วันนี้เป็นวันชาติอเมริกา เลยขอพักการเม้ามอยข่าวสารสถานการณ์โลกที่อเมริกาจอมจุ้นวุ่นวายกับชาตินั้นชาตินี้ มาเล่าเรื่องความเป็นมาฉลองวันชาติดีกว่า แม้หลายคนจะเคยได้ยินคำว่า “บอสตันทีปาร์ตี้” แต่อาจจะยังไม่รู้ว่าจากใบชานำไปสู่สงครามและความเป็นชาติได้อย่างไร

ก่อนเล่าถึงงานเลี้ยงน้ำชาสร้างชาติอเมริกา คงต้องเม้ามอยปูพื้นกันนิดหน่อยแหละนะ  อย่างที่เคยเล่ามาหลายหนแล้วว่า อังกฤษแห่มาลงหลักปักฐานในอเมริกาจนสามารถก่อตั้งอาณานิคม 13 แห่ง เรียงรายตามชายฝั่งตะวันออกของทวีป แต่ตอนนั้นยังถือเป็นอาณานิคมอังกฤษที่ขึ้นกับกษัตริย์อังกฤษ แต่อังกฤษก็ไม่ได้ปกครองอาณานิคมเหล่านี้อย่างเป็นธรรมเท่าไหร่นัก เกิดความขัดแย้งระหว่างชาวอาณานิคมกับแผ่นดินใหญ่ตลอด จนกลายเป็นปัญหาสะสมบ่มเพาะความคับแค้น ความไม่พอใจรัฐบาลอังกฤษนั้นรุนแรงมากขึ้นทุกขณะจนถึงขั้นเปิดศึกทำสงคราม

อังกฤษปกครองอาณานิคมแบบทวงบุญคุณ นั่นคือชาวอาณานิคมจะต้องผูกขาดการค้ากับอังกฤษเท่านั้น ห้ามค้าขายกับชาติอื่นเด็ดขาด แถมต้องปลูกพืชตามที่อังกฤษต้องการ ห้ามผลิตสินค้าแข่งกับอังกฤษ ที่สำคัญ เมื่อประเทศแม่ผลิตอะไรมาขาย ชาวอาณานิคมต้องซื้อทั้งหมด สรุปง่ายๆคืออาณานิคมทั้ง 13 แห่งถูกรัฐบาลอังกฤษมัดมือชกนั่นเอง

หลังจากนั้นรัฐสภาอังกฤษออกกฎหมายสำคัญ 2 ฉบับที่ส่งผลกระทบต่อชาวอาณานิคม นั่นคือกฎหมายน้ำตาลและกฎหมายเงินตรา หลักใหญ่ใจความสำคัญของกฎหมายทั้งสองฉบับคือรีดไถชาวอาณานิคมให้จ่ายเงินบำรุงอังกฤษที่เดี้ยงหนักจากสงคราม เลยหาเงินเข้ากองทัพนั่นแหละ

บรรดาชาวอาณานิคมจึงนัดรวมตัวกันเพื่อต่อต้านอังกฤษที่บอสตัน ทุกคนลงความเห็นว่าการถูกเรียกเก็บภาษีอย่างขูดเลือดขูดเนื้อ แต่ไม่สามารถส่งผู้แทนจากอาณานิคมเข้าสู่รัฐสภาอังกฤษถือว่าไม่เป็นธรรม คาดว่าอังกฤษเห็นชาวอาณานิคมเหมือนลูกไก่ในกำมือ  เพราะยิ่งชาวสร้างความโกรธแค้นให้ไม่หยุดหย่อน ด้วยการออกกฎหมายใหม่อีก 2 ฉบับในปีรุ่งขึ้น  กฎหมายทั้งสองฉบับนั้นคือ กฎหมายอากรแสตมป์และกฎหมายเลี้ยงดูทหารอังกฤษ  จุดมุ่งหมายสำคัญของกฎหมายทั้งสองฉบับก็ไม่ต่างกับการออกกฎหมายฉบับก่อนหน้า นั่นคือต้องการนำเงินของชาวอาณานิคมไปสนับสนุนกองทัพเรืออังกฤษ

กฎหมายทั้ง 4 ฉบับสร้างความโกรธแค้นแก่ชาวอาณานิคมอย่างยิ่ง  โดยเฉพาะในส่วนของกฎหมายแสตมป์    มีการรวมตัวกันของชาวอาณานิคมที่นิวยอร์กเพื่อยื่นข้อเรียกร้องต่อกษัตริย์จอร์จที่ 3 ให้ยกเลิกกฎหมายฉบับนี้   พร้อมทวงสิทธิในการส่งตัวแทนจากอาณานิคมเข้ารัฐสภาในอังกฤษ ความไม่พอใจขั้นรุนแรงเช่นนี้ทำให้เกิดการรวมกลุ่มชาวอาณานิคมที่เรียกตัวเองว่า “บุตรแห่งเสรีภาพ” หรือ Son of Liberty

ปี ค.ศ.1766 มีการออกกฎหมายอีกฉบับคือกฎหมายทาวน์เซน ที่ตั้งชื่อตามรัฐมนตรีกระทรวงการคลังในเวลานั้นคือ ชาร์ล ทาวน์เซน ผู้ต้องการรีดนาทาเร้นชาวอาณานิคมมากขึ้นเพื่อนำเงินมาสู่อังกฤษ หลักสำคัญของกฎหมายฉบับนี้คือเก็บภาษีสินค้าจำเป็นที่นำเข้ามาในอาณานิคม

ชาวอาณานิคมเจอกฎหมายกดขี่ข่มเหงหลายฉบับติดต่อกันมาหลายปีก็ทนไม่ได้ ต่อต้านอังกฤษอย่างชัดเจน เริ่มต้นที่อาณานิคมบอสตันประกาศว่าจะไม่ซื้อสินค้าจากอังกฤษ จากนั้นอาณานิคมอื่นๆ ก็ประท้วงด้วยการไม่ซื้อสินค้าของอังกฤษเช่นกัน

ต่อมารัฐบาลอังกฤษยกเลิกกฎหมายทาวน์เซน แต่กลับออกกฎหมายใบชา ปี ค.ศ. 1770 มาแทน ซึ่งกฎหมายใบชานี้เก็บภาษีใบชาที่นำเข้ามาในอาณานิคม  ชาวอาณานิคมจึงไม่ยอมซื้อใบชาจากอังกฤษ แล้วหันไปซื้อใบชาจากดัทช์แทน เรื่องนี้สร้างความตึงเครียดระหว่างกันเรื่อยมา จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่เรียกว่า “บอสตัน ที ปาร์ตี้” (Boston Tea Party)

“บอสตัน ที ปาร์ตี้” ไม่ใช่ชื่องานเลี้ยงน้ำชาหรูหราแต่อย่างใด แต่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ 16 ธันวาคม ค.ศ.1773   ชาวอาณานิคมบอสตันราว 100 คนปลอมตัวเป็นอินเดียนแดงบุกขึ้นเรือสินค้า 3 ลำของรัฐบาลอังกฤษ จากนั้นโยนหีบใบชา 342 หีบทิ้งทะเล

การท้าทายอำนาจรัฐของชาวอาณานิคมบอสตันทำให้รัฐบาลอังกฤษตกใจ  เพราะอังกฤษมองว่านี่คือการท้าทายร้ายกาจ    จำเป็นต้องใช้ไม้แข็งลงโทษ ผลคือชาวอาณานิคมบอสตันเจอกฎหมายลงโทษทีเดียว 5 ฉบับ ล้วนแล้วแต่สาหัสสากรรจ์ทั้งสิ้น เพราะเต็มไปด้วยเงื่อนไขที่ไม่เป็นธรรมที่สุด

