โลกนี้มีเรื่องที่ “จบยาก” เกิดขึ้นอย่างมากมาย โดยเฉพาะ “ความขัดแย้งกันในเรื่องผลประโยชน์” ทั้งระดับปัจเจกบุคคล ระดับองค์กร ระดับชุมชน และระดับประเทศจนถึงระดับภูมิภาค

ยิ่งขัดแย้งกันถึงขั้น “ราวี ราวี เข้าใส่กัน” หรือ “ก่อสงครามเข่นฆ่ากันอย่างดุฉกรรจ์” จนทหารและประชาชนทั้งสองฝ่ายต่างล้มตายเป็นโขยง หรือ “รบกันตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่จนถึงปัจจุบัน” ก็ยัง
“ห้ำหั่น” กันชนิด “จบไม่ได้”

ไม่ต้องดูอื่นไกล “สงครามระหว่างยิวกับอาหรับ” ในตะวันออกกลาง ซึ่งต่างก็เป็น “เผ่าพันธุ์เซมิติก (Semitic) จากอาณาจักรบาบิโลน”เหมือนกัน แล้วต่างสร้างบ้านแปงเมืองอยู่ในแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาลในทะเลทรายอาหรับมาด้วยกัน

แต่แล้ว การพลิกผันศักยภาพทางทหารของชาติต่างๆ “ยิวได้สิ้นชาติสิ้นแผ่นดินมายาวนานร่วม 2,000 ปี” โดยยิวต้องพเนจรไปทั่วยุโรปและทั่วโลกจากการไล่ล่าฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของทหารโรมัน

จนหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 อังกฤษซึ่งเป็นเจ้าอาณานิคมในตะวันออกลาง ได้มอบ “ดินแดนแห่งพระจันทร์เสี้ยวให้แก่ชาวยิว” ซึ่งขณะนั้น “ชาวอาหรับที่ยากจนต่างเป็นประชาชนมายาวนานกว่าพันปีอยู่ในฉนวนกาซา และปาเลสไตน์”

จู่ จู่ แผ่นดินของตนก็มี “ชาวยิวมาตั้งเป็นประเทศ” เมื่อชาวอาหรับไม่ยอมสิ้นชาติสิ้นแผ่นดิน “สงครามยิวและอาหรับจึงตามมา” แล้วเป็นสงครามที่ “จบยาก” และ “จบไม่ได้”

“ทั้งองค์การสหประชาชาติและนานาชาติทั่วโลก ต่างเห็นว่าการจะยุติสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ระหว่างยิวกับชาวปาเลสไตน์จะต้องให้ดินแดนดังกล่าว มีกติกาแบ่งเป็น สองรัฐอย่างยุติธรรมและชัดเจน มีการแบ่งเขตแดนกันอย่างถาวร”

แต่ดูเหมือน “ความหวังดี” ของนานาชาติจะเป็นไปไม่ได้ “เพราะยิวไม่ยอมรับแนวคิดนี้ ส่วนปาเลสไตน์ยังไม่ชัดแจ้ง”

ดังนั้น “สงครามระหว่าง ยิวกับอาหรับ” จึงเป็นสงครามที่ “จบยาก จบไม่ได้และไม่มีวันจบ?”

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม