ผมไม่ได้ลงคะแนนเสียงให้พรรคก้าวไกล ไม่ว่าจะในบัตรสีม่วงหรือบัตรสีเขียว แต่เมื่อพรรคก้าวไกลได้รับคะแนนเสียงมากที่สุด และเป็นแกนนำในการจัดตั้งรัฐบาล ผมก็อนุโมทนาด้วย ทั้งไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งหากจะมีการหักหลังสลับขั้วเขี่ยพรรคก้าวไกลออกไปจากสมการการจัดตั้งรัฐบาล (ซึ่งมีความเป็นไปได้มาก แม้ นพ.ชลน่านจะออกมายืนยันเป็นครั้งที่ 501 เพราะคนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจให้พรรคเพื่อไทยไม่ใช่ นพ.ชลน่าน) และจะยิ่งไม่เห็นด้วยอย่างถึงที่สุด หากมีการสร้างสถานการณ์ที่อ่อนไหวแล้วนำรถถังออกมา

เหตุผลหรือครับ ?

ประการแรก นี่คือกติกามารยาทและธรรมเนียมปฏิบัติของการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตย พรรคการเมืองใดได้รับความไว้วางใจจากผู้ออกมาใช้สิทธิ์ลงคะแนนเสียงเลือกตั้งมากที่สุด พรรคนั้นย่อมมีความชอบธรรมในการเป็นแกนนำจัดตั้งรัฐบาล

ย้ำอีกครั้ง แม้ว่าผมจะไม่ได้ลงคะแนนเสียงให้พรรคก้าวไกล แต่ผมก็ละอายใจเกินกว่าจะออกมาแถไถว่า คนที่ไม่ได้เลือกพรรคก้าวไกลมีมากกว่าคนที่เลือก

ประการต่อมา แม้พรรคก้าวไกลจะมีนโยบายไปแตะต้องมาตรา 112 และมีท่าทีโน้มเอียงไปทางนิยมตะวันตก ทั้งนายพิธาเองยังยืนยันหนักแน่นขณะตอบคำถามสื่อมวลชนในวันแถลง MOU ว่า แม้ใน MOU จะไม่พูดถึงมาตรา 112 แต่นโยบายเกี่ยวกับมาตรา 112 จะยังคงนำไปผลักดันต่อในสภาในนามของพรรคก้าวไกล ผมก็ไม่ได้วิตกอะไร

เพราะถึงอย่างไร สมาชิกส่วนใหญ่ในรัฐสภาก็คงไม่เอาด้วยกับพรรคก้าวไกลในเรื่องมาตรา 112

ที่น่าวิตกมากกว่าคือ ท่าทีและพฤติกรรมที่ผ่านมาของพรรคก้าวไกลที่โน้มเอียงไปทางตะวันตก ชอบเชื้อเชิญต่างชาติให้เข้ามาแก้ปัญหาให้ตน

ประการสุดท้าย ตราบใดที่ไม่ชักศึกเข้าบ้าน ไม่เชื้อเชิญต่างชาติเข้ามายุ่มย่ามกิจการภายในของประเทศเรา นายพิธาหรือใครก็ตามที่ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีตามกฎกติกาดังกล่าวข้างต้น ไม่ใช่เรื่องที่น่าวิตกทั้งนั้น

ประเทศเราปกครองโดยกลุ่มคนโกงในระบอบทักษิณมาแล้วร่วมสิบปี ปกครองโดยพวกคนดีสีเทาต่อมาอีกแปดถึงเก้าปี ประเทศไทยก็ยังอยู่ต่อไปได้ นายพิทากับพรรคก้าวไกลจะน่ากลัวสักแค่ไหนกัน

ด้วยเหตุนี้ แม้ผมไม่ได้ลงคะแนนเสียงให้พรรคก้าวไกล ผมก็ไม่คัดค้าน และไม่พยายามหาเหตุผลต่าง ๆ นานา มาขัดขวาง หรือด้อยค่า เพราะคนไทยได้ตัดสินใจแล้ว เมื่อผลการเลือกตั้งจากผู้ไปใช้สิทธิ์ออกมาเช่นนี้ ผมก็ต้องยอมรับ

ยอมรับเพื่อรักษาสิ่งที่เรียกว่า ระบอบประชาธิปไตย และไม่อยากให้ใครมาตราหน้าได้ว่าเป็นพวก “ประชาธิปไตยตามใจกู”

บ้านเมืองเราเวลานี้ มีพวก “ประชาธิปไตยไร้เดียงสา” ก็หนักหนาเพียงพอแล้ว พวกประชาธิปไตยไร้เดียงสา ที่ชอบก้าวร้าวถ่อยสถุล ไม่เห็นคุณค่าของคนรุ่นก่อนที่หล่อเลี้ยงคนรุ่นตนขึ้นมา พวกประชาธิปไตยไร้เดียงสา ที่โอหังบังอาจ ปฏิเสธครูบาอาจารย์ ปฏิเสธบรรพชน ปฏิเสธระเบียบวินัย ปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่ต่างจากตน อ้างประชาธิปไตย แต่เคลื่อนไหวกดดันคนอื่นให้คิดเหมือนตน

หากมาวันนี้ ต้องมามีพวกประชาธิปไตยตามใจกูขึ้นมาอีก

เมืองไทยจะอยู่กันต่อไปอย่างไรเล่า ?

ณรงค์ฤทธิ์ ศรีรัตโนภาส

๒๓ พฤษภาคม ๒๕๖๖