กฎหมายทั้ง 5 ฉบับนั้นคือ  กฎหมายปิดท่าเรือบอสตัน ห้ามชาวอาณานิคมใช้ท่าเรือนี้จนกว่าจะชดใช้ค่าใบชาทั้ง 342 หีบที่โยนทิ้งลงทะเล  กฎหมายฉบับที่สองคือกฎหมายลงโทษผู้ต่อต้านอังกฤษ ซึ่งเจ้าหน้าที่ฝ่ายอังกฤษสามารถลากใครก็ได้ที่สงสัยว่าต่อต้านอังกฤษไปขึ้นศาล  โทษที่ได้รับคือความตายสถานเดียว

กฎหมายฉบับที่ 3 คือ กฎหมายการปกครองในแมสซาจูเซทส์ ใจความคือเพิ่มอำนาจให้เจ้าหน้าที่อังกฤษและลดอำนาจเจ้าหน้าที่ชาวอาณานิคมลง กฎหมายฉบับที่ 4 คือ กฎหมายเลี้ยงดูทหารอังกฤษ ที่บังคับให้ชาวอาณานิคมต้องเปิดบ้านให้ทหารอังกฤษพักตามสบายแบบไม่มีเงื่อนไข กฎหมายฉบับที่ 5 คือกฎหมายควีเบกที่ใช้อำนาจขยายพรมแดนจากแคนาดามาถึงเทือกเขาโอไฮโอ เพื่อตัดสิทธิ์ไม่ให้ชาวอาณานิคมขยายดินแดนไปทางฝั่งตะวันตก

ผลจากการออกกฎหมายกดขี่ทั้ง 5 ฉบับทำให้ชาวอาณานิคมรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องปลดแอกให้หลุดพ้นจากการปกครองของอังกฤษ เพราะทั้งสองฝ่ายกระทบกระทั่งกันมาตลอด แต่กฎหมาย 5 ฉบับทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างอังกฤษและอาณานิคมขาดสะบั้นลง

ตัวแทนจากอาณานิคมทั้ง 13 แห่งจึงเรียกประชุมด่วน แต่เวลาประชุมจริงๆ มาเพียงแค่ 12 อาณานิคมเท่านั้น ขาดตัวแทนจากอาณานิคมจอร์เจีย      ตัวแทนทั้งหมดร่วมประชุมที่ฟิลาเดลเฟีย ในวันที่ 5 กันยายน ค.ศ.1774 การประชุมครั้งนี้เรียกว่า การประชุมสภาแห่งทวีปครั้งที่ 1  และจัดตั้งกองกำลังแห่งทวีปขึ้นเพื่อต่อสู้กับอังกฤษ  มีจอร์จ วอชิงตันเป็นผู้บังคับบัญชาการกองกำลังแห่งทวีป

ในปี ค.ศ.1776  ฝรั่งเศสและสเปนตัดสินใจเป็นพันธมิตรร่วมรบอังกฤษกับฝ่ายอาณานิคมอย่างลับๆ จากบอสตันทีปาร์ตี้นำไปสู่สงครามระหว่างชาวอาณานิคมกับอังกฤษ จนกระทั่งฝ่ายอาณานิคมรบชนะอังกฤษและประกาศอิสรภาพ สภาอาณานิคมตั้งคณะกรรมการร่างคำประกาศเอกราช (  The Declaration of Independence) มีเบนจามิน แฟรงคลิน  จอห์น อดัม โรเจอร์ เชอร์แมน  ฟิลิป ลิฟวิงสโตน  และโทมัส เจฟเฟอร์สัน เป็นคนร่างคำประกาศเอกราช        

จากนั้นก็นำเสนอต่อสภาอาณานิคมและมีผลบังคับใช้วันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ.1776  สภาอาณานิคมประกาศว่าอาณานิคมทั้ง 13 แห่งไม่ขึ้นต่ออังกฤษอีกต่อไป แยกตัวออกเป็นประเทศโดยสมบูรณ์ และวันที่ 4 กรกฎาคมก็กลายเป็นวันชาติของอเมริกาจนถึงปัจจุบัน Happy Birthday, America