เวลาคนทะเลาะกันเพราะความเห็นไม่ลงรอยกัน เขามักทำอย่างไรกันบ้าง ?

มีสักกี่คู่ที่หาทางปรับความเข้าใจและหาข้อยุติแบบสันติ

ส่วนมากจะทะเลาะกันไปเรื่อยๆ เป็นแบบรุนแรงและเรื้อรัง ตามด้วยการจับผิด กล่าวหาซึ่งกันและกันย้อนไปย้อนมา ไม่มีใครยอมรับผิดหรือขอโทษ หรือเลิกราได้ง่ายๆ หรอก

ถ้าเป็นคนที่มีชื่อเสียงในวงการต่างๆ มีบารมีหรือมีคนนับถือก็มักจะ “หาพวก” มาเข้าข้างตัวเอง เพราะต่างถือว่าตัวเองมีดี มีคนนับหน้าถือตา การจะยอมรับผิดว่าทำผิดคิดผิดนั้นคงยอมรับไม่ได้

บางครั้งเรื่องเพียงนิดเดียว ทั้งที่คู่กรณีบางคู่เคยสนิทสนมกันมาก่อน กลับหาเหตุจับผิดอีกฝ่ายหนึ่ง กล่าวหาว่าเขาคิดผิด ทำผิดกฎเกณฑ์ ระเบียบวินัย หรือไม่ถูกต้องมากขึ้นๆ และสร้างกระแสกดดันให้เขาเป็นผู้ผิดในทุกกรณี

คนที่ถูกจับผิดก็จะแก้ตัว หาเหตุจับผิดอีกฝ่ายหนึ่งและสร้างกระแสโต้ตอบเช่นกัน

ถ้าทั้งสองฝ่ายต่างมีพรรคพวก ผู้สนับสนุนก็จะยิ่งทำให้เกิดการแบ่งพวก แบ่งพรรค ลุกลามใหญ่โต กลายเป็นคน 2 กลุ่มใหญ่มีความเห็นไม่ลงรอยกันต่อไปอีกนาน

เราจะพบเหตุการณ์เช่นนี้ได้ในสังคมดังต่อไปนี้ เช่น นักการเมือง สงฆ์ นักการศึกษานักวิชาการ กลุ่มฝูงคนที่มีความคิดเห็นและทัศนคติความเชื่อแตกต่างกัน

การทะเลาะกันรุนแรงก็เป็นเรื่องของการมีอัตตาสูง อีโก้จัดของทั้งสองฝ่าย ไม่ยอมลดราวาศอกกัน และมักจะนึกถึงผลประโยชน์ของตนเองเป็นสำคัญ แม้ปากจะบอกว่าไม่เคยคิดถึงเลยก็ตาม

การจะยอมรับผิด ขอโทษกัน แก้ไขความผิดพลาดด้วยสันติวิธีนั้น ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมทำ

เวลาทั้งสองฝ่ายไปหาพรรคพวกมาสนับสนุนก็จะกล่าวอ้างความผิดของอีกฝ่ายหนึ่ง และยกตัวเองขึ้นเป็นฝ่ายถูก พรรคพวกทั้งสองฝ่ายก็จะคล้อยตามและพลอยไม่ชอบอีกฝ่ายหนึ่งไปด้วย

เข้าข่ายความคิดว่า “ศัตรูของมิตร คือศัตรู”ซึ่งเป็นวิสัยทัศน์ของคนที่ด้อยปัญญา ขาดวิจารณญาณ ซึ่งเป็นความคิดและความเชื่อที่ผิวเผิน ขาดสติ มีความหลงผิดอยู่มาก

เราน่าจะพิจารณาได้เองว่าใครเป็นกัลยาณมิตรของเรา ถ้าเขาเป็นคนดี คิดดี พูดดี ทำดี เราก็น่าจะคบหาและคิดว่าเขาเป็นมิตร โดยไม่คำนึงว่าเขาจะเป็นมิตรของศัตรูหรือศัตรูของมิตร

คนที่มีปัญหาทั้งสองฝ่ายควรหาทางแก้ปัญหาแบบปัญญาชน อย่างปราชญ์ ให้เป็นแบบอย่างแก่บุคคลและสังคมต่อไป

คนที่ถูกชักจูงให้เป็นพวกก็ควรจะพิจารณาปัญหาด้วยความมีเมตตา มีสติและปัญญา เห็นใจและเข้าใจเพื่อนมนุษย์ว่ามีกรรมติดตัวกันทุกคน มีข้อบกพร่องทุกคน ซึ่งเขาจะต้องรับผลของกรรมนั้นๆ ตามกฎหมายและกฎแห่งกรรมไปเอง และเราก็จะไม่ส่งเสริมฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งในทางที่ผิดเพราะคิดแบบหลงผิดดังกล่าวแล้ว และไม่เชื่อข่าวตามกระแสซึ่งล้วนเป็นอนิจจังทั้งนั้น

ถ้าทำได้อย่างนี้ สังคมก็สงบสุขได้มากขึ้น

ไม่แบ่งพวกทะเลาะกันเยี่ยง “กาจิกตากา” แบบทุกวันนี้