ครึ่งเดือนที่ผ่านมาเรื่องข้าวเหนียวมะม่วงเป็นที่ฮือฮากันทั่วประเทศและกลายเป็นที่ฮือฮากันทั่วโลกด้วย นั่นเกิดมาแต่เหตุที่คุณมิลลิไปสร้างความโด่งดังไว้ในต่างประเทศ ทำให้ชาวโลกได้รู้จักข้าวเหนียวมะม่วง และเป็นที่ใฝ่ฝันอยากลิ้มลองชิมสักครั้งหนึ่ง

และบังเกิดเป็นอานิสงส์มาถึงภายในประเทศ ผู้คนเฮกันไปซื้อหาข้าวเหนียวมะม่วงมากินกันแทบทุกครัวเรือน จึงทำให้ข้าวเหนียวมะม่วงขายดิบขายดีทั้งในกรุงเทพฯ และในต่างจังหวัด ทำให้ชาวสวนมะม่วงซึ่งกำลังตกต่ำย่ำแย่เพราะส่งออกมะม่วงไม่ได้และราคาตกต่ำเตี้ยถึงกับต้องเอามาเททิ้งกันกลางถนนได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา

นายกรัฐมนตรีก็ได้สนับสนุนที่จะให้โปรโมทข้าวเหนียวมะม่วงในฐานะที่เป็น Soft Power อย่างหนึ่งของชาติ แต่ต้องทำความเข้าใจกันเสียก่อนว่าข้าวเหนียวมะม่วงนั้นไม่ใช่ Soft Power แต่อาหารไทยและของหวานไทยซึ่งเป็นวัฒนธรรมของชาตินั่นแหละเป็น Soft Power เป็นพลังอำนาจที่สำคัญของชาติอย่างหนึ่งอันพึงต้องส่งเสริมสนับสนุน

เส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจของประเทศไทยที่แท้จริงมีอยู่สามเส้น คือ ภาคเกษตร ภาคอาหาร และภาคการท่องเที่ยวทั้งสามภาคนี้ได้ก่อเกิดรายได้ให้แก่ประชาชาติไทยอย่างทั่วถึง ในขณะที่สินค้าอุตสาหกรรมที่ส่งออกเป็นเรื่องของทุนใหญ่ทุนชาติ และเป็นรายได้ของทุนใหญ่ ทุนชาติ หาได้บังเกิดประโยชน์แก่คนไทยส่วนใหญ่ของประเทศไม่

ขณะนี้เส้นเลือดใหญ่ของชาติกำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยงภัยที่จะถูกแย่งยึดเอาไป เนื่องจากญี่ปุ่นซึ่งมีเส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจดั้งเดิมอยู่สามเส้นคือภาคเทคโนโลยี ภาคเครื่องใช้ไฟฟ้าและภาครถยนต์ซึ่งครองโลกมาตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง แต่ระยะหลังนี้กลับพ่ายแพ้สูญเสียเส้นเลือดใหญ่ทั้งสามเส้นนี้ให้แก่จีนไปแล้ว

จีนได้พัฒนาประเทศและเทคโนโลยีต่างๆ จนสามารถครองตลาดสินค้าจำพวกเทคโนโลยี เครื่องใช้ไฟฟ้าและรถยนต์ จนทำให้กิจการของญี่ปุ่นพังพินาศย่อยยับและต้องปรับเส้นเลือดทางเศรษฐกิจใหม่

ในที่สุดก็กำหนดเส้นเลือดเศรษฐกิจใหม่สามเส้น คือภาคเกษตร ภาคอาหาร และภาคการท่องเที่ยวซึ่งซ้ำกับประเทศไทย ดังนั้นการรุกใหญ่ทางเศรษฐกิจในสามภาคนี้ของญี่ปุ่นจึงขับเคลื่อนไปทั่วโลก โดยเฉพาะในประเทศไทย จับตาสังเกตดูกันให้ดีก็จะเห็นความจริงดังว่านี้

ดังนั้นในโอกาสที่ข้าวเหนียวมะม่วงกำลังโด่งดังเฟื่องฟูขึ้นมา จึงถึงเวลาที่ต้องกล่าวถึง Soft Power แห่งชาติในภาคอาหารสักครั้งหนึ่ง เผื่อว่าจะเป็นส่วนสำคัญในการสร้างความตื่นตัวทั้งแก่รัฐบาลและภาคประชาชนให้ร่วมกันพิทักษ์และขับเคลื่อน Soft Power แห่งชาตินี้ให้ก่อเกิดประโยชน์แก่ประเทศชาติและประชาชนสืบไป และให้หวงแหนและรักษาไว้เป็น Soft Power แห่งชาติไม่ให้ใครไหนมาแย่งยึดทำลายได้

ที่เรียกว่าภาคอาหารของไทยนั้นประกอบด้วยสามส่วน คือ อาหาร ของหวาน และผลไม้ จักได้พรรณนาไปโดยลำดับ

อาหารไทยนั้นมีความวิเศษและล้ำเลิศอยู่ในตัว ปัจจุบันนี้อาหารไทยจัดเป็น 1 ใน 5 ของอาหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดของโลก คืออาหารอิตาเลียน อาหารฝรั่งเศส อาหารจีน อาหารญี่ปุ่นและอาหารไทย

อย่าได้น้อยใจเลยว่าอาหารไทยอยู่ลำดับห้าของโลก เพราะแค่นี้ก็นับว่าเป็นบุญโขแล้ว เนื่องจากอาหารอิตาเลียน อาหารฝรั่งเศส อาหารจีน และอาหารญี่ปุ่นนั้นรัฐบาลเขาส่งเสริมสนับสนุนอย่างทั่วด้านด้วยงบประมาณและการทำงานที่เอาจริงเอาจังมานานแล้ว

ต่างกับอาหารไทยที่ไม่เคยมีการส่งเสริมสนับสนุนเลย การที่แพร่หลายไปโด่งดังอยู่ทั่วโลกก็ต้องถือว่าเป็นหนี้บุญคุณของบรรดาเมียเช่าทั้งหลายและพวกโรบินฮู้ดทั้งหลายที่ไปทำงานในต่างประเทศแล้วไปทำอาหารไทยขายบ้าง กินกันเองบ้าง และดัดแปลงการประดิษฐ์อาหารโดยใช้เครื่องปรุงเครื่องครัวและวัตถุดิบตามที่หาได้ในพื้นที่ จึงทำให้เกิดอาหารไทยยุคใหม่ขึ้นจำนวนมาก แล้วกลายเป็นที่นิยมติดอันดับห้าของโลก

แต่ถ้าวัดกันด้วยอาหารแต่ละอย่างแล้ว อาหารไทยก็ติดลำดับหนึ่งของโลกตลอดมา ล่าสุดก็คือแกงมัสมั่นไก่ที่ขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นอาหารลำดับหนึ่งของโลก

การส่งเสริมสนับสนุนด้านอาหารนั้นต้องยกตัวอย่างญี่ปุ่น เพราะดั้งเดิมนั้นญี่ปุ่นไม่ได้มีอะไรเป็นหลักเป็นฐาน กินแต่ของดิบ ของหมักและซีอิ๊วเท่านั้น แต่เมื่อโลกเปิดกว้างขึ้นญี่ปุ่นก็ได้พัฒนาอุตสาหกรรมอาหารจนเป็นมาตรฐานและยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกประเทศหนึ่ง

ญี่ปุ่นได้จัดตั้งองค์กรสำคัญบูรณาการกันเข้าส่งเสริมสนับสนุนอาหารญี่ปุ่นและการพัฒนาอาหารญี่ปุ่นจนเลื่องชื่อลือชาติดลำดับสี่ของโลกสามองค์กรคือ

องค์กรแรก คือสถาบันมาตรฐานอาหารญี่ปุ่น ที่ทำหน้าที่กำหนดมาตรฐานอาหารญี่ปุ่นให้เป็นมาตรฐานเดียวกัน เช่นปลาไหลย่างซีอิ๊ว ไม่ว่าจะทำที่ร้านใดก็จะมีรสชาติเหมือนกันมีวัสดุอุปกรณ์เหมือนกันและราคาก็ไล่เลี่ยกัน จึงทำให้อาหารญี่ปุ่นเป็นมาตรฐานสอดคล้องกับความต้องการของชาวโลก

องค์กรที่สอง คือองค์การวัตถุดิบด้านอาหาร ซึ่งทำหน้าที่แสวงหาวัตถุดิบทุกประเภท ไม่ว่าเนื้อ กุ้ง หอย ปู ปลา สาหร่ายและพืชผักทุกชนิดจากทั่วโลกเพื่อมาพัฒนาเป็นอาหารญี่ปุ่น วัตถุดิบที่เลื่องชื่อลือชาที่สุดของโลกล้วนถูกองค์การวัตถุดิบด้านอาหารญี่ปุ่นไปกว้านซื้อมาป้อนให้กับร้านอาหารญี่ปุ่นทั่วโลก เป็นกิจการที่ใหญ่โตมากที่สุดของญี่ปุ่น และองค์การนี้ก็ได้จัดสรรเปอร์เซ็นต์รายได้ส่วนหนึ่งให้เป็นกองทุนสนับสนุนร้านอาหารญี่ปุ่นให้อยู่รอดปลอดภัยได้

