ในระดับครอบครัว...ข้าพเจ้าไม่ทราบว่ามีกี่ครอบครัวที่ “พัง” เพราะเรื่อง “ความเท่าเทียม”

                    เท่าที่ข้าพเจ้าเคยเห็นจากญาติและเพื่อนๆก็ 4 ครอบครัว และที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันอย่างตึงเครียดอีก 2 ครอบครัว

                    ปัญหาอย่างหนึ่งที่เกิดจากเรื่องความเท่าเทียมจนครอบครัวพังก็คือ การไม่เข้าใจความหมายของคำนี้อย่างทั่วถึงลึกซ้ำแล้วนำไปใช้อย่างมั่วๆ เช่น ถ้าเป็นผู้หญิงก็คิดว่า...ผู้ชายทำอะไรได้ ผู้หญิงก็ทำได้, ผู้ชายทำอะไรได้ ผู้หญิงก็ทำได้, ผู้ชายเป็นอะไร ผู้หญิงก็เป็นได้, เป็นต้น

                    ส่วนผู้ชาย(เท่าที่เห็น) ไม่มีปัญหาถ้าผู้หญิงอยากจะทำอะไรอย่างผู้ชาย โดยเฉพาะเรื่องการทำงานช่วยกันหาเงิน มีบางคนที่อยากให้ผู้หญิงเป็นแม่บ้าน แต่ไม่มีใครอยากให้ผู้หญิงประพฤติเหมือนตัวอย่างเรื่องกินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวเตร่กลางคืน

                    เรื่องความเท่าเทียมนั้นเกิดขึ้นเพราะคนส่วนใหญ่เชื่อว่าผู้ชายกดขี่ – กีดกันผู้หญิงไม่ให้มีความเท่าเทียมกับตน...และก็มีส่วนจริงอยู่มากด้วย ผู้หญิงจึงต้อง “เรียกร้องและต่อสู้”  เพื่อให้เกิดความเท่าเทียมกัน ทั้งทางตรงและทางอ้อม ทั้งเป็นสาธารณะและส่วนตัว ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง

                    การเรียกร้องและต่อสู้ของผู้หญิงนั้นมีหลายระดับหลายรูปแบบ ตั้งแต่ประพฤติตัวเหมือนผู้ชาย เช่น กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน, แบ่งงานบ้านทำอย่างพยายามจะให้เท่ากัน แบ่งหน้าที่และความรับผิดชอบอย่างพยายามให้เท่ากัน เช่น การดูแลลูก ตั้งแต่ดูแลในบ้านจนถึงการรับ – ส่งลูกไปโรงเรียน...ใครจะทำส่วนไหน แค่ไหน อย่างไร เหตุผลอย่างหนึ่งก็คือ ผู้หญิงก็ต้องทำงานนอกบ้านเหมือนกับผู้ชาย

                    อีกเรื่องคือ “เงิน”  มีการแบ่งเงินไว้เป็นกองกลางสำหรับใช้จ่ายในครอบครัว หรือไม่ก็แบ่งหน้าที่รับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายภายในบ้านกัน เช่น ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเก็บขยะ ค่าซักรีดเสื้อผ้า เป็นต้น ส่วนเงินที่เหลือของแต่ละคนนั้นต่างเก็บไว้เอง ถือเป็นสมบัติส่วนตัว  หากมีเรื่องเดือดร้อนหรือจำเป็นต้องใช้เงินมากกว่าที่มีอยู่ใน “กองกลาง” ก็ต้องเจรจากันว่าใครจะออกเงินเท่าไหร่

                    การเรียกร้องอีกระดับหนึ่งคือ เรื่องหน้าที่การงาน ที่ในสมัยก่อนผู้หญิงจะไม่ค่อยมีโอกาสก้าวหน้าในตำแหน่งการงาน การเรียกร้องนี้ได้ผลทั่วโลก มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้หญิงและการเปิดโอกาสหรือการปิดกั้นของผู้ชาย

                    ในระดับครอบครัวเรื่องนี้ไม่เป็นปัญหานัก เพราะสังคมยุคใหม่นี้ทุกครอบครัวมีค่าใช้จ่ายสูง หากผู้ชายทำงานคนเดียว ผู้หญิงดูแลบ้านและเลี้ยงลูกย่อม “อยู่ยาก” ยกเว้นมีเงินมากจริง

                    แต่ที่เป็นปัญหาก็คือ มีการสำแดงออก “แข่งดี – แข่งเก่ง” ที่ต่างไม่ยอมกันในหลายเรื่อง โดยอ้างความเท่าเทียม 

                    “ความเท่าเทียม” จงเป็นตัวปัญหาเสียเอง! และทำให้ครอบครัวแตกแยกหรือพังไปอย่างน่าเสียดาย

                    ทำไม?

