สำหรับ CDS ในสุนัขและแมวมีลักษณะใกล้เคียงกับโรคอัลไซเมอร์ในมนุษย์ โดยมีสาเหตุมาจาก

นอกจากนี้ ยังพบความผิดปกติในการทำงานของสารสื่อประสาทหลายชนิด เช่น โดปามีน, เซโรโทนิน, นอร์เอพิเนฟริน, และอะเซทิลโคลีน

แม้ว่าแมวจะไม่เกิดแผ่นคราบชนิด neuritic แบบเดียวกับในคน แต่พบการสะสมของ Aβ แบบกระจายโดยเฉพาะในสมอง ซึ่งอาจเป็นสาเหตุของอาการเสื่อมทางพฤติกรรม อย่างไรก็ตาม ในแมวนั้น ความรุนแรงของอาการไม่ได้สัมพันธ์กับปริมาณของ Aβ โดยตรง 

ผลจากวิจัยพบว่า สถานะการรับรู้ของสุนัข มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับปัจจัยทางระบบกล้ามเนื้อและระบบประสาท รวมถึงคะแนนสุขภาพโดยรวม โดยเจ้าของได้ตอบแบบสอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรม 17 รายการ ซึ่งครอบคลุมด้านต่าง ๆ เช่น ความสับสน วงจรการนอนหลับ การเข้าสังคม การเรียนรู้และความจำ ระดับกิจกรรม ความวิตกกังวล สุขภาพทั่วไป และโรคที่สัตวแพทย์ตรวจวินิจฉัย 

การสูญเสียการได้ยิน เป็นปัจจัยเสี่ยงต่อภาวะสมองเสื่อมในคน ส่วนในสัตว์ก็มีแนวโน้มเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะในสุนัขที่มีอายุ 8–10 ปีขึ้นไป สุนัขที่มีปัญหาการได้ยินจะมีปัญหาในการตอบสนองต่อเสียงความถี่กลางถึงสูง เจ้าของสัตว์เลี้ยงจะแจ้งว่าว่าสุนัขมีปฏิสัมพันธ์ลดลง และมีคุณภาพชีวิตลดลง ผลจากการวิจัยอื่น ๆ ระบุว่าอาการต่อไปนี้มีความสัมพันธ์กับ CDS คือการมองเห็น ตัวสั่น ศีรษะตก (head ptosis) การเปลี่ยนแปลงของการดมกลิ่น ความไม่มั่นคงในการเดิน เช่น เดินเซ หรือล้มง่าย

จากการศึกษาต่าง ๆ ที่อ้างอิงจากการสัมภาษณ์เจ้าของสัตว์เลี้ยง พบว่า ความชุกของ CDS ในสุนัขมีตั้งแต่ 22.5 % ถึง 73.5 % การสำรวจเจ้าของสุนัขอายุ 7 ปีขึ้นไป พบว่า 75 % ของสุนัขมีพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงโดยสอดคล้องกับ CDS แต่มีเพียง 12 % เท่านั้นที่เจ้าของรายงานอาการต่อสัตวแพทย์ 

CDS ส่งผลให้สัตว์เลี้ยงมีคุณภาพชีวิตลดลง หากไม่ได้รับการดูแลตั้งแต่ต้น อาการจะทรุดลงจนส่งผลต่อภาระทางใจของเจ้าของสัตว์ และอาจทำให้ความผูกพันระหว่างเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงลดลงไป

น.สพ. นนทษิต ชุติญาณวัฒน์

โรงพยาบาลสัตว์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน