ได้พูดมาในตอนที่แล้วว่า คนที่ไม่มีวันพรุ่งนี้คือคนที่ไม่มีความหวัง และชีวิตที่ดำเนินไปอย่างไม่มีความหวังนั้น จะอ่อนแอลงและสูญสลายไปได้อย่างรวดเร็ว เพราะฉะนั้นต้องรู้จักวางแผนชีวิตในอนาคตตอนบั้นปลายให้ดี
เพราะสภาพจิตใจของผู้เกษียณอายุราชการนั้น เป็นสภาพจิตใจของผู้สูงอายุหรือคนแก่ ซึ่งนักจิตวิทยาให้คำอธิบายไว้อย่างน่าฟังว่าเป็นคนที่มีลักษณะดังนี้
1.ไม่ค่อยจะยอมรับอะไรได้ง่ายๆ ดื้อรั้น
2.กำลังใจและกำลังกายลดถอยลง
3.มักจะอวดเก่ง อวดดี
4.เป็นคนเจ้าระเบียบและเข้มงวดมากขึ้น
5.ถ้าเรื่องใดไม่สนใจก็ทิ้งเรื่องนั้นไปเฉยๆ
6.ถ้าเรื่องใดสะกิดใจ จะจำแม่นดีนัก
7.มีความต้องการให้เอาใจ ให้สนใจ
เมื่อทุกอย่างเป็นอย่างนี้ ผู้เกษียณอายุหรือกำลังจะเกษียณอายุจึงควรเตรียมเนื้อเตรียมตัวให้ดี อย่างน้อยประกอบด้วยสิ่งต่อไปนี้
1.สร้างความยอมรับสภาพที่เกิดขึ้น จากสภาวะหนึ่งไปสู่อีกสภาวะหนึ่ง โดยต้องคิดว่าหลังเกษียณอายุแล้วเป็นปีทองของชีวิต
2.วางแผนในการดำเนินชีวิตที่เหลืออยู่ให้เหมาะสม ทั้งในครอบครัวก็ดี ในกลุ่มหรือชมรมก็ดี รวมทั้งสิ่งที่จะเข้าไปร่วมทำในสังคม
3.วางแผนการเงินอันเป็นค่าใช้จ่าย
4.เตรียมสร้างกิจกรรมเพื่อทดแทนชั่วโมงที่หายไปจากการทำงานเมื่อก่อน ด้วยการหางานอดิเรกที่ตัวชอบมาทำ หรืองานในสังคมที่ตัวช่วยเหลือทำได้
5.รักษาและตรวจสภาพร่างกายตามระยะเวลา
6.วางแผนเรื่องการเจ็บป่วย เช่น แพทย์ประจำตัว หรือแพทย์ที่สามารถเรียกหาได้ในเวลาที่รวดเร็ว โรงพยาบาล สถานที่ติดต่อต่างๆทั้งที่อยู่และโทรศัพท์
นี่คือสิ่งที่ต้องเตรียมไว้ในตอนเกษียณอายุราชการ
โดยเฉพาะหากได้สำรวจตัวเองว่า สุขภาพอนามัยของตนทั้งร่างกายและจิตใจเป็นอย่างไรแล้ว จะช่วยได้มากในการดำรงชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข เพราะความเสื่อมถอยของร่างกายนั้นยิ่งมีอายุมากขึ้นเท่าไร หากไม่มีการพยุงหรือชะลอมันไว้ด้วยการออกกำลังกายให้สม่ำเสมอและพอเพียง ระวังเรื่องอาหารการกิน
การพักผ่อน การวางอารมณ์ และทำจิตใจให้สดใสสม่ำเสมอแล้ว ความเสื่อมของเซลล์ต่างๆในร่างกายจะยิ่งเป็นไปอย่างรวดเร็ว จะเหนื่อยง่ายความฉับไวของประสาทจะถดถอย ความจำจะตกต่ำ หูจะตึง และตาจะมืดมัวลง การเคลื่อนไหวจะช้าลง ระบบย่อยอาหารจะผิดปกติ อย่าไปซ้ำเติมมันด้วยอบายมุขทุกชนิด หรือปล่อยให้ความเครียด ความทุกข์ ความเศร้าหมอง เข้าไประคายเคือง ต้องใช้ชีวิตอย่างมีสติ และมีเมตตา
คนสูงอายุมีด้วยกัน 2 แบบ
1.แก่ชนิดมีโรคอยู่ด้วย บางคนเป็นพร้อมๆกันหลายโรค คนอายุมากหรือคนแก่แบบนี้แม้อายุจะยังไม่มากก็จะกลายเป็นคนหง่อมไปโดยปริยาย
2.แก่ชนิดที่ไม่มีโรคเลย คนแบบนี้แม้จะมีอายุมาก แต่จะยังคงว่องไว กระฉับกระเฉง กว่าคนที่มีอายุมากในวัยเดียวกัน
