การหาเสียงด้วยนโยบายเพ้อฝัน เพ้อพล่ามเพ้อเจ้อ ถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาของนักการเมืองจำพวกนักเลือกตั้ง นักธุรกิจการเมือง และนักการเมืองที่เน้นซื้อเสียงผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ครั้นเมื่อมีอำนาจรัฐแล้ว ก็เข้าไปกอบโกยโกงกินปล้นชาติปล้นแผ่นดิน

ประเทศไทยได้รับการกล่าวขานในเชิงลบมาช้านานหลายทศวรรษว่าเป็นดินแดนที่มีการซื้อสิทธิ์ ขายเสียงการเลือกตั้งประเภทต่างๆ มากที่สุดแห่งหนึ่งบนโลกใบนี้ โดยเฉพาะการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ดังนั้น เราจึงได้ยินและได้เห็นเรื่อง สส. แจกปลาทูเค็ม สส. แจกรองเท้าแตะ สส. แจกขันน้ำพลาสติก และ สส. สัญญาว่าจะให้สารพัดสารพัน รวมถึงล่าสุด ได้พบ สส. จำพวกหากไม่เลือกพรรคเราเราจะไม่ดูแลจังหวัดที่ไม่เลือกพรรคเรา รวมถึงพวกที่โกหกพกลมว่าจะแจกเงินเป็นหลักหมื่นให้ประชาชน ทั้งๆ ที่ไม่มีเงินในมือ แต่หลงเชื่อว่าเมื่อมีอำนาจรัฐแล้วจะเสกเงินมาจากอากาศได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีปัญญาเสกเงินเพื่อหว่านแจกใครได้ 

ยิ่งมาระยะหลังๆ ก็พบเจอ สส. จำพวกสัญญาบ้าๆ บอๆ สัญญาลมๆ แล้งๆ เช่น ค่าแรงวันละหลายร้อยบาท เงินเดือนหลายหมื่นบาท เรียนฟรีจนจบปริญญาตรี รักษาฟรีทุกโรค และอีกสารพัดจะสรรหาเรื่องมาโกหกมดเท็จ แต่ก็น่าสมเพชที่ยังมีคนไทยจำนวนไม่น้อยหลงเชื่อ ทั้งๆ ที่หากคนไทยจะใช้สติปัญญาแค่เพียงเล็กน้อยเพื่อกลั่นกรอง ก็จะพบโดยพลันว่าคำสัญญาจากลมปากนักการเมืองนั้น ล้วนเป็นเรื่องโกหกพกลม เป็นเรื่องโป้ปดมดเท็จทั้งสิ้น

ถามว่าทำไมนักการเมืองไทยจำนวนไม่น้อยตั้งใจโกหกประชาชน ตอบว่า เพราะประชาชนไทยจำนวนไม่น้อยใสซื่อบริสุทธิ์ และก็ยังมีคนไทยอีกจำนวนหนึ่งไม่ชอบคิด ไม่ชอบวิเคราะห์ แต่ที่น่าสมเพชยิ่งกว่าคือชอบของฟรี แล้วก็ดันไปคิดว่านักการเมืองมีของฟรีมาแจก

