มีหลายคนบอกว่าไม่ชอบคนขี้บ่น แต่ก็มักจะพบบ่อยมากในครอบครัวหรือในที่ทำงาน

เช่น พ่อแม่ชอบบ่นลูก หรือแม่บ่นพ่อพ่อบ่นแม่ ลูกบ่น (ลับหลัง) พ่อแม่ นายชอบบ่นลูกน้อง

ลูกน้องก็เอาเรื่องนายไปบ่นให้คนที่บ้านหรือเพื่อนๆ ฟังเป็นวงจรที่ไม่รู้จบ

คนเหล่านี้มักจะมีบุคลิกภาพแบบ Passive Dependent Personality คือมีลักษณะสมยอมและยังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่ พึ่งตัวเองเต็มที่ไม่ค่อยได้

แต่ก็ยังต้องการความรัก ความสนใจ ความสำคัญจากคนอื่นอยู่ จึงบ่น...บ่น...และบ่นเพื่อให้คนอื่นรับรู้

คนขี้บ่นมักมีลักษณะดังนี้

1. ต้องการความรัก ความสนใจ ความสำคัญจากคนอื่น เพราะขาดการได้รับความรักพื้นฐาน (Basic Love) จากพ่อแม่หรือคนในครอบครัวมาก่อน ไม่ค่อยได้รับคำชม ได้รับแต่คำสั่ง สอน ตำหนิ หรืออบรม จับผิด เปรียบเทียบอยู่เสมอ จิตใจจึงโหยหาคำชมเชยและการยอมรับจากคนอื่น

2. ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ อยากให้คนอื่นทำให้ถูกใจ อยากให้คนอื่นเปลี่ยนแปลง แต่ก็ทำไม่ได้ จึงบ่นซ้ำๆ

3. จับผิดเก่ง เห็นคนอื่นทำอะไรไม่ถูกใจหรือผิดพลาดได้เก่งแล้วพูดไปเรื่อยๆ ปัญหาจึง “แลดู”ใหญ่ขึ้น ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเล็กนิดเดียว

4. ตัดพ้อต่อว่าเก่งในเรื่องอดีต มักคิดและบ่นว่าที่เขาต้องทุกข์อยู่ทุกวันนี้เพราะคนนั้นๆ ทำผิดพลาดทำให้เขาทุกข์ หลายครั้งทะเลาะกันก็ด้วยสาเหตุนี้ มักเป็นคนใจน้อย แสนงอน สะเทือนใจง่าย

5. มักกลายเป็นการนินทาและระแวงได้ เมื่อบ่นมากๆ เข้าก็มีความทุกข์ เพราะเปลี่ยนแปลงคนอื่นไม่ได้ จากบ่นกลายเป็นนินทาและระแวงได้

วิธีรับมือกับคนขี้บ่น

1. สำหรับคนที่ถูกบ่นหรืออยู่กับคนบ่น มักรำคาญ แก้ไขได้โดย

ก) จงให้ความสำคัญคนขี้บ่นให้มากขึ้น เช่น ยกย่องชมเชยเขาบ่อยๆ โดยพูดถึงความดีต่างๆ ให้มาก

ข) รับฟังการบ่นด้วยจิตใจปกติ ไม่แก้ตัว ทำใจให้หนักแน่นโดยเชื่อในกฎแห่งกรรม ว่าเราทำดีแล้วย่อมได้ดีเสมอ จิตจะไม่โกรธ ไม่อาฆาต ไม่ฟุ้งซ่านหรือรำคาญ

ค) ให้เห็นใจคนขี้บ่นด้วยว่าเขาทุกข์มากขึ้นเมื่อเขาบ่นมากขึ้น เขาจะเครียดและกังวลมากขึ้น คุณจะได้ไม่โกรธตอบ และมีเมตตาเขาได้

ง) ถ้าเรารำคาญมากเริ่มโกรธตอบ เราจะเป็นทุกข์ ก็ให้นึกถึงหิริ โอตตัปปะ คือการละอายใจที่เริ่มคิดผิด คิดโกรธเขา

(อาทิตย์หน้าจะเขียนถึงวิธีแก้ไขความขี้บ่น)