทำอะไรมากน้อยแค่ไหนแล้วแต่ผู้บริหารของแต่ละสำนักงาน จะตีบทหน้าที่ให้แตกอย่างไร ผมชอบตีกว้าง ยิ่งกว้างก็มีงานทำ สำหรับผม สำนักงานยุวกาชาดและอาสาสมัครกาชาดควรสอนรวมไปถึงเรื่องการป้องกันโรคและการสร้างเสริมสุขภาพ สอนเรื่องโลหิต การบริจาคโลหิต อวัยวะ เรื่อง 1st aid, การกู้ชีพ CPR และการใช้เครื่อง AED สอนให้เป็นคนดี ฯลฯ ถ้าเราคิดเก่ง คิดกว้างเราอาจช่วยสังคมได้มาก ยกตัวอย่างเช่น ตอนผมเป็น สว. เพื่อนผมเป็นประธานกรรมาธิการคมนาคมของวุฒิสภา มีรัฐมนตรีคมนาคมไปเยี่ยม (ดร.ชัชชาติ สิทธิพันธุ์) และเพื่อนผมเชิญผมร่วมประชุมด้วย ทั้งๆที่ผมเป็นแพทย์ ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับคมนาคม พอใกล้ๆจะจบการประชุม ท่านประธานกรรมาธิการขอให้แต่ละคนพูดอะไรหน่อยเกี่ยวกับคมนาคม ปรากฏว่าพอมาถึงผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร (ตอนนั้นคิดไม่ออก!?) แพทย์กับคมนาคม แต่นึกขึ้นมาได้ทันทีว่า ที่สนามบินประเทศอื่นเขามีเครื่อง AED แต่สุวรรณภูมิของเราไม่มีเลย ผมก็เลยเสนอไปให้มี ปรากฏว่ามีท่าน พล.อ.อ. (น่าจะเป็นแพทย์ด้วยนะครับ) ท่านหนึ่งบอกในที่ประชุมว่า “ผมขอไปนานแล้วไม่ได้!” ต่อมาทราบว่าท่านรัฐมนตรีสั่งการให้มี 50 เครื่อง!!ที่สุวรรณภูมิ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของประเทศไทยที่มีเครื่องAED และต่อมาผมเป็นกรรมการของท่าน สว.สุรชัย เลี้ยงบุญเลิศชัย เกี่ยวกับ “Road Safety” ซึ่งท่านประธานได้ค่อยๆ กระตุ้นรัฐและเอกชน โดยเฉพาะเอกชน จนปัจจุบันนี้มีเครื่อง AED แพร่หลายทั่วไปหมด สภากาชาดไทยเองได้จัดวิ่งการกุศลเพื่อ ซื้อเครื่อง AED ได้เป็นหมื่นเครื่องมั้ง และได้แจกไปยังเหล่ากาชาดทั่วประเทศ