                    คำตอบก็คือ ความเท่าเทียมนี้เป็นเรื่องของ “อำนาจและการใช้อำนาจ”

                    เช่นเดียวกับเรื่อง “สิทธิและเสรีภาพ”

                    ที่ใดมีเรื่องอำนาจก็ย่อมมีการใช้อำนาจ และมีการแย่งชิงอำนาจ ไม่เว้นแม้กระทั่งในครอบครัว

                    หรือพูดอีกอย่างก็คือ “ครอบครัวนั้นคือรากเหง้าของอำนาจ การใช้อำนาจ และการแย่งชิงอำนาจ” แล้วก็แพร่ระบาดออกไปสู่สังคมพร้อมกับคนที่ออกนอกบ้าน ขณะเดียวกันคนที่ออกนอกบ้านก็นำมันกลับมาสู่ครอบครัวด้วย

                    ยิ่งยุคนี้ แม้ไม่ออกนอกบ้าน มันก็นำเสนอเรื่องความเท่าเทียมให้ถึงบ้าน

                    ปัญหาที่มันเกิดขึ้นก็เพราะคนที่เรียกร้องต้องการความเท่าเทียมนั้นเข้าใจความหมาย – การปฏิบัติ – การประพฤติแตกต่างกันไป

                    หากเข้าใจความหมายอย่างลึกซึ้งและปฏิบัติ – ประพฤติอย่างถูกต้องก็จะไม่เกิดปัญหา หรืออาจช่วยสร้างสรรค์ครอบครัวยุคใหม่นี้ให้ “อยู่ดีมีสุข” ด้วยซ้ำ

                    ผมไม่ได้หมายความว่าปัญหาเรื่องความเท่าเทียมนี้ไม่เคยมีในยุคของปู่ย่าตาทวด, มี – แต่ไม่ได้มีอย่างที่คนในยุคนี้เป็นหรือยึดถือกัน

                    ในยุคนั้นมีเรื่อง “ใครใหญ่กว่ากัน” ในครอบครัว แม้จะไม่ทุกครอบครัวและไม่เป็นทางการก็ตาม  นั่นคือ ผู้หญิงพยายามจะคุมผู้ชายทั้งโดยวิถีปฏิบัติ เช่น ผู้ชายทำงานหาเงิน ผู้หญิงทำงานบ้านและเก็บเงิน (เรื่องนี้ผู้หญิงใหญ่จริงเพราะคุมคลังสมบัติ) มากกว่าเรื่องเงินคือ ผู้หญิงยังพยายามคุมผู้ชายไปถึงเรื่องความประพฤติ โดยเฉพาะเรื่องเจ้าชู้ กินเหล้า เล่นการพนัน จึงต้อง “คุม” กันตั้งแต่วันแต่งงาน

                    โดยมีการสร้าง “สัญลักษณ์” ในวันแต่งงานนั้นเลย ที่เห็นได้ชัดเจนก็คือตอน “บ่าวสาว” ตักบาตร... ผู้หญิงจะต้องถือทัพพีเหนือมือผู้ชาย เพื่อแสดงว่าต่อไปนี้ “ใครใหญ่” ในครอบครัว รวมทั้งเรื่องอื่นๆที่บ่าวสาวจะต้องทำคู่กันด้วย

                    เชื่อกันว่าถ้าผู้หญิงทำได้อย่างนั้นต่อไปจะ “คุม” ผู้ชายอยู่

                    ยังมีความเชื่อที่ว่า ถ้าผู้หญิงนั่ง “คร่อมหม้อข้าว” เพื่อให้ผู้ชายกิน เขาก็จะหลงหล่อน เมื่อหลงแล้วก็ย่อมคุมผู้ชายอยู่

                    ทั้งหมดคือตัวอย่างของการแย่งชิงกันเป็นใหญ่ หรือแย่งชิงอำนาจกันในครอบครัว...ทั้งที่เป็นไปตามประเพณีและความเชื่อในยุคปู่ย่าตาทวด รวมทั้งในนามอุดมการณ์ในยุคใหม่ที่เรียกว่า “ความเท่าเทียม” 

                    ผลที่ออกมาก็คือ..............................................