แม้จะขยายดินแดนมาจนประชิดติดขอบแดนเผ่า ชาวอาณานิคมก็ไม่สนใจ แต่ยังคงขยับขยายอาณาเขตและที่ดินทำกินออกไปเรื่อยๆ   อาณานิคมตลอดทั่วดินแดนนิวอิงแลนด์ขยายตัวจนมีประชากรมากมายถึงแปดหมื่นคน และมีเมืองทั้งหมดถึง 110 เมือง การแผ่ขยายอาณาเขตอาณานิคมอย่างไม่หยุดยั้งนี้  ทำให้เผ่าโพคาโนเคตตกอยู่ในวงล้อมของอาณานิคมพลีมัธโดยสิ้นเชิง 

นอกจากนี้ที่ดินในการเพาะปลูกยังกลายเป็นของชาวอาณานิคม  ทำให้อินเดียนแดงไม่สามารถปลูกอะไรได้เลย เมื่อไม่เหลือทางเลือกในชีวิต อินเดียนแดงจึงกลายเป็นทาสชาวอาณานิคมเพื่ออาหารและค่าจ้างเล็กน้อย  นอกจากอินเดียนแดงต้องสูญเสียที่ดินทำกินแล้ว ยังสูญเสียเอกลักษณ์และความเชื่อทางศาสนาด้วย

ชาวอาณานิคมถือว่าตนเป็นผู้ที่พระเจ้าทรง “เลือก”  จึงมองว่าอินเดียนแดงเป็นคนชั้นต่ำและป่าเถื่อน จึงบีบบังคับให้อินเดียนแดงหันมานับถือคริสต์ศาสนา หากอินเดียนแดงคนไหนขัดขืนก็จะถูกจับไปทรมาน  มีการประกาศใช้กฎหมายสีน้ำเงิน  (Blue Laws)

กฎหมายสีน้ำเงินเกี่ยวพันกับเรื่องความเชื่อในคริสตศาสนา เช่น ห้ามอินเดียนแดงล่าสัตว์หรือจับปลาในวันอาทิตย์  เพราะคริสเตียนถือว่าพระเจ้ามีพระประสงค์ให้ทุกคนทำงานเป็นเวลา 6 วัน   และกำหนดให้วันอาทิตย์เป็นวันหยุด  จึงออกคำสั่งห้ามอินเดียนแดงไม่ให้ทำงานในวันอาทิตย์ ซึ่งไม่เป็นธรรมนักกับอินเดียนแดง เพราะพระเจ้าของอินเดียนแดงกับพระเจ้าของชาวอาณานิคมไม่ใช่พระเจ้าพระองค์เดียวกัน แต่ชาวอาณานิคมก็ยึดถือตามความพึงพอใจของตนฝ่ายเดียว โดยบีบบังคับให้อินเดียนแดงทำตาม

นอกจากนี้ยังสั่งห้ามไม่ให้อินเดียนแดงใช้ยาสมุนไพรตามที่เคยใช้กันมาในอดีต หรือแม้แต่การออกไปเต้นรำท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนเดือนหงายตามที่เคยปฎิบัติก็ถือเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะขัดกับความเชื่อแบบคริสต์เตียน นี่คือบทเรียนที่ชาวอาณานิคมสอนให้อินเดียนแดงยอมรับในการนับถือศาสนาคริสต์

อินเดียนแดงจำนวนมากปฎิเสธ ไม่ยอมเปลี่ยนความเชื่อทางศาสนามาเป็นคริสต์เตียน จึงถูกชาวอาณานิคมฆ่าตายเป็นจำนวนมาก ทำให้หลายคนจำใจต้องยอมรับพระเจ้าของคนผิวขาว เพราะไม่อยากถูกฆ่า   พวกพิวกริมส์สร้างเมืองที่เรียกว่า “เมืองแห่งการภาวนา” ( Praying towns) ขึ้นมาเพื่อให้อินเดียนแดงที่ยอมเปลี่ยนมานับถือคริสต์เข้ามาอาศัย โดยละทิ้งกระโจมพักและครอบครัวไว้เบื้องหลัง

