มีคำถามที่คอข่าวการเมืองถามตรงกันก็คือ เห็นรายชื่อคณะรัฐมนตรีชุดใหม่แล้วมีความรู้สึกอย่างไร ดีใจ เสียใจ เฉยๆ

คำตอบจะออกมาอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับความสนใจทางการเมืองของปัจเจก ซึ่งคงไม่มีคำตอบที่ถูกต้องชัดเจน เพราะทั้งหมดขึ้นอยู่กับความเชื่อ ความคิด และอารมณ์ของผู้ตอบ

แต่สิ่งที่ต้องตอบเหมือนกันก็คือ แล้วประเทศชาติ จะได้อะไร แต่อันที่จริงหลายคนก็วิจารณ์มาโดยตลอดว่าตราบใดก็ตามที่ประเทศนี้ยังมีนักการเมืองเหมือนเดิม คำว่าเหมือนเดิมหมายถึงหน้าเดิมๆ นิสัยเดิมๆ และมาจากระบบนักการเมืองแบบครอบครัว การเมืองเมืองไทยคงไม่มีอะไรเปลี่ยนมากไปกว่าเดิม

การตอบหรือคิดแบบนี้สะท้อนความสิ้นหวังทางการเมืองของสังคมไทย แม้หลายคนพยายามจะมีความหวัง แต่ก็ผิดหวังมาโดยตลอด

การเมืองคือเรื่องของอำนาจและผลประโยชน์ แต่ไม่ใช่ผลประโยชน์ของประชาชนหรือสาธารณชน เพราะนักการเมืองไทยจำนวนน้อยมากที่คิดถึงเรื่องการมีอำนาจเพื่อนำไปสู่การสร้างผลประโยชน์ให้สาธารณะ แต่เราได้เห็นมาโดยตลอดว่า เมื่อบุคคลกลุ่มหนึ่งเข้าไปมีอำนาจรัฐแล้ว เขาใช้อำนาจรัฐเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง

เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่คนไทยรู้ และรู้ดีด้วย แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เพราะยังมีคนไทยจำนวนหนึ่งซึ่งมีจำนวนมากพอสมควรยังมองว่านักการเมืองคนเลวเหมือนกันหมด เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเลือกใครก็ไม่น่าจะเลวต่างกัน ดังนั้น หากนักการเมืองคนไหนให้ผลประโยชน์กับผู้มีสิทธิเลือกตั้งได้ ไม่ว่าจะเป็นผลประโยชน์ด้านเงินทอง หรือผลประโยชน์ด้านอื่นๆ ก็เลือกนักการเมืองคนนั้นก็แล้วกัน

ความคิดเช่นนั้น เป็นความคิดที่เลวร้ายมากแต่มันเป็นความคิดที่เกิดขึ้นจริงๆในสังคมไทย เพราะคนไทยไม่มีศรัทธากับนักการเมือง เพราะฉะนั้นไม่ว่านักการเมืองจะเลวแค่ไหน คนไทยก็อ้างว่าไม่มีตัวเลือก เพราะมันเลวไม่ต่างกัน ดังนั้น จึงตัดสินโดยดูว่าคนเลวคนไหนให้สิ่งตอบแทนกับผู้มีสิทธิเลือกตั้งกัน เมื่อคนไทยจำนวนหนึ่งคิดแบบนี้ การเมืองเมืองไทยจึงเป็นแบบนี้

คงไม่ต้องถามว่าแบบนี้คืออะไร เพราะเป็นสิ่งที่คนไทยเข้าใจได้ดี เพียงแต่ว่าถ้าหากตอบในเชิงวิชาการอาจจะดูเลื่อนลอยไม่เป็นรูปธรรม แต่ทว่ามันเป็นข้อเท็จจริงในสังคมไทย

ขอการเมืองไม่เชื่อว่ารัฐบาลชุดล่าสุดจะอยู่ในตำแหน่งสี่เดือน เพราะในข้อเท็จจริงนั้น รัฐบาลชุดนี้จะอยู่ในตำแหน่งโดยกฎหมายได้ประมาณสองปี ส่วนข้อตกลงที่ทำไว้กับพรรคประชาชน ก็เป็นข้อตกลงที่สามารถเปลี่ยนได้ตลอดเวลา เพราะนักการเมืองเมืองไทยไม่เคยยึดมั่นกับคำสัญญา แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าคือ ถ้าหากประชาชนไม่พอใจกับผลงานของรัฐบาล คำถามคือรัฐบาลจะแก้ปัญหาอย่างไร จะใช้การแจกเงินโดยผ่านนโยบายประชานิยม ก็คงทำไม่ได้มากแล้ว เพราะมีหนี้สาธารณะใกล้เต็มเพดาน ซึ่งหากจะต้องกู้เพิ่มก็ต้องขยายเพดานขึ้นไป นั่นก็หมายถึงสร้างหนี้มหาศาลให้กับประเทศชาติและประชาชนอย่างไม่รู้จบ

สรุปว่าเราได้รัฐบาลใหม่ที่ถึงแม้จะมีรัฐมนตรีรับเชิญ แต่เนื้อหาของรัฐบาลก็ยังคงเป็นแบบเดิมๆ ซึ่งไม่น่าจะหวังได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า จะแก้วิกฤตของประเทศได้อย่างเป็นรูปธรรม