ในวันที่ลูกปืนใหญ่ ลูกระเบิดจากจรวดหลายลำกล้อง“BM-21”ของกัมพูชา ถล่มเข้ามายังเป้าหมายทางพลเรือนในฝั่งไทย ไม่เพียงแต่ประชาชนไทยผู้บริสุทธ์ซึ่งมีเด็กและผู้หญิงต้องตกเป็นเหยื่อรับเคราะห์กรรม ทั้งเสียชีวิตและบาดเจ็บเท่านั้น แต่ยังทำให้ประชาชนพลเรือนไทยต้องอพยพออกจากบ้านเรือนของตน ไปหลบภัยอยู่ในศูนย์พักพิงและที่ปลอดภัยอีกนับแสนคน

การกระทำอันป่าเถื่อนของสองพ่อลูกทรราชเขมร“ฮุน เซน-ฮุน มาเนต” ที่สั่งทหารกัมพูชาถล่มเป้าหมายทางพลเรือนใน 4 จังหวัด คือ สุรินทร์, ศรีสะเกษ, บุรีรัมย์ และอุบลราชธานีในครั้งนี้ ซึ่งทำให้ประชาชนพลเรือนไทยเสียชีวิต 13 ราย และบาดเจ็บ 32 รายนั้น นานาอารยะประเทศในฐานะผู้เจริญแล้ว ต่างก็เห็นว่าเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง และไม่ต่างจากอาชากรสงครามผู้ก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติ

และเมื่อไล่ย้อนกลับขึ้นไปไปดู ก่อนที่สองพ่อลูกทรราชแห่งเขมร จะเปิดฉากสงครามรุกรานไทยเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม 2568 ล้วนมีที่มาและมีการวางแผนไว้อย่างเป็นขั้นเป็นตอนของฝ่ายกัมพูชาซึ่งเปรียบเสมือน“อสรพิษ”

เริ่มจากแสดงกิจกรรมเชิงสัญลักษณ์บนปราสาทตาเมือนธม อำเภอพนมดงรัก จังหวัดสุรินทร์ เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2568 โดย“นายพลจัตวาเนี๊ยะ วงษ์” หรือ พล.จ.เนี๊ยะ วงษ์ ผบ.พลน้อย.ร.42 ของกัมพูชา นำคณะแม่บ้านจำนวน 25 คน ขึ้นไปเยี่ยมชมปราสาทแห่งนี้ และได้มีการร่วมกันร้องเพลงชาติเขมรปลุกใจ

ต่อจากนั้นเมื่อวันที่ 1 มีนาคม 2568 ก็มีการเผาศาลาตรีมุข ที่บริเวณสามเหลี่ยมมรกต ใกล้ช่องบก อำเภอน้ำยืน จังหวัดอุบลราชธานี และลำดับต่อมาก็รุกล้ำอธิปไตยไทย มีการขุดคูเลตหรือสนามเพลาะ พร้อมกับการลอบวางทุ่นระเบิดสังหารบุคคล ที่บริเวณช่องบกเช่นกัน จนกระทั่งเกิดการปะทะระหว่างทหารไทยกับทหารกัมพูชา เมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม 2568

วันที่ 16 กรกฎาคม 2568 ทหารไทยเหยียบทุ่นระเบิดครั้งแรกที่ช่องบก เป็นผลให้พลทหารธนพัฒน์ หุยวัน ต้องตัดขาซ้าย และครั้งที่สองวันที่ 23 กรกฎาคม 2568 ที่ช่องอานม้า จังหวัดอุบลราชธานี เป็นผลให้ จ.ส.อ.พิชิตชัย บุญโคราช ขาขวาขาด

ในที่สุดตอนเช้าวันที่ 24 กรกฎาคม 2568 ทหารกัมพูชาก็เริ่มยิงใส่ฐานทหารไทยตรงบริเวณปราสาทตาเมือนธม อำเภอพนมดงรัก จังหวัดสุริทร์ ก่อนจะเปิดฉากถล่มเป้าหมายทางพลเรือของไทย คือ โรงพยาบาล บ้านเรือนประชาชน ร้านค้า และโบราณสถาน ตอนช่วงสายก่อนเที่ยงวันนั้นในพื้นที่ 4 จังหวัดดังที่กล่าวไว้ตอนต้น และทางกองทัพบกของไทยก็ได้ประณามกัมพูชาว่า การกระทำดังกล่าว ไม่ใช่เพียงแค่การโจมตีทางกายภาพ แต่คือการโจมตีคุณค่าของอารยธรรมและจริยธรรมของโลก มีผู้บริสุทธิ์จำนวนมากได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต 

อย่างไรก็ตาม การเจรจาตกลง“หยุดยิงโดยไม่มีเงื่อนไข”ณ เมืองปุตราจายา ประเทศมาเลเซีย เมื่อวันที่ 28 กรกฎาคม 2568 ระหว่าง“ภูมิธรรม เวชยชัย”รักษาการนายกรัฐมนตรีของไทย กับ“ฮุน มาเนต” กล่าวกันว่าเป็นเพียงแค่ฉากหยุดยิง“เพื่อปิดแฟ้มเลือดไทย” จากการสูญเสียของพลเรือนและทหารไทยที่บาดเจ็บล้มตายในสงคราม 5 วันที่กัมพูชาเป็นผู้ก่อ

โดยที่ฝ่ายกัมพูชาไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือให้ความสำคัญกับความสูญเสียชีวิตและบาดเจ็บของฝ่ายตน ไม่ว่าจะเป็นพลเรือนหรือทหาร ขนาดทหารเสียชีวิตในพื้นที่สู้รบยังไม่ยอมให้เกียรติเก็บศพไปประกอบพิธีทางศาสนา

และแม้แต่หลังการลงนามข้อตก“13 ข้อ”จากการประชุม “GBC”ระดับรัฐมนตรีกลาโหม เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2568 ที่ประเทศมาเลเซีย วันนี้ก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า กัมพูชาไม่เคารพข้อตกลงใดๆ ทั้งสิ้น ยังละเมิดและคุกคามไทยในทุกๆ ทางอยู่ตลอดเวลา และจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยหยุด

ไม่ว่าจะเป็นการลอบวางละเบิดสังหารบุคคลในฝั่งไทย ซึ่งล่าสุดเมื่อวันที่ 27 สิงหาคมวานนี้ พลทหาร อดิศร ป้อมกลาง สังกัดกองพันทหารราบที่ 1 กรมทหารราบที่ 23 ก็เพิ่งจะเหยียบทุ่นระเบิด ขณะปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ ปราสาทตาควาย อำเภอพนมดงรัก จังหวัดสุรินทร์ เป็นผลให้ขาขวาท่อนล่างขาด

ตลอดจนการเคลื่อนกำลังทางทหาร หรือแม้กระทั่งการปลุกระดมมวลชนเขมรให้มายยั่วยุท้ายและเผชิญหน้ากับทหารไทย เพื่อให้ฝ่ายไทยใช้ความรุนแรง ที่บ้านหนองจาน จังหวัดสระแก้ว ซึ่งเป็นยุทธวิธีเดียวกับที่กัมพูชาให้ประชาชนขึ้นไปแสดงกิจกรรมเชิงสัญลักษณ์บนปราสาทตาเมือนธม เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2568

ดังนั้น การลงนามข้อตกลง“หยุดยิงโดยไม่มีเงื่อนไข”ที่ประเทศมาเลเซีย จึงมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่า เป็นข้อตกลง“หยุดยิงจอมปลอม” ซึ่งไม่ได้นำมาสู่สันติภาพที่แท้จริง หรือแม้แต่แค่เป็นการเริ่มต้น เพื่อการแก้ปัญหาข้อพิพาทเรื่องเขตแดนระหว่าง“ไทย-กัมพูชา”ก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน

ดังจะเห็นได้ว่า แม้แต่การประชุมทวิภาคี“RBC”(คณะกรรมการชายแดนส่วนภูมิภาค) ที่มี พล.ท.อมฤต บุญสุยา แม่ทัพภาค 1 เป็นหัวหน้าคณะเจรจาเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2568 ซึ่งมีผลต่อเนื่องมาจากการประชุม“GBC” ฝ่ายกัมพูชาก็ยังส่อสันดานปลิ้นปล้อนที่ไร้ความจริงใจ ด้วยการแอบเขียนข้อตกลงที่เป็นประโยชน์ของฝ่ายตนเพิ่มขึ้นมาเอง ทั้งที่ไม่ใช่ข้อตกร่วมกัน

จึงถึงเวลาแล้วที่ไทยจะต้องฉีกทิ้ง“MOU 43” และ “MOU 44” ที่มีการลงนามบันทึกข้อตกลงระหว่างไทยกับกัมพูชา ในสมัยรัฐบาล“ชวน หลีกภัย”เมื่อปี 2543 และสมัยรัฐบาล“ทักษิณ ชินวัตร”ในปี 2544

