สมัยเรียนชั้นประถม เราหลายคนคงเคยท่องบทอาขยานที่ว่า ....

“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย    ความรู้เรายังด้อยเร่งศึกษา
เมื่อเติบใหญ่เราจะได้มีวิชา   เป็นเครื่องหาเลี้ยงชีพสำหรับตน
ได้ประโยชน์หลายสถานเพราะการเรียน   จงพากเพียรไปเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน   เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอยฯ”

ผมนึกถึงอาขยานบทนี้ขึ้นมาทันที ที่เห็นการกลับลำของทักษิณและพรรคเพื่อไทยเกี่ยวกับการเรียกร้องให้ยกเลิกหรือมีการแก้ไขมาตรา 112

ที่ผ่านมามีเด็ก 2 กลุ่ม ยืนอยู่แถวหน้าในการเรียกร้องนี้

เด็กกลุ่มหนึ่งอยู่บนถนน คือ กลุ่มนักศึกษาและเยาวชนหลากหลายชื่อ เป็นต้นว่า แนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม, เยาวชนปลดแอก, ประชาชนปลดแอก, คณะราษฎร 2563 ฯลฯ ข้อเรียกร้องให้ยกเลิกมาตรา 112 ของกลุ่มนี้เริ่มดังขึ้นอย่างจริงจังในการชุมนุมเคลื่อนไหว ตั้งแต่วันที่ 3 และ วันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2563 โดยทนายอานนท์ นำพา และ รุ้ง ปนัสยา ตามลำดับ และต่อเนื่องมาจนทุกวันนี้โดยมีแกนนำอีกหลายคนมาสืบทอด

เด็กอีกกลุ่มหนึ่งอยู่ในรัฐสภา หรือเคยอยู่ในรัฐสภา ซึ่งก็คือนักการเมืองที่เป็นแกนนำในพรรคอนาคตใหม่ และ พรรคก้าวไกล ซึ่งเป็นพรรคฝ่ายค้านเพียงพรรคเดียวในเวลานี้ ที่ยืนยันให้มีการแก้ไขมาตรา 112 และยืนยันว่าการแก้ไขไม่ขัดรัฐธรรมนูญมาตรา 6 ที่ว่า “องค์พระมหากษัตริย์ทรงดํารงอยู่ในฐานะอันเป็นที่เคารพสักการะ ผู้ใดจะละเมิดมิได้ ผู้ใดจะกล่าวหาหรือฟ้องร้องพระมหากษัตริย์ในทางใด ๆ มิได้”

แต่ทว่า เด็ก 2 กลุ่มที่อยู่บนถนนและที่อยู่ในรัฐสภา ล้วนถูกผู้ใหญ่ 2 กลุ่มบนถนนและในรัฐสภา หลอกลวงทอดทิ้ง

เด็กบนถนน ถูกแกนนำกลุ่มเสื้อแดงขี้ข้าทักษิณทอดทิ้ง ประสานเสียงกันต่อต้านรัฐบาล ต่อต้านสถาบัน อยู่แท้ ๆ แต่พวกผู้ใหญ่เสื้อแดงมันเก๋าเกมกว่า มันไม่มาพร่ำเพรื่อให้โดนจับโดนฟ้องเป็นรายวันเหมือนพวกเด็ก ๆ เห็นท่าไม่ไหว มันก็ฉากหลบไปเฉย ๆ ปล่อยให้เด็กออกไปสู้อยู่ฝ่ายเดียว

เด็กในรัฐสภาก็ถูกพรรคเพื่อไทยที่อยู่ในอาณัติของทักษิณทอดทิ้ง แรก ๆ ก็ทำท่าเอาจริงจะแก้ไขมาตรา 112 ให้ได้เหมือนกัน แต่พอทักษิณกลับลำ พรรคเพื่อไทยก็ถอยฉาก ปล่อยให้เด็ก ๆ ในพรรคก้าวไกลโดดเดี่ยวอยู่พรรคเดียว

