ตำนาน “คนเลี้ยงลิง” ในแวดวงการเมืองไทยนั้น ได้เกิดขึ้นมานาน และถูกกล่าวขานจนกลายเป็น “ตำนานประชาธิปไตยลิงหิวกล้วย” อย่างน่าเศร้า

“ระบอบประชาธิปไตยลิงหิวกล้วย” ของประเทศไทยนั้น คอการเมืองต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า นักเลือกตั้งที่เข้าสภามาได้ส่วนใหญ่ต่างมีความต้องการซ่อนอยู่ในหัวใจลึกๆ คือ “อยากกินกล้วยที่สุดหอมหวาน”

ดังนั้น ถ้าไม่ได้กล้วยเมื่อใด ลิงที่ขาดกล้วยทั้งหลายก็จะ “มีฤทธิ์เดชอันอัศจรรย์ยิ่งกว่าลิงในหนังชุดพิภพวานรของฮอลลีวู้ด” เช่น แปลงร่างเป็นงูเห่าได้หรือ รวมพลังลิงขาดกล้วยล่มรัฐบาลจมน้ำได้

จึงไม่น่าประหลาดใจ ที่สื่อทั้งหลายมักเรียกหัวหน้าพรรคการเมืองที่เป็นนายกรัฐมนตรีเป็น “คนเลี้ยงลิง” เช่น

“ยุคหม่อมพี่” เป็นนายกฯ ก็ถูกสื่อเรียกเป็น “ฤาษีเลี้ยงลิง” ที่ควบคุมลิงไม่ได้

ครั้น “ยุคหม่อมน้อง” เป็นนายกฯ บ้าง ก็สามารถควบคุม “ฝูงลิง” ให้อยู่ในโอวาทด้วยการ “แจกกล้วย” หรือ “แจกตำแหน่ง” อย่างสุดมัน

เมื่อสื่อถามว่า “ทำไมจึงตั้งรองนายกฯ เยอะแยะและตั้งที่ปรึกษามากมาย มีงานอะไรให้บุคคลเหล่านี้ทำหรือ?”

“หม่อมน้อง” ตอบอย่าง “สุดเจ็บ” ว่า “ตั้งไว้ให้เทกระโถน”

วันนี้ แกนนำพรรครัฐบาล มี “ลุงป้อม” เป็นหัวหน้าพรรคจึงเท่ากับ “ลุงป้อมมีหน้าที่เป็นคนเลี้ยงลิง”

คงระบุได้ว่า “ลิงกินกล้วย” ได้พัฒนาตัวเองไปไกล ไม่ได้มีความต้องการ “แค่กินกล้วยเท่านั้น” แต่ลิงบางตัวยังต้องการเป็น“ลิงอัศจรรย์ โดยเป็นดาวฤกษ์มีแสงสว่างในตัวเอง”

จึงน่าจะเป็นปัญหาใหญ่ สำหรับ “ลุงป้อมคนเลี้ยงกล้วย” เพราะลุงป้อมมีแต่กล้วยให้ลิงพอใจ แต่ไม่สามารถเสกให้ลิงเป็นดาวฤกษ์ที่มีแสงสว่างในตัวเองได้ครับ

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม