พญานกผกผินบินว่ายฟ้า

กางปีกท้าจักรวาลผ่านห้วงหาว

ต้านแรงแดดแผดกล้าท้าเดือนดาว

ไม่เกลือกกลั้วชั่วฉาวคาวโลกีย์

สถิตแทบฉิมพลีพิมานมาศ

หิมพานต์โอภาสจรัสศรี

ข้ามมหรรณพ์สีทันดรมหานที

คาบนาคีด้วยมหิทธิฤทธา

นกที่เหินเดินเหนือเมฆเฉกจอมครุฑ

จึ่งสถิตทิศพิสุทธิ์เพียงครุฑพ่าห์

มิใช่เพียงเพ้อถวิลจินตนา

เพียงนักฝันบรรดาสามัญชน

หากผ่านพิศพินิจตรองของภูเบศร

พระปิ่นเกศกรองตระหนักประจักษ์ผล

ครุฑพ่าห์จึ่งผยองครองมณฑล

ผงาดตนเป็นสง่าตราแผ่นดิน

สัญลักษณ์อนรรฆค่าที่ปรากฏ

เกียรติยศตราประทับผองทรัพย์สิน

คือ “ของหลวง” – “ราชการ” งานภูมินทร์

คือทั้งสิ้นประเทศ-ชาติ-ราช-ประชา

หากผู้ใดใช้อธรรมเป็นอำนาจ

เหลิงหัวโขนโหนเหิมอาตม์วาสนา

อาจเอื้อมหลู่ธรรมพิสุทธิ์ครุฑพ่าห์

เปรียบปิดฟ้าท้าแผ่นดินหมิ่นภูมิธรรม

พึงกระจอกกระจิบกะพริบพล่าน

เพียงดั่งพาลสันดานไพร่ในภูมิต่ำ

ถลำพลาดฉลาดเหลิงหลงเพลิงกรรม

พึงเก็บงำอัปยศอับโอษฐ์อึง

ผู้เจริญปัญญาคราสำนึก

ย่อมผนึกวิจารณญาณลาญโฉดขึ้ง

เพิ่มพุฒิภาวะระลึกซึ้ง

อาจผลุดพึ่งพ้นน้ำรับตาวัน

แลผู้ใดไม่รู้คุณครุฑพ่าห์

อวิชชาพาฉ้อโฉดโหดมหันต์

อเวจีมีสำรองครองโลกันตร์

ยมทูตเร่งลงทัณฑ์นิรันดรกาล