อาการของคนที่แก่มากๆนั้น สังเกตได้จาก
1.ชอบเล่าแต่เรื่องเก่าๆซ้ำซาก เรื่องใหม่ๆสมองไม่ค่อยจะรับเก็บไว้เหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์เสีย แต่เรื่องเก่าเก็บไว้หมด ทั้งนี้เป็นเพราะเซลล์สมองเสื่อม
2.ลืมแม้กระทั่งรับประทานอาหารไปแล้ว ถ้าเป็นคนขี้น้อยใจและโมโหเก่ง ก็จะดุด่าลูกหลาน หาว่าไม่เอาใจใส่พ่อแม่
3.พูดคนเดียวหรือบ่นพึมพำอยู่คนเดียวมีสภาพคล้ายเด็กเข้าไปทุกที หัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง ไปตามเรื่องตามราว
4.ไม่สนใจการแต่งกายหรือปกปิดร่างกายแม้กระทั่งการถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ โดยไม่รู้ตัวก็มี
ทั้งหมดนี้คือสภาพแห่งความเป็นจริงของชีวิต ซึ่งแต่ละคนไม่เหมือนกัน แก่หรือสูงอายุตามความแข็งแรงปราศจากโรคภัยก็มี แก่หรือสูงอายุโดยมีโรคภัย
ประจำตัวก็มี เป็นไปตามกรรมของแต่ละบุคคลซึ่งไม่มีใครรู้ล่วงหน้า ว่าชีวิตของตนจะอยู่ในสภาพอย่างไร หรือรู้ล่วงหน้าว่าเราจะตายจะเป็น ตายอย่างทรมานหรือไม่
ทรมาน ตายเมื่ออายุเท่าไรไม่มีใครบอกได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับกุศลกรรม หรืออกุศลกรรม ของแต่ละคน
ทุกคนจึงต้องไม่ประมาทในชีวิตตน
ศาสนาพุทธสอนให้เชื่อเรื่องกรรม ทำกรรมดีก็ได้ดีทำกรรมชั่วก็ได้ชั่ว
กรรมชั่วนั้นคนชั่วทำได้ง่าย แต่คนดีทำยาก
และกรรมดีนั้นคนดีทำง่าย แต่คนชั่วทำยาก
บั้นปลายแห่งชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ถ้านึกถึงเรื่องอย่างนี้ไว้บ้างแล้ว ย่อมได้ชื่อว่าไม่ประมาทในชีวิตของตน
ชีวิตหลังเกษียณจะเป็นชีวิตที่มีความสุข
น.ต.ประสงค์ สุ่นศิริ
เงื่อนไขการแสดงความคิดเห็น ซ่อน
โปรดอ่านก่อนแสดงความคิดเห็น
1.กรุณาใช้ถ้อยคำที่ สุภาพ เหมาะสม ไม่ใช้ ถ้อยคำหยาบคาย ดูหมิ่น ส่อเสียด ให้ร้ายผู้อื่น สร้างความแตกแยกในสังคม งดการใช้ถ้อยคำที่ดูหมิ่นหรือยุยงให้เกลียดชังสถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
2.หากพบข้อความที่ไม่เหมาะสม สามารถแจ้งได้ที่อีเมล์ online@naewna.com โดยทีมงานและผู้จัดทำเว็บไซด์ www.naewna.com ขอสงวนสิทธิ์ในการลบความคิดเห็นที่พิจารณาแล้วว่าไม่เหมาะสม โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ ทุกกรณี
3.ขอบเขตความรับผิดชอบของทีมงานและผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซด์ อยู่ที่เนื้อหาข่าวสารที่นำเสนอเท่านั้น หากมีข้อความหรือความคิดเห็นใดที่ขัดต่อข้อ 1 ถือว่าเป็นกระทำนอกเหนือเจตนาของทีมงานและผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซด์ และไม่เป็นเหตุอันต้องรับผิดทางกฎหมายในทุกกรณี