สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร   ชุดแรกของเราหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง    2475   มาจากการแต่งตั้ง     ส่วนใหญ่จึงเป็นคณะผู้ก่อการและขุนนางที่มีชื่อเสียงในขณะนั้น      และมีการเลือกตั้งสมาชิกสภาผูแทนราษฎรกันจริงๆก็เมื่อ  วันที่ 15 พฤศจิกายน   2476    แต่ก็ใช้วิธีให้เลือกกรรมการตำบล   เลือกสมาชิกสภาผูแทนราษฎร

มิใช่ให้ประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้ง เลือกผู้แทนราษฎรโดยตรง

ผู้แทนราษฎรยุคแรกที่ กรรมการตำบลเลือกแทนประชาชน   จนกระทั่งให้ประชาชนเลือกโดยตรงในยุคแรกๆนั้น หน้าตาของผู้แทนราษฎรส่วนใหญ่  จะเป็นอดีตขุนน้ำขุนนางที่เคยทำงานในจังหวัด คหบดี ต่อมาจะมีนักกฎหมาย ทนายความ   ครู    เข้าสู่สภามากขึ้น

ผู้แทนราษฎรส่วนใหญ่จะทำหน้าที่เป็น  “ผู้แทนราษฎรที่ดี”    อยู่ในร่องในรอย ในกรอบ    มีบ้างที่เรียกกันว่า     กินจอบ กินเสียม  เครื่องมือในการทำการเกษตรชาวนาชาวไร่  ที่รัฐบาลมีนโยบายแจกชาวนาชาวไร่    ผ่านสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

ซึ่งก็มีน้อย     แต่ก็เป็นข่าวครึกโครม

การดูแล หรือมีนโยบายช่วยเหลือชาวไร่ชาวนา นั้นรัฐบาลไหนๆ   เขาก็คิด หรือทำกันมาแล้วทั้งนั้น      มิใช่มาคิดช่วยโดยการรับจำนำข้าว     อย่างที่นักวิชาการสตึๆเอามาพูดว่า     รัฐบาลยิ่งลักษณ์ผิดตรงไหนที่คิดช่วยชาวนาชาวไร่

คิดช่วยชาวนาชาวไร่น่ะไม่ผิดหรอก     มันผิดที่ปล่อยให้โกง    โกงกันเป็นหมื่นเป็นแสนล้านบาท    จนทุกวันนี้ยังใช้หนี้ไม่หมด

เมื่อสฤษดิ์ยึดอำนาจจากจอมพลป.พิบูลสงคราม ปี 2500    ให้นายพจน์ สารสิน   เป็นนายกรัฐมตรี    ยังใจดียอมให้มีการเลือกตั้ง      อาจจะเพราะ สฤษดิ์มาตั้งพรรคเอง(พรรคชาติสังคม) สนับสนุนให้   พลเอก ถนอม กิตติขจร   เป็นนายกรัฐมนตรี

และเมื่อมีการยึดอำนาจอีกที 20 ตุลาคม 2502    โดยสฤษดิ์ /ถนอม    คณะรัฐประหารก็สั่งยุบพรรคการเมือง ยุบสภาผู้แทนราษฎร ยกเลิกรัฐธรรมนูญ    ใช้ธรรมนูญการปกครองชั่วคราว   ในมาตรา 17 ของธรรมนูญการปกครองชั่วคราวนั้นให้อำนาจนายกรัฐมนตรี    (สฤษดิ์   ธนะรัชต์ )มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด    (เผด็จการสมบูรณ์แบบ)    แต่งตั้งสภาร่างรัฐธรรมนูญ   และให้สภาร่างรัฐธรรมนูญทำหน้าที่นิติบัญญัติ ไปด้วย

จากปี 2502 ที่เริ่มร่างรัฐธรรมนูญมาเสร็จเอาปลายปี 2511   (เสร็จหลังจากสฤษดิ์ตายไปแล้ว 5 ปี     ถือเป็นรัฐธรรมนูญที่ร่างกันยาวนานที่สุด    ที่ร่างกันยาวนานก็เพื่อเลี่ยงที่จะต้องเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

เพราะเผด็จการนั้นฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์     ฟังการอภิปรายของสมาชิกสภาผูแทนราษฎรไม่ได้ (ทั้งที่ผู้แทนราษฎรยุคนั้น    ไม่ค่อยจะกักขฬะ เหมือนบางยุคบางสมัยด้วยซ้ำ)

หลังจากที่ว่างเว้นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรมาเกือบทศวรรษ    ประเทศไทยก็มีการเลือกตั้ง   10   กุมภาพันธ์   2512

เป็นเริ่มยุคของ นายชวน หลีกภัย   นายอุทัย พิมพ์ใจชน   ส่วนกลุ่มแนวร่วมสังคมนิยมของ นายแคล้ว นรปติ   แห่งขอนแก่นนั้นได้มาเป็นกอบเป็นกำ     ส่วนกรุงเทพฯ    หม่อมราชวงศ์ เสนีย์   ปราโมช   ซึ่งเป็นหัวหน้าพรรคต่อจากนายควง อภัยวงศ์    ก็นำประชาธิปัตย์ในกรุงเทพฯมาได้ยกทีม

การทำหน้าที่ของผู้แทนราษฎรยุคนั้นค่อนข้างจริงจัง     อาจจะเพราะเราว่างเว้นการเลือกตั้งมานาน    นักการเมืองค่อนข้างมีคุณภาพ    ยามที่หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช    นายแคล้ว นรปติ ลุกขึ้นอภิปราย    สมาชิกสภาด้วยกันจะให้ความสนใจเป็นพิเศษ

เคยมีปัญหาจำได้ว่าเป็นเรื่องระหว่างประเทศ    สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรฝ่ายรัฐบาลลุกขึ้นขอร้องให้หม่อมราชวงศ์เสนีย์  ปราโมช     ได้แสดงความคิดเห็น    เพราะอยากได้ข้อมูล    อยากฟังความคิดเห็นหลายๆฝ่าย

ในสภา และนอกสภาจะไม่ค่อยได้เห็นได้ยินการโกหกคำโต     หรือโกหกอย่างหน้าด้านๆ

สมาชิกสภาผูแทนราษฎร เราเริ่มเปลี่ยนหน้าจากนักกฎหมาย    ครูประชาบาล    มาเป็นผู้รับเหมา    พ่อค้า วานิชมากขึ้นหลังการยึดอำนาจเดือนตุลาคม2520    การเมืองกลายเป็นธุรกิจที่ให้ผลตอบแทนมากกว่าธุรกิจอื่นๆ     เป็นผู้แทนราษฎรให้ได้มีโอกาสได้เป็นรัฐมนตรี   มีโอกาสใกล้ชิดอำนาจ  มีโอกาสแสวงหาความร่ำรวย

จึงมีนักเลือกตั้ง จึงมีการเอาชนะเลือกตั้ง จึงมีการซื้อเสียงอย่างหนัก     จึงมีคนหน้าด้าน  จึงมีการโกหกคำโต ฯลฯ


นี่คือสภาพ ความเป็นไปของนักการเมืองทุกวันนี้
 

สำเริง     คำพะอุ