การรักตัวเองให้เป็นถือว่าเป็นสิ่งดี เพราะทำให้เรามองตัวเองดี รู้สึกและลงมือทำสิ่งดีๆ ให้กับตัวเอง แต่การคิดถึงตัวเองบ่อยมากไปนั้นเป็นสิ่งไม่ดีแน่ๆ

เพราะอาจจับผิดตัวเอง รู้สึกกับตัวเองไม่ดี หรือสำคัญตัวเองผิดจากความเป็นจริงได้

คนที่คิดถึงตัวเองมากไปมักคิดทำอะไรเพื่อตัวเองเสมอๆ จนกลายเป็นคนโลภหรือเห็นแก่ตัว

คนที่คิดถึงตัวเองบ่อยๆ มักจะมองคนอื่นเป็นตัวสำรอง หรือเป็นอุปกรณ์เพื่อให้เขาไต่เต้าขึ้นไปสู่ความสำเร็จมากขึ้น

บางคนเป็นคนดื้อ หรืออวดดี เปลี่ยนแปลงนิสัยได้ยาก มักยึดถือตัวเองเป็นใหญ่

หลายคนมองคนอื่นเป็นคนด้อยหรือต่ำต้อยกว่า

ลักษณะรวมๆ ของคนพวกนี้มักเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง มีทิฐิสูง บางคนเข้าข่ายหยิ่งยโสด้วยซ้ำ

การคิดถึงตัวเองมากไปทำให้ฟุ้งซ่าน บางคนเครียดและถ้าเป็นมากๆ อาจถึงขั้นสร้างโลกของตัวเอง หนีออกจากโลกของความเป็นจริง จนเข้าข่ายเป็นโรคจิตเภท

เคยมีผู้ทุกข์บางคนมาสารภาพว่าเขานึกถึงตัวเองตลอดเวลา และรู้สึกว่าตัวเองมีความด้อยสู้คนอื่นๆ ไม่ได้ทั้งฐานะและครอบครัว

เขาจึงสร้างฉากใหม่ของตัวเองโดยบอกคนทั่วๆ ไปว่าเขาเป็นลูกเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก มีการศึกษาดี ทั้งๆ ที่เขาแทบไม่มีเงินใช้ ต้องอาศัยหยิบยืมเพื่อนหรือได้เงินมาด้วยวิธีที่ไม่ค่อยดีนัก

พฤติกรรมดังกล่าวเข้าข่ายหลอกลวง ใครรู้ความจริงก็ไม่อยากคบเพราะหมดศรัทธา ไม่อยากเชื่อถือต่อไป

ผู้ทุกข์อีกคนหนึ่งอายุมากแล้ว ไม่มีครอบครัว แต่มีฐานะดี มักจะนึกถึงตัวเองว่าวันสุดท้ายของชีวิตจะเป็นอย่างไรและอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ แต่ก็กังวลว่าทรัพย์สมบัติจะทำอย่างไร เลยเกิดภาวะทั้งเศร้าและวิตกกังวลแทนที่จะมีความสงบสุขตามวัย กลับกลายเป็นความทุกข์ไป

คนที่คิดถึงตัวเองมากๆ จะไม่ค่อยช่วยเหลือคนอื่นและคนอื่นก็ไม่อยากช่วยเหลือเขา แม้จะเอ่ยปากให้คนอื่นมาช่วยเขาก็ตาม

การคิดถึงตัวเองมากๆ จึงไม่ใช่สิ่งดี เสียมิตรภาพ
และเสียพลังงานชีวิตด้วย

แต่การไม่คิดถึงตัวเองเลยก็ไม่ดีอีกเช่นกัน เพราะจะทำให้ทอดทิ้งตัวเอง ไม่ดูแลตัวเองตามปกติ

สิ่งที่ดีที่สุดคือต้องอยู่กลางๆ ไม่มากไปและไม่น้อยไป

จะเกิดความสุขได้มากขึ้น