รัฐบาลมีหน้าที่บริหารประเทศ ส่วนบริหารแล้วประเทศจะดีขึ้นหรือเลวลง ก็ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ทั้งปัจจัยภายนอกและภายใน แต่ปัจจัยตัวหนึ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ รัฐบาลต้องไม่มีพฤติกรรมทุจริตคอร์รัปชั่นทั้งทางตรงและทางอ้อม

แต่การหารัฐบาลที่ปราศจากพฤติกรรมทุจริตคอร์รัปชั่น นับเป็นเรื่องที่ยาก และลำบากอย่างที่สุดในประเทศไทย ประเทศซึ่งนักการเมืองจำนวนไม่น้อย ต่างต้องการเข้าไปแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวด้วยการมีอำนาจการเมือง

วันนี้ประเทศไทยยังไม่มีรัฐบาลตัวจริง แต่คงมีเพียงรัฐบาลรักษาการ จึงมีคำถามต่อไปว่า แล้วเมื่อไรประเทศไทยจะมีรัฐบาลตัวจริง คำตอบเรื่องนี้ตอบได้โดยชัดเจนว่า ต่อเมื่อนักการเมืองที่จะร่วมเป็นรัฐบาลสามารถตกลงแบ่งปันผลประโยชน์และอำนาจการเมืองระหว่างกันได้ลงตัวแล้ว

ประเทศไทยมีกระทรวงทั้งหมด 19 กระทรวง และ 1 สำนักนายกรัฐมนตรี ถามต่อไปว่ากระทรวงไหนที่นักการเมืองต้องการเข้าไปครอบครองอำนาจมากที่สุด คำตอบคือ ไม่ใช่สำนักนายกรัฐมนตรีอย่างแน่นอน เพราะแม้ชื่อจะดูเสมือน
ใกล้ชิดนายกรัฐมนตรี แต่ทว่ามีอำนาจการบริหารงานน้อยมาก เมื่ออำนาจบริหารงานน้อย เงินงบประมาณของกระทรวงก็น้อยตามไปด้วย เมื่องบฯ น้อย พรรคการเมืองก็จึงค่อนข้างรังเกียจกระทรวงที่งบฯ น้อย เพราะเข้าไปบริหารแล้วก็ไม่อิ่มเอมเปรมโอษฐ์ แม้ไม่อดอยากปากแห้งเหมือนเป็นฝ่ายค้าน แต่ก็ไม่อิ่มหมีพีมันเหมือนได้กินกระทรวงที่งบฯ มากมายมหาศาล

กระทรวงบางแห่งได้รับเงินงบประมาณประจำปีมากเป็นอันดับหนึ่งก็จริง แต่ไม่ค่อยมีใครอยากไปนั่งกินตำแหน่งรัฐมนตรีในกระทรวงนั้น เพราะว่าเงินที่ดูเสมือนมากนั้น มันคือเงินที่ต้องจ่ายเป็นงบฯ ประจำไปเกือบหมดแล้ว เหลือเป็นงบฯ สำหรับเลี้ยงกระเพาะรัฐมนตรี และนักการเมืองได้ไม่มากมายนั้น กระทรวงที่ว่านั้นคือ กระทรวงศึกษาธิการ

แต่กระทรวงที่นักการเมืองทุกคนตะกายจะเข้าไปนั่งบนเก้าอี้แห่งอำนาจและผลประโยชน์ให้จงได้คือ กระทรวงการคลัง กระทรวงมหาดไทย กระทรวงคมนาคม กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ กระทรวงพลังงาน กระทรวงอุตสาหกรรม (กระทรวงศึกษาฯ ได้รับงบฯ 3.259 แสนล้านบาท กระทรวงมหาดไทยได้รับงบฯ 3.255 แสนล้านบาท กระทรวงการคลัง ได้รับงบฯ 2.852 แสนล้านบาท กระทรวงกลาโหม ได้รับงบฯ 1.972 แสนล้านบาท กระทรวงคมนาคม ได้รับงบฯ 1.805 แสนล้านบาท กระทรวงสาธารณสุข ได้รับงบฯ 1.564 แสนล้านบาท)

หากนักการเมืองสามารถเลือกได้ เขาก็ต้องเลือกไปเสวยสุขในกระทรวงเหล่านั้น แต่หากไม่มีอำนาจเพียงพอ ก็ขอให้ได้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงอะไรก็ได้สักแห่งหนึ่ง เพราะอย่างน้อยๆ ก็ได้มีตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการ และมีเงินติดมือไว้ใช้บ้าง ถึงแม้จะไม่ได้มากมายท่วมท้นเท่ากับงบฯ ในกระทรวงหลักๆ แต่ก็ยังได้ชื่อว่าได้เป็นรัฐมนตรีว่าการกับเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิต เวลาตายก็มีสิทธิ์ได้รับโกฐ รับฉัตร ไว้ประดับงานศพแล้ว

การที่ทุกวันนี้ประเทศไทยยังไม่มีรัฐบาลชุดใหม่ สาเหตุหนึ่งเกิดมาจากเพราะว่าพรรคร่วมรัฐบาล (ที่มากกว่า 6 พรรค) ยังไม่สามารถตกลงแบ่งสรรปันเก้าอี้กระทรวงสำคัญๆ ได้ลงตัว ดังนั้น จึงไม่ต้องประหลาดใจว่าทำไมจึงยังยื้อกันไป ยื้อกันมาตลอดเวลา หากวันใดพรรคร่วมรัฐบาลตกลงใจแบ่งปันเก้าอี้รัฐมนตรีได้ลงตัว เมื่อนั้นเขาก็จะจัดตั้งรัฐบาลได้สำเร็จโดยพลัน

