นึกเอาว่าท่านผู้ทรงเกียรติที่ประชาชนกว่า 52,238,594 รายเดินเข้าคูหากากบาทเลือกนักการเมืองมาทำงาน น่าจะมีวิจารณญาณ, สามัญสำนึกเพิ่มมากกว่าท่านผู้ทรงเกียรติในสภาผู้แทนราษฎรชุดที่ 25 เสียอีก เพราะสภาฯชุดนั้นล่มครั้งแล้วครั้งเล่าจนกลายเป็นเรื่องปกติ ทว่า หน้าที่ไร้ยางเรื่องราวเช่นนี้ก็เกิดขึ้นสม่ำเสมอ กระทั่งหมดวาระการทำหน้าที่ และรัฐบาลจัดให้มีการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรเป็นการทั่วไปขึ้นเมื่อ 14 พฤษภาคม 2566

อย่างที่กล่าวมาข้างต้นว่า สังคมคิดกันไปเองว่าวิจารณญาณและสามัญสำนึกพึงบังเกิดกับนักการเมืองยุค 5จี แต่ตรงกันข้าม กลับเป็นความพยายามสร้างเกมการเมืองมาต่อรองกันมากขึ้น โดยที่สังคมไทยและประชาชนไม่ได้อะไรเลย แถมถูกจับเป็นตัวประกันในเกมนี้อีกต่างหาก

พุธที่ 30 สิงหาคม 2566 มีการประชุมสภาผู้แทนราษฎร ครั้งที่ 11 สมัยสามัญประจำปีครั้งที่ 1 มีระเบียบวาระการประชุม 5 วาระ มีร่างพระราชบัญญัติและญัตติที่ค้างการพิจารณาทั้งสิ้น 37 เรื่อง ซึ่งมีญัตติ ขอให้สภาผู้แทนราษฎรตั้งคณะกรรมาธิการวิสามัญพิจารณาศึกษาแนวทางการแก้ไขปัญหาราคากุ้งตกต่ำ ของ “อรรถกร ศิริลัทธยากร สส.ฉะเชิงเทรา พรรคพลังประชารัฐ” และญัตติในทำนองเดียวกันของสส.อื่นๆ อีก 10 ฉบับ และยังมีญัตติที่เกี่ยวกับปัญหาปากท้องของประชาชนอีกจำนวนหนึ่ง

นอกจากนี้ยังมีญัตติที่เสนอโดย “พรรคก้าวไกล” เรื่อง ขอให้สภาผู้แทนราษฎรพิจารณาเห็นชอบและแจ้งให้คณะรัฐมนตรีดำเนินการให้มีการออกเสียงประชามติเพื่อสอบถามความเห็นของประชาชนต่อการจัดทำรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ซึ่งเสนอโดย “ไอติม-พริษฐ์ วัชรสินธุ สส.ระบบบัญชีรายชื่อ พรรคก้าวไกล” อยู่ลำดับที่ 33 เรื่องนี้รัฐบาลเคยยืนยันว่าจะจัดเป็นวาระแห่งชาติและนำเข้าสู่ที่ประชุมครม.ในคราวแรกที่รับหน้าที่ แต่พรรคก้าวไกลร้อนรนมองว่าเป็นวิกฤตเร่งด่วนที่ต้องรีบดำเนินการกว่าปัญหาปากท้องของประชาชน ขอเลื่อนญัตติที่ 33 ขึ้นมาให้สภาพิจารณาก่อน

“อรรถกร ศิริลัทธยากร สส.ฉะเชิงเทรา พรรคพลังประชารัฐ” ไม่ยอม ทำให้สส.ก้าวไกลขอว่า ถ้าไม่เลื่อนในการประชุมครั้งที่ 11 ในการประชุมครั้งที่ 12 ขอให้เลื่อน เพราะต้องการให้รัฐบาลดำเนินการตามที่แถลงในวันจัดตั้งรัฐบาล แต่ไม่สามารถเจรจาต่อรองกันได้