เมืองเหล่านี้มีทั้งหมด 14 แห่งกระจายอยู่ทั่วนิวอิงแลนด์ ในปี ค.ศ.1646-1675  อินเดียนแดงที่ยอมละทิ้งที่พักอาศัยในเผ่ามาอยู่ในเมืองนี้เรียกว่า สาธุชนอินเดียนแดง  (Praying Indians) จอห์น เอลเลียต (John Eliot) เป็นมิชชันนารีพิวริตันที่สอนศาสนา หรืออีกนัยหนึ่งคือบังคับให้อินเดียนแดงศรัทธาในพระเจ้าแบบพิวริตันเป็นผู้สอนศาสนาให้อินเดียนแดงเหล่านี้  โดยมีการสอนศาสนาในเมืองโนนานตัม  (  Nonantum) ปัจจุบันคือเมืองนิวตันในรัฐแมสซาชูเซตส์  อินเดียนแดงเผ่านิบมักคนหนึ่งชื่อ วาแบน (Waban) กลายเป็นอินเดียนแดงคนแรกที่นับถือศาสนาคริสต์ 

เหตุผลหลักที่พวกพิวกริมส์สร้างเมืองเหล่านี้ขึ้นมา คือเพื่อบีบให้อินเดียนแดงยกเลิกวิถีชีวิตและความเชื่อแบบอินเดียนแดง เพราะพวกพิวกริมส์มองว่าป่าเถื่อนล้าหลัง  การจะกลายเป็นผู้เจริญและเป็นอารยชนได้ จะต้องนับถือในสิ่งเดียวกับที่พวกพิวกริมส์นับถือ นั่นคือพระเจ้าในคริสตศาสนา อินเดียนแดงที่กลายมาเป็นคริสเตียนจะต้องเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง นอกจากวิถีความเป็นอยู่แล้ว ยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมือนคนอังกฤษ รวมทั้งตัดผมยาวแบบชาวอินเดียนแดงออกด้วย

คิงส์ฟิลลิปคับแค้นใจมากที่เห็นชนเผ่าของตนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ อีกทั้งรู้สึกโกรธแค้นที่พวกอาณานิคมไม่รักษาสัญญาที่เคยทำไว้เมื่อครั้งแมซซาซอยต์ จึงตัดสินใจทำสงครามกับชาวอาณานิคมเพื่อปกป้องเผ่าของตนจากการถูกข่มเหง

คิงส์ฟิลลิปไม่มีทางเลือกอื่น   เพราะแผ่นดินของเผ่าถูกครอบครองโดยชาวอาณานิคม  ประชากรในเผ่ากลายเป็นทาสและผู้รับใช้คนผิวขาว บ้างก็ถูกสังหารเพราะไม่ยอมเปลี่ยนศาสนามานับถือพระเจ้าของคนผิวขาว

การทำสงครามกับชาวอาณานิคมของคิงส์ฟิลลิปไม่ได้มีความหมายเพียงการแย่งชิงผืนดินทำกินอันเป็นผืนดินดั้งเดิมของเผ่าคืยจากคนผิวขาวเท่านั้น หากแต่ยังหมายถึงการกู้เกียรติและความภาคภูมิใจในความเป็นอินเดียนแดงกลับมาด้วย   เพราะถูกชาวอาณานิคมข่มเหงจนแทบไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆ  คิงส์ฟิลลิปเขียนบันทึกไว้ว่า

“บรรพบุรษของข้าร่ำไห้และเรียกร้องให้ข้าแก้แค้น  คนผิวขาวมาจากแผ่นดินที่ข้าไม่รู้จัก  แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างของเผ่าข้าไป ขโมยพืชพรรณธัญญาหารและรุกต้อนลูกหลานข้าไปสู่หลุมฝังศพ”

ในปี ค.ศ.1675 สงครามระหว่างคิงส์ฟิลลิปและชาวอาณานิคมเริ่มต้นขึ้น กินเวลายาวนานสามปีจนสิ้นสุดลงในปี ค.ศ.1678 (โปรดอ่านต่อวันอังคารหน้า)