ไม่ต้องประหลาดใจว่า ทำไมช่วงหาเสียงเพื่อช่วงชิงเก้าอี้ สส.แต่ละพรรคการเมืองจึงสาดสี สาดโคลนใส่กันราวกับว่าชาตินี้จะไม่เผาผีกันอีกต่อไป แต่สำหรับคนที่รู้ทันพฤติกรรมส่วนลึก (สันดาน) นักการเมืองไทยเป็นอย่างดี ต่างบอกตรงกันว่า มันคือละครการเมืองฉากหนึ่งเท่านั้น เขาจำเป็นต้องเล่นละครไปตามบท เพื่อให้ได้คะแนนเลือกตั้งให้มากที่สุด เพราะฉะนั้น จึงไม้ต้องประหลาดใจว่าทำไมอยู่ดีๆ พรรคเพื่อไทยก็จึงออกนโยบายโฆษณาชวนเชื่อเรื่อง Land Slide ผสมกับเรื่องทักษิณ ชินวัตร เจ้าของพรรคเพื่อไทยปล่อยข่าวเรื่องกลับบ้านมาเลี้ยงหลาน ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้หลาน ลูก และเมีย ต่างก็บินไปหาทักษิณได้ตลอดเวลา ไปวันไหน เวลาไหนก็ได้ แต่ก็ต้องปล่อยข่าวเพื่อช่วงชิงเก้าอี้ สส. ให้ได้มากที่สุด

ส่วนพรรคก้าวไกลก็ใช้จุดขายคือล้มล้างมาตรา 112 ทำให้หลายคนที่ไม่ชอบสถาบันพระมหากษัตริย์พากันเทคะแนนให้กับประเด็นล้มเจ้าของพรรคก้าวไกล แต่ขณะเดียวกัน ก้าวไกลก็สาดสารพัดนโยบายชวนเชื่อจนเปรอะเลอะเทอะ และมั่วไปหมด จนทำให้คนจำนวนไม่น้อยพากันเทคะแนนให้ บางคนบอกว่าไม่ได้ต้องการล้มเจ้า แต่ต้องการเงินเดือนละ 3 พันบาท ตามที่โฆษณาชวนเชื่อไว้ บางคนบอกว่าไม่ต้องการเกณฑ์ทหาร แต่ไม่ต้องการล้มเจ้า ก็จึงเลือกก้าวไกล บางคนบอกว่าต้องการจดทะเบียนสมรสกับคนเพศเดียวกัน ก็จึงเลือกก้าวไกล แต่ไม่ได้ต้องการล้มเจ้า เพราะฉะนั้นก้าวไกลจะเหมาะรวมว่าทุกเสียงที่เลือกก้าวไกลเพราะต้องการล้มเจ้าก็ไม่ได้ เพราะแต่ละคนที่เลือก ต่างก็เลือกไปอย่างสะเปะสะปะ หากก้าวไกลต้องการเสียงที่ชัดเจนจริงๆ ในประเด็นล้มเจ้า ก้าวไกลก็ต้องประกาศนโยบายเดี่ยวๆ ไปเลยคือไม่เอาสถาบันพระมหากษัตริย์ แล้วมาดูกันว่าจะมีคนเลือกก้าวไกลสักกี่คน

ส่วนพรรคที่เคยอ้างว่าจะร่วมหัวจมท้ายกับก้าวไกล แต่แล้วในวันหนึ่งเมื่อไปด้วยกันไม่รอด เขาก็ประกาศตีตัวจากและทิ้งก้าวไกลไว้ลำพัง ก้าวไกลจะไปโกรธเขาก็ไม่ได้ เพราะไม่จำเป็นที่เขาต้องอยู่กับก้าวไกลไปตลอด เนื่องจากมีพรรคอื่นที่พร้อมจะจับมือตั้งรัฐบาลผสมกับพรรคที่ได้คะแนนอันดับสองอันดับสาม อันดับสี่ ได้ตลอดเวลา เพราะรัฐบาลผสม (สารพัดพรรค) ขึ้นอยู่กับว่าใครรวมเสียง สส. ได้มากกว่ากัน ขอย้ำว่าไม่เคยมีการระบุไว้ในรัฐธรรมนูญว่า พรรคที่ชนะการเลือกตั้งเป็นที่หนึ่งต้องได้เป็นรัฐบาล เพราะฉะนั้น ก้าวไกลเลิกเพ้อเรื่องนี้ได้แล้ว

สรุปว่ารัฐบาลผสมจะสามารถจัดตั้งขึ้นมาได้ก็ต่อเมื่อทุกพรรคสามารถแบ่งปันเก้าอี้รัฐมนตรีได้เรียบร้อยแล้ว หากพรรคใดตะกละตะกลามจะกินรวบเก้าอี้กระทรวงสำคัญๆ ไว้เพียงลำพัง ก็อย่าหวังเลยว่าจะตั้งรัฐบาลผสมได้สำเร็จ ดูตัวอย่างรัฐบาลประยุทธ์ จันทร์โอชา ที่เพิ่งหมดอายุไปก็ได้ แล้วจะเห็นว่าการแบ่งปันเก้าอี้รัฐมนตรีสำคัญมาก เมื่อแบ่งลงตัว รัฐบาลก็ดำเนินต่อไป หากแบ่งไม่ลงตัว เสถียรภาพของรัฐบาลก็สั่นคลอน แล้วจะแหลกสลายลงในเวลาใดก็ได้