การปลอบโยนเป็นเสน่ห์ของมนุษย์และเป็นเมตตาธรรมขั้นสูงที่คุณควรสะสมไว้ในตัวคุณ แต่คนเก่งๆ มักปลอบโยนคนอื่นไม่ค่อยเป็นหรอก

เพราะนึกว่าตัวเองเก่งแล้ว เป็น Hero แสวงหาอำนาจ ความสำเร็จ ชอบแข่งขันกับคนเก่งกว่า พอใจกับผลงานความสำเร็จการยอมรับจากคนทั่วไป จึงมองเห็นการปลอบเป็นเรื่องของความอ่อนแอ ความพ่ายแพ้

มีผู้นำ ผู้บริหาร ทั้งการเมือง สังคม ธุรกิจหลายคนเข้าข่ายคนเก่งที่ปลอบคนอื่นไม่เป็น

แต่มนุษย์ต้องการ “การปลอบโยน” ยามผิดหวังท้อแท้กันทั้งนั้น

การได้คนปลอบใจที่เหมาะสมสักคนเหมือนเป็นการได้พบโอเอซิสในทะเลทรายเกิดความชุ่มฉ่ำ มีกำลังใจ มีความหวัง

ในชีวิตทุกคนต้องเคยประสบอุปสรรคมาแล้วทั้งนั้นมากน้อยต่างกัน

ส่วนใหญ่ต้องการคนปลอบประโลม แต่มักจะไม่ค่อยได้หรอก หรือได้พบคนที่ปลอบไม่เป็น พูดไม่เป็น ยิ่งซ้ำเติมให้มีความทุกข์มากขึ้น

คนที่จะปลอบโยนคนอื่นได้ดีนั้นต้องมีความเมตตารักเพื่อนมนุษย์และถ่อมตนเป็น

คนส่วนใหญ่เวลาเห็นคนอื่นเดือดร้อน เป็นทุกข์ มักจะมีเมตตาได้แต่ถ่อมตนไม่เป็น หลายรายยกตนด้วยซ้ำ จึงปลอบเขาแบบผิดๆ เช่น ไปตอกย้ำความผิดพลาดของเขาและมองความทุกข์ของเขาเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่เห็นจะต้องทุกข์เลย ถ้าเป็นเขาจะไม่ทำอย่างนี้และไม่ทุกข์อย่างนี้หรอก คนที่ทุกข์อยู่แล้วจะยิ่งทุกข์มากขึ้นและคิดว่าตัวเองโชคร้ายอยู่คนเดียว

แต่ถ้าคนที่จะปลอบโยนรู้จักการลดตัวถ่อมตัวเป็น เขาจะบอกว่าทุกคนก็เคยมีอุปสรรคและล้มเหลวทั้งนั้น
ตัวเขาเองก็เคยเป็น และจะพยายามยกย่องและหาทางช่วยเหลือผู้ทุกข์ให้มีความหวัง มีความสำคัญ มีอนาคตต่อไปผู้ทุกข์ก็จะคลายทุกข์ลงไม่คิดว่าตัวเองโชคร้ายอยู่คนเดียวในโลก

อยากให้ผู้อ่านคอลัมน์นี้ลองหัดเป็นผู้ปลอบโยนคนอื่นให้เป็น คุณจะได้เป็นโอเอซิสในใจของเพื่อนร่วมทุกข์ในโลก

โดยเฉพาะถ้าคุณมีคนรักคุณต้องรู้จักปลอบโยนคนรักให้เป็น รู้จักให้กำลังใจ ให้อภัย จะเป็นเสมือน
น้ำทิพย์ชโลมจิตใจคนรักของคุณยามเขาทุกข์ร้อน ซึ่งจะช่วยผสานความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยืนนานต่อไป

อย่ามัวหิวโหยความเป็นฮีโร่กันอยู่จนลืมนึกถึงชีวิตเพื่อนมนุษย์อื่นๆ รวมทั้งคนที่คุณรักและเขารักคุณอยู่เลย

ถึงเวลาตกตํ่าจะไม่มีคนปลอบคุณด้วย