คนไทยในสายตานักเลือกตั้งทุกระดับ ตั้งแต่ระดับท้องถิ่นไปจนถึงระดับประเทศ มีค่าแค่เพียงสิ่งมีชีวิตที่รอรับเศษเงิน หรือรอกินหญ้าหวานจากนักการเมือง เพราะฉะนั้น จึงไม่ประหลาดใจที่นักเลือกตั้งจึงตั้งหน้าตั้งตาหว่านคำโกหกสารพัดชนิดเพื่อล่อใจประชาชน โดยเฉพาะการแจกเงิน การโกหกเรื่องค่าแรงขั้นต่ำวันละ 300-500 บาท เงินเดือนปริญญาตรีขั้นต่ำ 15,000 บาท เรื่องหนึ่งทุนการศึกษาต่างประเทศในหนึ่งอำเภอ เรื่องส่งคนไทยไปเป็นนางแบบระดับโลก ฯลฯ

มีคำถามว่า จริงๆ แล้วคนไทยกินหญ้าหวาน กระนั้นหรือ เรื่องนี้คนไทยต้องตอบคำถามนี้ด้วยตัวเองว่า ทุกวันนี้คนไทยกินหญ้าหวานแทนข้าว ใช่ไหม หากไม่ใช่ แล้วทำไมนักการเมืองบางคนบางกลุ่มจึงกล้าประกาศว่าคนที่ลงคะแนนเลือกลูกชายของเขาชอบกินหญ้าหวาน

ประเด็นต่อมาคือคนไทยที่อยู่ในพื้นที่ซึ่งนักการเมืองรายนั้นบอกว่าชอบกินหญ้าหวาน จริงๆ ใช่ไหม เมื่อกินหญ้าหวานแล้วจึงเลือกลูกชายของนักการเมืองรายนั้นเข้าไปเป็นสมาชิกสภาเทศบาลแห่งหนึ่ง

ประเด็นหญ้าหวานกับการเลือกลูกชายนักการเมืองเข้าไปเป็นสมาชิกสภาเทศบาล ถือเป็นการดูถูกดูแคลนชาวบ้าน หรือว่ามันคือการพูดความจริง เพราะว่านักเลือกตั้งมองชาวบ้านว่าเป็นสัตว์ที่เลี้ยงได้ด้วยหญ้าหวาน

นอกจากนั้น ยังมีประเด็น สจ. (สมาชิกสภาจังหวัด) คนหนึ่งในสงขลาสั่งให้ลูกน้องลูกสมุน หรือขี้ครอกเข้าไปทำร้ายร่างกายตำรวจรายหนึ่ง ซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ในหน่วย
เลือกตั้งเพื่อเลือกสมาชิกองค์การปกครองส่วนท้องถิ่น เหตุเพราะไม่พอใจที่ตำรวจห้าม สจ. รายนั้น ถ่ายรูปในเขตหน่วยเลือกตั้ง

การที่ สจ. สั่งให้ขี้ครอกรุมกระทืบตำรวจในหน่วยเลือกตั้ง คือการบ่งบอกชัดๆ ว่า สจ. รายดังกล่าวนั้นใหญ่คับประเทศ ไม่เกรงกลัวกฎหมาย ไม่สนใจความรู้สึกของประชาชน นี่ยังดีนะที่ สจ. อันธพาลรายนั้นไม่สั่งให้ขี้ครอกยิงตำรวจให้ตายคาหน่วยเลือกตั้ง แต่ก็มีเสียงวิพากษ์จากในพื้นที่ว่า หากวันที่เกิดเหตุนั้น ไม่มีคนอื่น ๆ อยู่ในหน่วยเลือกตั้ง ตำรวจรายนั้นอาจตายไปแล้วก็ได้

นี่คือพฤติกรรมแบบหยาบช้า สถุล ถ่อยของเหล่าบรรดานักการเมืองจำพวกนักเลือกตั้งซึ่งเมื่อกล่าวถึงนักการเมือง หรือนักเลือกตั้งระดับท้องถิ่นแล้ว ก็จำเป็นต้องกล่าวถึงนักการเมืองระดับประเทศด้วย เพราะเมื่อวิเคราะห์ให้ลึกแล้วจะพบว่ามีพฤติกรรมไม่ต่างกัน เพียงแต่นักการเมืองระดับประเทศไม่ได้ออกคำสั่งตรงๆ ให้ขี้ครอกของตนไปกระทืบประชาชน หรือกระทืบตำรวจ แต่เขาใช้กลอุบายหว่านแจกเพื่อซื้อคะแนนเสียง เช่น ดิจิทัล วอลเล็ต 1 หมื่นบาท ค่าแรงขั้นต่ำ 300 บาทต่อวัน หรือเงินเดือนปริญญาตรี เริ่มที่ 15,000 บาท และยังต้องไม่ลืมเรื่องจำนำข้าวทุกเมล็ดราคาเกวียนละ 15,000 บาท เป็นต้น

การที่นักการเมือง นักธุรกิจการเมืองนักเลือกตั้งใช้กลอุบายต่างๆ หลอกลวงประชาชนซ้ำแล้วซ้ำอีก เป็นเพราะว่านักเลือกตั้งไม่เคยเคารพว่าประชาชนเป็นคน เมื่อนักเลือกตั้งไม่ได้มองว่าประชาชนเป็นคน เขาก็จึงโกหกประชาชนได้ตามอำเภอใจ

ส่วนประชาชนนั้นเล่า หลายต่อหลายครั้งก็ทำตัวให้นักเลือกตั้งดูหมิ่นดูแคลน ไม่ทำให้นักเลือกตั้งเคารพนับถือ แต่กลับทำตัวเป็นเสมือนขี้ข้าขี้ครอกนักการเมือง เพราะฉะนั้นก็จึงไม่แปลกที่นักการเมืองจึงมองประชาชนว่ากินหญ้าหวานแทนข้าว