อันที่จริง หากประชาชนคิดสักนิดก็จะรู้โดยทันทีว่าของฟรีไม่เคยมีบนโลกใบนี้ เพราะทุกอย่างล้วนต้องซื้อหา ต้องลงแรง ลงทุนทั้งสิ้น การที่คนบางคนหรือบางกลุ่มนำข้าวของหรือเงินทองไปแจกหรือบริจาคให้กับคนบางกลุ่ม ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้แจกเงิน หรือแจกสิ่งของ เขาไม่ต้องลงทุนซื้อของ หรือสามารถเสกเป่าสิ่งของหรือเงินทองขึ้นมาได้โดยปาฏิหาริย์ แต่ทั้งเงินและสิ่งของที่คนเขาแบ่งปันหรือเจียดไปแจกจ่ายให้กับผู้ตกทุกข์ได้ยาก ผู้อยู่ในห้วงเวลาแห่งความวิกฤตของชีวิต ก็เพราะเขามีจิตใจที่รักการแบ่งปัน เอื้อเฟ้อเผื่อแผ่ให้กับเพื่อนร่วมโลกที่กำลังตกอยู่ในความลำบาก และจำเป็นต้องได้รับการสงเคราะห์ อนุเคราะห์ เพื่อให้สามารถประทังชีวิตได้ก่อน แล้วจึงกลับมายืนบนลำแข้งของตนเอง แต่กลับกลายเป็นว่าในสังคมไทยดันมีผู้คนบางกลุ่มทำตัวเสมือนคนงอมืองอตีน รอรับความช่วยเหลือจากคนอื่นตลอดเวลา เพราะเข้าใจว่าโลกนี้มีของฟรี 

ก่อนที่คนไทยจะหลงเชื่อว่านักการเมืองแจกของฟรี คนไทยต้องตั้งคำถามเสียก่อนว่า ทำไมและเหตุใดนักการเมืองจึงจะแจกของฟรี เขาแจกเพราะหวังสิ่งตอบแทนใดๆ จากประชาชนหรือไม่ แล้วสิ่งเขาแจกนั้น มันมาจากไหน มาจากเงินของเขา หรือมาจากภาษีอากรของแผ่นดิน หรือว่าเขากำลังใช้เหยื่อล่อปลาโง่ๆ ให้หลงกินเบ็ด 

หากนักการเมืองไทยรักประชาชนจริงๆ และมีจิตใจเป็นนักบุญโดยแท้จริง เขาก็ไม่จำเป็นต้องแสวงหาอำนาจการเมือง แต่เขาสามารถตั้งโรงทาน โรงเจ
สถานสงเคราะห์คนไทยที่ยากไร้ได้โดยทันที ไม่จำเป็นต้องรอเป็นนายกรัฐมนตรี หรือรัฐมนตรี 

อย่าลืมว่าการเมืองคือเรื่องของอำนาจและผลประโยชน์ แล้วนักการเมืองไทยจำนวนไม่น้อยก็ใช้อำนาจการเมืองเพื่อแสวงหาอำนาจและผลประโยชน์ส่วนตัวมาโดยตลอด ถามว่าเมื่อเทียบจำนวนนักการเมืองไทยที่เป็นผู้ตั้งใจทำงานการเมืองเพื่อประโยชน์สาธารณะโดยแท้ กับพวกที่เข้ามาแสวงหาอำนาจการเมืองเพื่อผลประโยชน์ของกระเพาะอาหารของตนเอง ประเทศไทยมีนักการเมืองจำพวกไหนมากกว่ากัน 

เพราะฉะนั้น หากสังคมไทยยังมีคนจำพวกงอมืองอตีน เฝ้ารอส่วนบุญจากนักการเมืองสังคมไทยก็ต้องมีนักการเมืองที่ตั้งใจเข้ามาโกงบ้านกินเมือง ปล้นชาติปล้นแผ่นดินตลอดไป เพราะนักการเมืองโกงบ้านกินเมืองจะมีจำนวนมากในสังคมที่คนส่วนใหญ่งอมืองอตีน และเชื่อว่านักการเมืองคือนักบุญผู้มาโปรดสัตว์ที่ตกทุกข์ได้ยาก แต่ในบ้านเมืองที่ผู้คนมีสติปัญญา และเชื่อมั่นในความสามารถของตนเอง บ้านเมืองนั้นจะไม่มีนักการเมืองโกงบ้านกินเมือง เพราะผู้ที่มีสติปัญญาและยืนบนลำแข้งของตนเองได้ไม่มีวันตกเป็นเหยื่อของนักการเมืองปล้นชาติปล้นแผ่นดิน