การเสด็จสวรรคตของ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวงได้นำพาความโศกเศร้าอาดูรไปทั่วทั้งแผ่นดินไทยพระองค์ทรงเป็นศูนย์รวมแห่งความรัก ความศรัทธา และความผูกพันระหว่างพระมหากษัตริย์กับประชาชน พระราชกรณียกิจตลอดพระชนม์ชีพเป็นประจักษ์พยานแห่ง “พระเมตตา” ที่แผ่ไพศาลไปทุกหัวระแหง ตั้งแต่ยอดดอยเหนือสุดแดนสยามจนถึงขอบฟ้าภาคใต้ ทุกที่ล้วนเคยได้รับพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณ

แต่ในท่ามกลางม่านน้ำตาแห่งความสูญเสีย สิ่งหนึ่งที่งดงามที่สุดได้ปรากฏขึ้น-นั่นคือ พลังแห่งความสามัคคีของคนไทย

ไม่ว่าจะต่างวัย ต่างภูมิหลัง หรือต่างความคิดเห็นทางการเมือง ทุกคนต่างรวมใจเป็นหนึ่งเดียวเพื่อถวายความอาลัยแด่พระองค์อย่างสงบและสำรวม ภาพของผู้คนที่แต่งกายไว้ทุกข์ เดินทางไปถวายสักการะทั่วประเทศ กลายเป็นภาพที่สะท้อนว่า “หัวใจไทยยังคงเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน” ภายใต้ธงแห่งความจงรักภักดี

นอกจากนั้น ในห้วงเวลาจากนี้ไป ซึ่งจะเป็นเวลาที่คนไทยจากทุกทิศจะเดินมาสักการะพระบรมศพที่พระบรมมหาราชวัง เราจะได้เห็นน้ำใจคนไทยจำนวนมาก ที่เสียสละเวลา แรงกายกำลังทรัพย์มาเป็นจิตอาสาช่วยงานในด้านต่างๆ เช่น งานพยาบาล แจกจ่ายน้ำ อาหาร ดูแลจัดระเบียบผู้มาร่วมงาน การรับส่ง ฯลฯ เหมือนที่เคยได้เห็นเมื่อครั้งในหลวงรัชการที่ 9 สวรรคต

เมื่อเผชิญความเศร้า เราเลือกที่จะยืนอยู่เคียงข้างกัน แสดงออกด้วยความสงบ ความเคารพ และความรักต่อสถาบันอันเป็นรากฐานของประเทศสิ่งเหล่านี้สะท้อนว่า สายใยแห่งความผูกพันระหว่างประชาชนกับพระมหากษัตริย์ไม่ได้เสื่อมสลายตามกาลเวลา ตรงกันข้าม กลับยิ่งมั่นคงแน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม

สมเด็จพระพันปีหลวงทรงเป็นแบบอย่างของ“ความงามที่แท้จริง” - ความงามที่ไม่ได้อยู่เพียงภายนอก หากอยู่ในพระทัยที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ความอดทน และความห่วงใยในประชาชน ทรงสอนให้เรารู้คุณค่าของความเรียบง่าย ความขยัน และการพึ่งพาตนเอง พระองค์ทรงปลูกฝังแนวคิด “เศรษฐกิจพอเพียง” ผ่านโครงการพระราชดำริมากมายที่มุ่งให้คนไทยอยู่ได้ด้วยตนเองอย่างมีศักดิ์ศรี

ดังนั้น เมื่อวันนี้เราสูญเสีย “แม่ของแผ่นดิน” ไป สิ่งที่ควรทำไม่ใช่เพียงการหลั่งน้ำตา แต่คือการสืบสานเจตนารมณ์ของพระองค์

ไม่ว่าจะเป็นการอนุรักษ์ผ้าไหมไทย การรักษาศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน การส่งเสริมชุมชนเข้มแข็ง หรือการดูแลผืนแผ่นดินด้วยความรับผิดชอบสิ่งเหล่านี้คือหนทางแห่ง “ความจงรักภักดีที่แท้จริง”ที่จะทำให้พระเกียรติยศของพระองค์คงอยู่ตราบนานเท่านาน

เมื่อวันเวลาผ่านไป ความโศกเศร้าอาจจางหาย แต่สิ่งที่จะยังคงอยู่คือ ความทรงจำร่วมของคนไทยทั้งชาติ ที่ได้ร่วมกันหลั่งน้ำตา และจับมือกันด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยรักและศรัทธา

“น้ำตา” จึงไม่ใช่เพียงสัญลักษณ์ของความเศร้า

หากเป็นประกายแห่ง “พลังของความสามัคคี”ที่ทำให้เราระลึกได้ว่า

ตราบใดที่คนไทยยังรักกัน ประเทศนี้จะไม่มีวันล้ม

ขอพระองค์ทรงสถิตอยู่ในดวงใจคนไทยตราบนิรันดร์