อ้อ... ลืมไป นอกจากปล่อยให้เด็ก ๆ ในพรรคก้าวไกลโดดเดี่ยวแล้ว ยังปล่อยให้เด็กทารกในพรรคอีกคนหนึ่งของตนต้องหน้าแตกที่ออกตัวแรงจะแก้ไขมาตรา 112 โดยไม่คิดว่าเจ้าของพรรคซึ่งมีพฤติกรรมจ้องโจมตีทำลายสถาบันมาโดยตลอด จะมากลับลำเอาตอนนี้

“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย  ความรู้เรายังด้อยเร่งศึกษา”

ที่ผ่านมา ยังไม่รู้อีกหรือว่าทักษิณนั้นมันปลิ้นปล้อนตลบตะแลงแค่ไหน

เมื่อถูกยึดอำนาจใหม่ ๆ มันบอกบิ๊กบังว่า “ผมเป็นนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ ผมหยุดแล้ว หยุดเป็นหยุด”

แล้วจนทุกวันนี้ มันเคยหยุดไหม ?

เมื่อมันยุให้พวกเสื้อแดงออกมาต่อสู้เพื่อมัน มันบอกว่า “ถ้าเมื่อไหร่เสียงปืนแตก ทหารยิงประชาชน ผมจะเข้าไปนำประชาชนเดินเข้ากรุงเทพฯ ทันที”

แล้วมันเคยทำตามที่มันพูดไหม ? มิหนำยังพาครอบครัวของมันเดินชอปปิ้งซื้อของแบรนด์เนมอยู่ที่ดูไบโดยไม่สนใจชะตากรรมของคนเสื้อแดงที่มันหลอกให้เขามาสู้เพื่อมัน

เมื่อหนังสือพิมพ์ เดอะไทมส์ สื่อใหญ่อังกฤษไปสัมภาษณ์มันที่ดูไบหลังจากที่ฮุนเซ็นแต่งตั้งให้มันเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวและที่ปรึกษาด้านเศรษฐกิจอย่างเป็นทางการ มันบอกเดอะไทมส์ว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 มีส่วนรับรู้ต่อเหตุการณ์รัฐประหาร 19 กันยายน 2549 โดยองคมนตรีจับมือกับนายพลระดับสูงเพื่อกระทำรัฐประหารรัฐบาลของมัน และจากนั้นมันก็ให้ขี้ข้าของมันเคลื่อนไหวถึงขั้นจะเปลี่ยนประเทศเป็นสาธารณรัฐ

สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ยังรื้อความทรงจำเกี่ยวกับทักษิณว่า ครั้งหนึ่งมันเคยพูดกับทูตสหรัฐฯ ว่า  หนึ่งในวาระของมัน คือการถอดกฎหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ (มาตรา 112) ออกจากประมวลกฎหมายอาญา มันบอกว่าประเทศไทยไม่สามารถอ้างความเป็นประชาธิปไตยได้ ตราบใดที่ยังมีการขู่จะเล่นงานด้วยข้อหาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ

แต่มาวันนี้ เมื่อมันส่งลูกสาวเข้าไปเป็นที่ปรึกษาในพรรคเพื่อไทย เตรียมวางตัวเป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อไป มันดูลู่ทางแล้วเกรงจะเสียคะแนน มันเลยกลับลิ้นบอกว่า ตัวกฎหมายมาตรา 112 ไม่เคยมีปัญหา ที่เป็นปัญหาคือคนที่อยู่ในกระบวนการยุติธรรมและคนที่นำประเด็นนี้มาสร้างความแตกแยกในสังคม

เชื่อน้ำลายมันได้หรือ ?

เขียนถึงตอนนี้แล้ว พลันอาขยานที่เคยท่องตอนเด็ก ๆ อีกบทหนึ่ง ก็ผุดลอยขึ้นมาในห้วงคิดคำนึง

“บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว    สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา

เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา   ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์    มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด

ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด   ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน”

                                            ณรงค์ฤทธิ์ ศรีรัตโนภาส

8 พฤศจิกายน 2564