สิ่งสำคัญที่ทำให้มนุษย์มีความสุข ความสำเร็จ มากที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตก็คือ การมีคู่ครองที่ดี และมีความรักต่อกันตลอดไป

วันนี้จะลองเขียนถึงแนวคิดของความรักกับการหลั่งของสารเคมีในสมอง ซึ่งฝรั่งได้พยายามอธิบายไว้ ส่วนใครจะเชื่อมากเชื่อน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่จะคิดกันไป

เขาพยายามอธิบายว่า คนเราเวลาพบหน้ากัน ถ้าเกิด “ปิ๊ง” กัน ถูกตาถูกใจ เกิดความ “กระสัน” นั่นแสดงว่ามีสารบางอย่างซึ่งเป็นตัวนำสัญญาณในสมองสูงขึ้นโดยอัตโนมัติ สารนั้นเรียกว่า ฟีโรโมน

ด้วยอิทธิพลของสารตัวนี้ จะทำให้คนทั้งคู่รู้สึกมีความสุข รักกันชนิดหวานแหวว มองข้ามความไม่ดีหรือข้อบกพร่องซึ่งกันและกันไปหมด แววตาเป็นประกาย เกิดความอดทน รอคอย หรือให้ทำอะไรก็ทำได้หมด

เวลาอยู่ใกล้กัน ถูกเนื้อถูกตัวกัน มีกิจกรรมดีๆ ร่วมกัน หรือแม้แต่เห็นเงา หรือเห็นหลังคาบ้าน ก็ถวิลหา เกิดความผูกพัน อยากรวมกันเป็นหนึ่ง อยากอยู่ใกล้ ในช่วงนี้เรียกว่ามีฮอร์โมนออกซิโทซินหลั่งมากขึ้นในสมอง เข้าตำราไม่เห็นหน้าก็นอนไม่หลับ แค่เห็นหลังคาบ้านก็สบายใจแท้เทียว

ความรักแบบนี้แหละเป็นแบบที่มนุษย์ชอบ เขาจะรู้สึกหัวใจพองโต มีความสุข ดอกไม้วันวาเลนไทน์จึงขายดี แพงแสนแพงก็จะซื้อไปให้กัน

ผู้หญิงที่เก็บตัว รักนวลสงวนตัวมานานแสนนาน เวลาเกิดสารเหล่านี้หลั่ง ได้ดอกไม้ดอกเดียว ก็เต็มอกเต็มใจไปมีเพศสัมพันธ์กับหนุ่มถูกตาคนนั้นกันมากต่อมากแล้ว ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักกันดีด้วยซ้ำ

หลังจากคบหากันไป...เวลาผ่านไปเป็นเดือนหรือเป็นปี

สังเกตไหมว่าความรู้สึกวาบหวิวแบบตอนแรกๆ เริ่มลดลง เขาก็อธิบายว่าเป็นเพราะการหลั่งของสารเคมีทั้งสองตัวนั้นเริ่มลดลง ความรู้สึกก็จะกลับกลายมาเป็นปกติหรือเฉยๆ ต่อกัน

ช่วงนี้สมองส่วนคอร์เท็ก (Cortex) ที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับความคิด จะทำหน้าที่เด่นขึ้น คือจะเริ่มคิดและแยกแยะว่าอะไรเหมาะสม อะไรคือความดี-ความเลว เป็นเหตุเป็นผลไหม ?

ตอนนี้เป็นตอนที่เริ่มมองเห็นความไม่ดีหรือข้อบกพร่องซึ่งกันและกันได้มากขึ้น ความหวานซึ้งก็ลดลง

ทั้งคู่เริ่มโทษและจับผิดกันมากขึ้น

แท้จริงแล้วสิ่งเหล่านั้นก็เป็นสิ่งที่เราเห็นเป็นความปกติของเขาตลอดมา และตลอดไปนั่นเอง

ถ้าหากทั้งคู่เข้าใจ มีสติ และยอมรับความแตกต่าง (ตามปกติ) ของทั้งคู่ได้ และยอมรับความแตกต่างระหว่างความรักหวานแหววและความรักปกติได้ ก็จะพยุงสัมพันธภาพต่อไปได้

โดยยอมรับความไม่เหมือนเดิมของความรักได้

และยอมรับความแตกต่างของชายและหญิง หรือความแตกต่างของแต่ละบุคคลได้

เหมือนกับเป็นการเรียนรู้ที่จะอยู่แบบมีความแตกต่างกัน อย่างมีความสุข