พรรคก้าวไกลสำเหนียกเรื่องนี้ไหมว่า ต้องใช้เวลาและมีขั้นตอนในการดำเนินการ “พรรคก้าวไกล” ... “พิธาคิโอ,ทิม-พิธา ลิ้มเจริญรัตน์” ท่านผู้ทรงเกียรติที่หาเก้าอี้นั่งในฝ่ายบริหารตำแหน่ง “นายกรัฐมนตรี”ไม่ได้ แถมเก้าอี้ท่านผู้ทรงเกียรติในสภาฯผู้แทนราษฎรก็ไม่มีให้นั่งเพราะฉลาดและพัฒนาการเจริญสุดโต่งแพ้ภัยมาตรา 98 อนุมาตรา 3 ทั้งไม่พยายามรับเก้าอี้ผู้นำฝ่ายค้านอีกต่างหาก

เอาสั้นๆ ง่ายๆ เพื่อปูนบำเหน็จให้ “ท่านรองประธานหมูกระทะ-ปดิพัทธ์ สันติภาดา” ที่เคยได้ยินเสียงเคาะกะลาให้เป็นประธานสภาฯและประธานรัฐสภา ก่อนเสียงเคาะกะลานั้นเป็นแค่ความฝันตื่นมาขึ้นมาพบความจริงแค่เก้าอี้รองประธานสภาฯคนที่หนึ่ง

ไม่สำเหนียกหรือไม่มีสำนึกที่ว่า “การออกเสียงลงคะแนนแก้ไขรัฐธรรมนูญในวาระที่สามขั้นสุดท้าย ให้ใช้วิธีเรียกชื่อและลงคะแนนโดยเปิดเผยและต้องมีคะแนนเสียงเห็นชอบด้วยในการที่จะให้ออกใช้เป็นรัฐธรรมนูญมากกว่ากึ่งหนึ่งของจํานวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของทั้งสองสภา โดยในจํานวนนี้ต้องมีสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจากพรรคการเมืองที่สมาชิกมิได้ดํารงตําแหน่งรัฐมนตรี ประธานสภาผู้แทนราษฎรหรือรองประธานสภาผู้แทนราษฎร เห็นชอบด้วยไม่น้อยกว่าร้อยละยี่สิบของทุกพรรคการเมืองดังกล่าวรวมกัน และมีสมาชิกวุฒิสภาเห็นชอบด้วยไม่น้อยกว่าหนึ่งในสามของจํานวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของวุฒิสภา”

4 ปีที่แล้ว ก็มีความพยายามกันหลายครั้งที่จะดำเนินการแก้ไขรัฐธรรมนูญโดยการตั้งสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญเข้ามาดำเนินการ ต้องใช้เสียงฝ่ายค้านอย่างน้อย 38 เสียง เมื่อ “พรรคก้าวไกล”ไม่ทำหน้าที่ฝ่ายค้านตามมาตรา 256 จะหา 38 เสียงมาจากไหน ในขณะที่พรรคฝ่ายค้านร่วมอย่าง “ค่ายพระแม่ธรณี-พรรคประชาธิปัตย์” มีเพียง 25 ที่นั่งและยังแปลกแยกแตกเป็นสองฝ่ายในพรรคที่ยังไม่มีประมุขพรรคอีกต่างหาก

การขอลัดคิวญัตติ เพื่อ???เคาะกะลาหลอก “อุปกรณ์การเกษตร-ด้อมส้ม”อย่างนั้นหรือ

“พิธาคิโอ, ทิม-พิธา ลิ้มเจริญรัตน์-พรรคก้าวไกล” สำเหนียก-ปิดเวที “ก้าวไกลการละคร” เริ่มต้นจัดทุกอย่างตามระเบียบข้อบังคับและบทบัญญัติของกฎหมาย ก่อนดีกว่าไหม

ปัญหาความเดือดร้อนของเกษตรกร-ปัญหาปากท้องประชาชน คือปัญหาของแผ่นดิน

พฤติกรรมเกมเดิมๆในการนับองค์ประชุมอาจเอาชนะได้ในสภา แต่ชนะแล้วใครได้ประโยชน์ล่ะ

ปิดเวที “ก้าวไกลการละคร” ใช้สภาแก้ไขปัญหาให้เกษตรกร-ประชาเหมือนเมื่อครั้งสำรอกสำรากบนเวทีปราศรัยหาเสียง เป็นคุณแก่แผ่นดินสักครั้งจะดีกว่าไหม