โดยเฉพาะ MOU 43 ที่ทำให้ไทยตกเป็นเบี้ยล่างกัมพูชามาตลอด จากการที่กัมพูชายึดแผนที่มาตราส่วน 1 ต่อ 2 แสน ซึ่งเป็นแผนที่ที่ไม่ยึดแนวเขตสันปันน้ำตามธรรมชาติที่แท้จริง อันทำให้มีความคลาดเคลื่อนได้ถึง 200 เมตร ในการสำรวจและปักปันเขตแดนตลอดแนวชายแดน“ไทย-เขมร” ที่มีความยาวประมาณ 817 กิโลเมตร โดยที่กัมพูชาใช้เป็นข้ออ้างในการรุกล้ำอาณาเขตและอธิปไตยตลอดเวลา 25 ปีที่ผ่านมา แทนที่จะเป็นมาตราส่วน 1 ต่อ 5 หมื่น อันเป็นหลักปฏิบัติสากล

ส่วน MOU 2544 ก็มีผลทำให้กัมพูชาละเมิดรุกล้ำทะเลอาณาเขต และทะเลภายในของราชอาณาจักรไทย ที่บริเวณเกาะกูด จังหวัดตราด ซึ่งเป็นแหล่งปิโตรเลียมมูลค่ามากกว่า 2 ล้านล้านบาท ซึ่งกัมพูชาหมายมั่นปั้นมือที่จะเอาให้ได้ และรัฐบาลพรรคเพื่อไทยโดย“ทักษิณ ชินวัตร” ก็มีนโยบายที่สอดคล้องกับความต้องการของกัมพูชาด้วยเช่นกัน

เมื่อยกเลิกหรือฉีกทิ้ง MOU ทั้ง 2 ฉบับนี้แล้ว ก็ทำ MOU ขึ้นมาใหม่ ที่ไทยไม่เสียเปรียบ ซึ่งก็ไม่เห็นจะยากเย็นอะไร หากกัมพูชาไม่ยอมรับ หรือไม่ลงนามร่วม ก็ให้ทุกอย่างหยุดไว้ตรงนี้ ต่างฝ่ายต่างอยู่ในที่ตั้ง ปิดด่านทุกด่านเป็นการถาวร ไม่ต้องทำมาค้าขายกัน ดูสิว่า“ฮุน เซน”จะอยู่ได้หรือไม่ เมื่อคนกัมพูชาในประเทศเดือดร้อนเรื่องอยู่เรื่องกินที่ต้องพึ่งพาไทย

และสำหรับประเทศไทย ตรงไหนสร้างรั้วหรือสร้างกำแพงกั้นแดน“ไทย-กัมพูชา”ได้ ก็สร้างเป็นการถาวรไปเลย ถ้าเงินรัฐบาลไม่พอ เชื่อว่าประชาชนคนไทยทุกคนก็พร้อมบริจาคสมทบให้อยู่แล้ว ส่วนปัญหาแรงงานที่ขาดแคลน ก็ให้กระทรวงแรงงานไปหามา ซึ่งเฉพาะหน้านี้ก็มีนักโทษชั้นดีที่อยู่ในเรือนจำนวนนับหมื่นคน สามารถใช้แรงงานส่วนนี้ทดแทนแรงงานชาวกัมพูชาได้

สุดท้ายแล้ว ต้องไล่รัฐบาลพรรคเพื่อไทยไปให้พ้นก่อน เพราะเรื่องใหญ่ๆ อันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของชาติบ้านเมือง ไม่อาจไว้วางใจ“ตระกูลชินวัตร”ได้

หวังว่าพรุ่งนี้วันที่ 29 สิงหาคม “แพทองธาร ชินวัตร”จะถูกศาลรัฐธรรมนูญสั่งถอดถอนออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี จากนั้นก็ให้นายกรัฐมนตรีคนใหม่ และรัฐบาลชุดใหม่ สะสางเรื่องราวทั้งหมดที่เป็นปัญหากับกัมพูชา เพื่อประโยชน์ของชาติบ้านเมืองและประชาชนคนไทยอย่างแท้จริง

นายกรัฐมนตรีคนใหม่จะเป็นใคร รัฐบาลใหม่หน้าตาจะเป็นอย่างไร ก็ค่อยๆ ว่ากันไปทีละเรื่อง !

รุ่งเรือง ปรีชากุล