องค์กรที่สาม คือองค์กรเครื่องครัวญี่ปุ่น มีภารกิจในการกำหนดรูปแบบร้านอาหารญี่ปุ่น รูปแบบถ้วยโถโอชามจานตะเกียบและเครื่องใช้ในห้องอาหารญี่ปุ่น รวมทั้งรูปแบบการโฆษณาต่างๆ และการทำโฆษณาประชาสัมพันธ์โดยส่วนรวมของอาหารญี่ปุ่นด้วย

สามองค์กรนี้ได้บูรณาการการทำงานร่วมกันจึงสามารถขับเคลื่อนอาหารญี่ปุ่นจนกลายเป็นอาหารลำดับสี่ของโลก ในขณะที่อาหารไทยของเราไม่มีสิ่งเหล่านี้เลย ต่างคนต่างทำ ต่างคนต่างหา และในที่สุดเวียดนามก็ได้กลายเป็นแหล่งผลิตวัตถุดิบและอาหารบางอย่าง โดยเฉพาะอาหารทะเลส่งออกไปขายตามร้านอาหารไทยทั่วโลก

ก็ไหนๆ พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้พูดจาจะส่งเสริมสนับสนุนข้าวเหนียวมะม่วงเป็น Soft Power ของชาติแล้ว ก็คิดอ่านเสียให้ครบวงจร อย่างน้อยก็เพื่อเป็นอนุสรณ์เรื่องหนึ่งในการดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีให้คนรุ่นหลังได้พูดจากันก็ยังดี

สำหรับของหวานไทยนั้นต้องถือว่าเป็นลำดับหนึ่งและเป็นเลิศของโลก เพราะบรรดาของหวานทั้งหลายในโลกนี้ไม่มีของหวานชาติใดมีประเภท มีจำนวน และหลากหลายเหมือนกับของหวานไทย ข้าวเหนียวมะม่วงนั้นก็เป็นเรื่องหนึ่ง ในขณะที่เรายังมีลอดช่อง น้ำกะทิทุเรียน และผลไม้ประเภทลอยแก้วสารพัดชนิด รวมทั้งของหวานชนิดห่อและชนิดต่างๆ นับไม่ถ้วน ล้วนเป็นของเลื่องชื่อลือชาทั้งนั้น ขาดอยู่อย่างเดียวคือการส่งเสริมสนับสนุน

ยกตัวอย่าง คุณหมอปราเสริฐ ปราสาททองโอสถ ได้ริเริ่มให้นำข้าวต้มมัดขึ้นเป็นของว่างบนเครื่องบินในสายการบินของท่าน ปรากฏว่าโด่งดังเลื่องชื่อลือชาจนชาวโลกติดอกติดใจตามๆ กัน และเป็นแบบอย่างให้สายการบินหลายสายนำของหวานไทยขึ้นเป็นของหวานประจำเครื่องบิน

ถ้าได้ทำกันเป็นเรื่องเป็นราวและเป็นระบบ โดยได้รับการส่งเสริมสนับสนุนทั้งในประเทศและต่างประเทศ มีหรือของหวานไทยจะไม่เลื่องชื่อลือชาเป็น Soft Power เป็นพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของชาติอีกอย่างหนึ่ง

สำหรับผลไม้ไทยนั้นก็โด่งดังกึกก้องกระหึ่มทั่วโลกอยู่แล้ว เพราะประเทศไทยตั้งอยู่ในเขตมรสุม อยู่บริเวณเส้นศูนย์สูตรของโลก จึงมีผลไม้หลายประเภทมากกว่าประเทศใดๆ ในโลก ผลไม้ไทยมีคุณสมบัติพิเศษทั้งรส สี กลิ่นและรูปลักษณ์ที่น่าตื่นใจน่าลองชิม

แต่เพราะขาดการสนับสนุน ดังนั้นชาวต่างประเทศจึงมีโอกาสลิ้มสัมผัสได้ก็ต่อเมื่อเดินทางเข้ามาประเทศไทย หรือจะส่งออกได้บ้างก็ประเทศใกล้ๆ เพราะประเทศไทยไม่รู้จักและไม่ส่งเสริมในการทำแพ็กเกจจิ้งในการถนอมอาหารและจัดการการส่งออกให้ไปถึงทั่วโลกได้รวดเร็วที่สุด

แม้กระนั้นในแต่ละปีผลไม้ไทยก็ได้สร้างรายได้ให้แก่ประเทศไทยจำนวนมหาศาลเป็นอาณาประโยชน์แก่ราษฎรอย่างกว้างขวาง ขาดอย่างเดียวคือปัญญาทัศน์และการสนับสนุนจากรัฐเท่านั้น

ถึงเวลาที่ต้องสร้างพลังอำนาจแห่งชาติหรือ Soft Power ด้านอาหารกันแล้ว