ราชอาณาจักรไทยนั้นมีหลักฐานประวัติศาสตร์ ระบุว่า ชนชาติไทยนั้นเป็นชนชาวมองโกลเผ่าใหญ่เผ่าหนึ่งเช่นเดียวกับชาวตาร์ตาหรือพวกตาด ชาวฮั่นหรือจีน เมื่อประมาณปีก่อน พ.ศ. 390 ปี หรือราว 2,900 ปี ก่อนนั้น ชนเผ่าไทยตั้งเป็น อาณาจักรมีพระมหากษัตริย์ปกครองอยู่ในอาณาจักรอ้ายลาว

ต่อมาในปีพ.ศ.175 ในสมัยจ้านกว๋อหรือเลียดก๊ก ชาวฮั่นในแคว้นจิ้นยุคที่ผู้นำเรียกว่า อ๋อง อาณาจักรอ้ายลาวถูกรุกรานเสียเมืองหลวงนครปาให้แคว้นจิ้นในปี 205 ชาวไต๋ได้อพยพมาอยู่ที่แคว้นเงี้ยว ปี 325 จี๋นซีฮ่องเต้ผู้นำแคว้นจิ้นได้เป็นฮ่องเต้จีนองค์แรกได้ส่งกองทัพมายึดแคว้นเงี้ยวอีกในปี 400 ชาวไทยได้ตั้งอาณาจักรเพงายในมณฑลฮุนหนำ ปี 456 อาณาจักรเพงายก็ถูกราชอาณาจักรฮั่นตีแตกอีกในปีพ.ศ. 621

ปีพ.ศ. 1193 เผ่าไต๋ได้ตั้งอาณาจักรต้าหลี่ในแคว้นยูนนานที่รวมเรียกว่าอาณาจักรน่านเจ้าได้มีสัมพันธไมตรีที่ใกล้ชิดกับจีนในสมัยต้าถังและต้าซ่ง จนในปีพ.ศ.1823 จึงได้ตกเป็นมณฑลหนึ่งของจีนในสมัยของราชวงศ์หงวน ทางใต้ลงมานั้นรัฐชนชาติไต๋ผสมกับชนพื้นเมืองเป็นอาณาจักรย่อยๆกระจายอยู่ในสุวรรณภูมิตกอยู่ใต้อิทธิพลของอาณาจักรขอมและอาณาจักรละว้ามี 3 อาณาจักรเรียงรายกันคือ แคว้นโยนก แคว้นทวารวดีและแคว้นโคตรบูรณ์

เผ่าไทยได้ก่อตั้งตัวเองเป็นอาณาจักรใหญ่ 3 อาณาจักรติดต่อกันคือแคว้นสุโขทัยในปี พ.ศ. 1800 มีพ่อขุนศรีอินทราทิตย์เป็นประมุข แคว้นล้านนาไทยมีพ่อขุนมังรายมหาราชเป็นประมุข และแคว้นพะเยามีพ่อขุนงำเมืองเป็นประมุข ต่อมาเมื่อสุโขทัยมีพ่อขุนรามคำแหงมหาราช เป็นประมุข ได้มีการทำพิธีสัตย์สาบานเป็นพันธมิตรไม่รุกรานกันระหว่าง 3 แคว้นชาวไทย ที่นครเวียงพิงค์หรือเชียงใหม่ ในปีพ.ศ.1839

หลังจากตั้งนครสุโขทัยและนครเชียงใหม่แล้วราชอาณาจักรไทยก็เกิดเป็นประเทศไทยตั้งแต่นั้นมาโดยมีนครหลวงที่สุโขทัย ต่อมาเกิดการตั้งอาณาจักรศรีอยุธยาขึ้นในปีพ.ศ.1893 ซึ่งเป็นชาติผสมระหว่างชาวละว้า,ชาวขอมสูง หรือว่าเขมรสูงและชาวไทยอีสาน ในขณะที่อาณาจักรขอมในกัมพูชานั้นจะเรียกกันว่าเขมรต่ำ โดยสรุปคือสถาบันพระมหากษัตริย์ของไทยมีตั้งแต่ปี พ.ศ. 1193หรือเมื่อ 1,370 ปี มาแล้วจนถึงยุคของพระราชวงศ์จักรีในปัจจุบัน

พระมหากษัตริย์ไทยในราชวงศ์จักรีนั้นก่อตั้งในปี พ.ศ.2325 จนถึงปัจจุบันผ่านมาแล้ว 10 พระองค์ รวม 238 ปีพระมหากรุณาธิคุณของพระมหากษัตริย์ในพระราชวงศ์จักรีนั้นมีเหลือคณานับ นับตั้งแต่องค์ปฐมบรมราชานุสรณ์คือพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชรัชกาลที่ 1เรื่อยมาจนถึงรัชกาลที่ 10 พระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว ราชอาณาจักรไทยเป็นรัฐเอกราชอยู่ได้เพราะพระปรีชาญาณของพระเจ้าแผ่นดินไทยทุกๆ พระองค์

ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112 นั้นถือเป็นกฎหมายมาตราที่สำคัญอย่างยิ่งในการรักษาพระราชอำนาจและพระบารมีของพระเจ้าแผ่นดินไทยเอาไว้ การมีกฎหมายมาตรานี้เพื่อเป็นการปกปักรักษาและคุ้มครองสิทธิขององค์พระมหากษัตริย์ไทยนั่นเองซึ่งในนานาประเทศทุกๆ รัฐล้วนแต่มีกฎหมายคุ้มครองประมุขแห่งรัฐทั้งสิ้น การมีกฎหมายมาตรา 112 ถือเป็นสิ่งที่สำคัญและเป็นการป้องกันมิให้คนชั่วช้าสามานย์มาคิดล้มล้างสถาบันอันเป็นที่รักยิ่งของชาวไทยทั้งปวงโดยแท้หาได้เป็นการลิดรอนสิทธิและเสรีภาพของประชาชนคนไทยอย่างที่พวกคิดล้มเจ้ากล่าวหาโจมตีแต่อย่างใด