กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวไร่ผู้ยากจนคนหนึ่งเลี้ยงห่านไว้หนึ่งฝูง โดยห่านเหล่านั้นมีห่านสาวตัวหนึ่งออกไข่ทุกวันเป็นประจำไม่มีขาด ที่น่าอัศจรรย์จนชาวไร่ดีใจ ห่านสาวตัวนั้น “ออกไข่กลายเป็นทองคำบริสุทธิ์วันละหนึ่งฟอง” ที่ชาวไร่สามารถนำไปแลกเปลี่ยนเป็นทรัพย์สินอื่นๆ ได้

การออกไข่ทุกวันของห่านสาว ทำให้ชาวไร่ผู้นั้นหลุดพ้นจากความยากจน มีฐานะอยู่ดีกินดีเป็นเศรษฐีขึ้นมาทันตาเห็น

อยู่มาวันหนึ่ง ชาวไร่ได้บอกกับตัวเองว่า “การได้ไข่ทองคำทุกวันก็ดีอยู่ดอก แต่ได้วันละหนึ่งฟองทำให้ข้ารวยช้าไป ถ้าวันหนึ่งห่านสาวกลายเป็นห่านแก่ที่ออกไข่ทองคำไม่ได้ ข้ามิยากจนเหมือนเดิมหรือ?”

ชาวไร่ตรึกตรองเรื่องนี้อยู่หลายวัน แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ จะผ่าท้องห่านสาวตัวนี้ เพื่อนำเอาไข่ทองคำที่มีอยู่เต็มท้องห่าน มาสร้างความร่ำรวยให้แก่ตนได้อย่างทันตาเห็น

คิดได้ดังนี้แล้ว ชาวไร่ก็ได้ฆ่าห่านสาวตัวนั้น แต่เมื่อ “แหวะท้องของห่านสาว” เขากลับต้องพบกับความผิดหวัง เพราะในท้องของห่านสาวไม่มีไข่ทองคำแม้แต่ฟองเดียว ทำให้ชาวไร่ตกใจถึงกับเสียสติ

นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “โลภมากมักลาภหาย ถ้าทั้งโลภและทั้งโง่ จะทำให้สูญเสียทุกอย่าง”

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม