เห็นนักเลงโซเชียลฯ ทั้งบิ๊กเนม โนเนม ออกมากระฟัดกระเฟียด ด่าทอ ที่ดีเอสไอ ประกาศยุติการค้นวัดพระธรรมกาย โดยยังไม่ได้ตัว “ธัมมชโย” มาดำเนินคดีตามหมายจับจำนวนมากแล้ว ได้แต่เพ่งดวงแก้วที่ศูนย์กลางกายอย่างปลงๆ (ฮา...)

บ้านเราเมืองเรา “นักเลงเยอะ” แต่ลองใช้ “สติปัญญา” อ่านสถานการณ์กันดูบ้าง

จากวันศุกร์ที่โมโหโกรธา ถึงวันนี้ หวังว่า “สติคงเริ่มมา ปัญญาคงเริ่มเกิด” พอที่จะคุยกันได้ โดยไม่ย้อนมาตวาดแหวดใส่กันบ้างแล้วละนะ

1) ผมไม่เคยคาดหวังเลยว่า ยุทธการ “ล้อมคลองหลวง” ครั้งนี้ จะได้ตัว “ธัมมชโย” คุณคิดว่าไอ้หมอนี่มันจะยอมให้จับง่ายๆ ไหม? มันโง่ เซ่อ บ้า ขนาดนั้นเลยหรือครับ ดังนั้น ในเกม “ล้อมคลองหลวง” เราจึงได้เห็นการ “ปะทะกัน” ทาง “ยุทธวิธี” ชัดเจนมาก หากนั่งนิ่งๆ แล้วตัดความโมโหโกรธา ไม่ได้ดั่งใจ “กูว่าแล้ว” หรืออารมณ์ไร้ปัญญาเหล่านั้นออกไปบ้าง

2) กี่สิบปีที่อาณาจักรธรรมกายหยั่งรากและขยายเครือข่ายออกไปทั่วประเทศและทั่วโลก ด้วยเงินที่ “รูด” มาจากญาติโยมผู้ถูก “มอมบุญ มอมสวรรค์” จนได้ที่ จำนวนปีเหล่านี้ กับจำนวนสินทรัพย์ที่เอา “ผ้าเหลือง” เอา “ดุสิตบุรี” เอา “อายตนนิพพาน” เอาคำว่า “สร้างบารมี” และ “ชิตังเม โป้ง รวย” เป็นตัวล่อ คุณคิดว่ามันมหาศาลและ “แผ่ไพศาล” ออกไปขนาดไหน

แทนการเอา “ธรรมะ” ไป “ดับกิเลส” แต่บริษัทธรรมกาย ชิตังเม โป้ง เขาเลือกแปรรูป “กิเลส” ให้มันสวยงามในนาม “บุญ” แล้วใส่แพ็กเกจจิ้งหรูเริ่ดอลังการออกไปขาย โดยมี “หลวงปู่สด” ผู้ริเริ่มวิชาธรรมกาย กับคุณยายแม่ชี เป็นพรีเซ็นเตอร์ระดับตำนาน และมี “ธัมมชโย” เป็น “หัวหน้าเซลส์” ที่มีระบบการกระตุ้นความ “ละโมบในบุญ” โดยพรั่งพร้อมทั้ง-สื่อในมือ เครือข่ายที่สร้างไว้ ทั้งในกระทรวงศึกษาธิการ กรมการศาสนา สำนักงานพระพุทธศาสานาแห่งชาติ มหาเถรสมาคม และวัดวาอารามต่างๆ

ดังนั้น “มันนี่ เพาเวอร์” กับ “มีเดียส์ เพาเวอร์” ที่ “ซื้อคน” และ “สะกดจิต-ล้างสมองคน” คู่เคียงไปกับระบบ “การหาสมาชิก” แบบขายตรง เพื่อดึงลูกค้ารายใหม่ๆ เข้า “วัด” มันทำให้ธรรมกายแข็งแกร่งอย่างล้นเหลือ ถ้าเป็นต้นไม้ ก็ทั้งสูงใหญ่ รากลึก และมีหน่อแขนงแทงอยู่ใต้ดินอีกมหาศาล

คุณคิดว่าดีเอสไอเป็นใคร ที่อยู่ๆ ก็จะไปโค่นอาณาจักรธรรมกายที่คุณชิงชัง เบื่อหน่าย สังเวช รำคาญ รังเกียจ ลงได้ทันตา จับธัมมชโยมาสึก ใส่กุญแจมือ ขังคุก!? ให้ทันใจคุณ ถ้าคิดแบบนั้น ปัญหาอยู่ที่ “ระบบคิด” ของคุณละ

3) กี่สิบปี ที่ธรรมกายแผ่ขยายอาณาจักรโดยไม่ต้องสนใจ ทั้งกฎหมายบ้านเมือง พระธรรมวินัย พระลิขิตสมเด็จพระสังฆราช และกฎมหาเถรสมาคม เมื่อเขาคุม “คนกุมอำนาจ” ชุบเลี้ยง “คนอยากได้เงิน” ปรนเปรอคน “รักความสะดวกสบาย” สวรรค์-สินค้า
ของเขาจึงซื้อง่าย ขายคล่อง สมาชิกเพิ่มพูน ครูบาอาจารย์ นักเรียน นิสิต นักศึกษา ถูกเกณฑ์มาฟัง มาบวช มาหว่านล้อมชักจูง ใครมีปัญญาก็ผละจากมา ใครปรารถนา “บารมี-ดุสิตบุรี” ก็อยู่กันต่อ เพิ่มพูนบุญกุศลกันต่อด้วยแพ็กเกจที่มีให้คุณเลือก เงินไม่พอ ไม่เป็นไร เรามีสหกรณ์มงคลเศรษฐีให้คุณกู้ ติดหนี้บัญชีโลก แต่ร่ำรวยด้วยบุญที่สะสมไว้ ปิดบัญชีโลก เปิดบัญชีสวรรค์กันยกใหญ่ วันไหนนึกเบื่อธรรมกายคลองหลวง มีรีสอร์ต โรงแรม ที่เขาใหญ่ ภูเรือ เกาะยาว ให้ซื้อแพ็กเกจไปปฏิบัติธรรม รับแสงตะวันกัน ท่ามกลางทิวทัศน์สวยงาม หรือจะไปเมืองนอกล่ะ เรามีสาขามากมายให้คุณเลือก อยู่เมืองไทย เบื่อบ้านเบื่อช่อง เบื่อลูกเบื่อผัว รำคาญเมีย มาซื้อคอนโดมิเนียม แฟลต หมู่บ้านใกล้ๆ วัดสิ เรามีมหาเศรษฐีที่ทำที “ปิดบัญชี” เอาเงินมาบริจาคโชว์ รับเหมาก่อสร้าง ลงทุนในอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้ เกาะกินร่วมอยู่กับวัดของเรา วันดีคืนดี มีนักหว่านล้อมระดับชำนาญการ ไปบอกคุณว่า นี่ถ้าคุณโอนอสังหาฯ ในความครอบครองของคุณให้วัด (จริงๆ คือให้มูลนิธิ) จะได้บุญเป็นดับเบิ้ลเลยนะ กี่เด้งกันละครับ ที่แปลงบุญเป็นสินทรัพย์ ซึ่งไม่ใช่ “ธรณีสงฆ์” หรือทรัพย์สินวัด

4) มันจึงมาถึงจุดที่ควรจะเห็นว่า ปฏิบัติการ “ล้อมคลองหลวง สะเทือนถึงดุสิตบุรี” เขย่าบัลลังก์โล้นอัปรีย์จนสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งสามโลก แทนการบ้วนถุยใส่ฝ่ายปฏิบัติว่า “ไม่มีน้ำยา-คว้าน้ำเหลว-เปลืองงบประมาณ” จะรื้อถอนอะไร มันก็ต้องใช้ทั้ง แรงงาน” และ “แรงเงิน” อยู่แล้วไหม ถามจริงๆ

5) ถอดผลลัพธ์ปฏิบัติการ “ล้อมคลองหลวง สะเทือนถึงดุสิตบุรี” มาดูกัน คุณเห็นอะไรบ้าง

5.1 จุดเริ่มต้น เกิดจากความผิดพลาดของ “คนใน” ของธรรมกายเอง คือ “ศุภชัย ศรีศุภอักษร” ที่หากิน-หาบุญ ด้วยวิธี “ยักยอก” เอาเงินจากสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น ออกมาแล้วหาวิธี “ฟอก” มันสารพัดรูปแบบ เส้นทางหนึ่งที่ ปปง. ตรวจพบและมองรูปการณ์แล้วว่า น่าจะ “เข้าข่ายฟอกเงิน” บวกกับมีผู้เดือดร้อนจากสหกรณ์มาร้องกับกรมสอบสวนคดีพิเศษหรือดีเอสไอ การตรวจสอบจึงเริ่มต้นขึ้น และไม่ใช่เฉพาะกับธัมมชโยและวัดพระธรรมกาย แต่ทำหลายคดี หลายเส้นทางการเงิน ไม่ได้ “มุ่งเล่นงานพระแก่ๆ อาพาธที่ทำดีมาทั้งชีวิต” อย่างที่นกแก้วนกขุนทองของหลวงพ่อ อย่าง “ดร.ลีลาวดี วัชโรบล” และศิษย์เขลาคนอื่นๆ พร้อมใจกันพูด

5.2 เมื่อกรรมการคดีพิเศษดูข้อมูลทั้งหมดแล้ว เข้าข่ายเป็น “คดีพิเศษ” ดีเอสไอจึงรับดำเนินการฐานะของดีเอสไอจึงเป็น “เจ้าพนักงานสอบสวน” และรวบรวมพยานหลักฐานเพื่อ “ทำสำนวน” ให้ “อัยการ” พิจารณา ว่าจะฟ้องหรือไม่ฟ้อง ก็แค่นั้นเอง ในส่วนของดีเอสไอ

5.3 แต่ธัมมชโย ผู้ถูกกล่าวหาว่า “สมคบกันฟอกเงิน ร่วมกันฟอกเงิน และรับของโจร” ไม่ให้ความร่วมมือ เป็นตัวเขาเองที่ยกระดับตัวเองจาก “ผู้ถูกกล่าวหา” เป็น “ผู้ต้องหา” จากการเชิญตัว ขยับมาเป็นหมายเรียก ละกลายเป็นหมายจับในที่สุด

5.4 ต่อมาก็มีหมายค้น ด้วยเหตุว่าธัมมชโยกับแพทย์และทนายส่ง “ใบรับรองแพทย์” ที่ออกอย่างไม่ถูกต้อง มาอ้างว่าป่วยหนัก
พลันที่หมายค้นออก ฝ่ายธรรมกายใช้ยุทธวิธี สร้าง “โล่มนุษย์” และ “ป้อมค่าย” ขัดขวาง ระดมคนมานั่งสวดมนต์กลางถนนรนแคม
ขวางการตรวจค้น พร้อมๆ กับเอาลวดหนาม รถแบ๊กโฮ ฯลฯ มาปิดล้อมวัดตัวเองเหมือนค่ายกักกันก็ไม่ปาน

5.5 ความล้มเหลวเพราะถูกปิดกั้นขัดขวาง 2 ครั้ง 2 ครา นำมาสู่การขอหมายค้นแบบ “หลายวันต่อเนื่อง” ควบคู่กับอำนาจของหัวหน้า คสช. ตาม ม.44 เพื่อ “ควบคุมพื้นที่” ขจัดการปิดกั้นขัดขวางที่เดิมเป็นอุปสรรค เช่น เอาฝ่ายธรรมกายตกใจ ตั้งรับแทบไม่ทัน ทำได้แค่เอาพระต่างวัดมาเป็นโล่ก่อกวนอยู่หน้าวัด ให้วัดที่ชุบเลี้ยงไว้ ออกแถลงการณ์กดดันให้เลิก ม.44 บางทีก็ปัญญาอ่อนถึงขั้นจะไปร้องยูเอ็นนั่นเทียว เฮ้ย!! ยังไม่ได้ผลอีก เอาเณรน้อยมาถือป้าย “ขอบิณฑบาต ม.44” คนก็ด่าอีก ว่าหน้าด้าน เห็นแก่ตัว พระแก่ชั่วๆ ทำผิดคนเดียว เอา “เด็ก” มาออกหน้า นี่เป็นการใช้เด็กเป็นเครื่องมือหาประโยชน์ เข้าข่ายละเมิดสิทธิเด็กนี่หว่า เณรน้อยหายวับไปภายในวันสองวันเท่านั้นเอง ที่เหลือก็เป็นดราม่า ขึ้นป้าย “เราต้องการอาหาร” ฯลฯ ไม่ว่าจะใช้จริตมารยากลบเกลื่อนเท่าไรก็ไร้ผล ใช้ “ความตายของคน” มาหาประโยชน์ก็แล้ว ก็ไม่ช่วย

5.6 โทรทัศน์ช่อง DMC ซึ่งเคยเป็นอาวุธหลักในการปลุกระดมก็ถูกปิด องอาจ, สนิทวงศ์, เสกสรรค์ โฆษกนักบิดเบือน ปลุกปั่น ก็ถูกหมายเรียก หมายจับ ต้องมอบตัว ต้องขอประกันตัวอย่างมีเงื่อนไข โทรศัพท์ อินเตอร์เนต โซเชียลมีเดียใช้ไม่ได้ จะโอดครวญอย่างไร คนก็ตะโกนบอกกลับไปว่า เพราะหลวงพ่อเธอเห็นแก่ตัวไง ทำให้พวกเธอ วัดเธอ เดือดร้อน เอาวัดเป็นที่หลบซ่อนทำไม เอาคนคนเดียวมาส่งให้เจ้าหน้าที่เรื่องก็จบ

5.7 ต่อมามีพระบรมราชโองการ ถอดสมณศักดิ์ ธัมมชโย กับทัตตชีโว นี่คือ “จุดวิกฤติที่สุด” ที่ฝ่ายวัดรู้แล้วว่าดื้อแพ่งไปก็ไม่เป็นคุณ จึงหาทางลงสวยๆ ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เปิดทางให้ตรวจค้น “อีกครั้ง” โดยง่าย ในจุดที่ดีเอสไออยากตรวจ และแถลงยุติการหยุดค้น จนคนหงุดหงิด ด่าดีเอสไอกันไปทั้งเมือง

6) สรุปจบปฏิบัติการนี้ ดีเอสไอจับฝ่ายธรรมกายแก้ผ้าล่อนจ้อน ว่าเป็น “ชาววัด” ที่ใช้ “วิธีสกปรก” ได้สารพัดขนาดไหน
โกหกก็เก่งทั้งพระและโยม ไม่ยำเกรงกฎหมายบ้านเมือง เป็นเหมือน “รัฐซ้อนรัฐ” และแสนจะกะล่อน นั่นคือ “การกระชากหน้ากาก” ที่มีแรงกระเพื่อมอย่างใหญ่หลวงต่อ “ศรัทธา” ของศิษย์ที่ยังพอมี “ปัญญา” ใช้การได้

7) ปฏิบัติการตรวจค้นเพื่อจับกุมยุติลง พร้อมคดีติดตัวธรรมชโยอีก 300 กว่าคดี หมายจับจากเดิมแค่คดีฟอกเงินกับรุกป่า
ก็เพิ่มมาอีกมาก แล้วจะตามด้วยฆราวาสที่ปิดกั้นขัดขวางการทำงานของเจ้าพนักงานอีกระลอกใหญ่ มองให้ชัดเถิดว่า ดีเอสไอ
“เขย่าต้นธรรมกาย” รอบนี้ ใบร่วงแทบจะหมดต้น กิ่งผุ รากพังไปเท่าไร

8) ไม้ต่อจากนี้ ให้จับตาไปที่ “ผู้อำนวยการสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ” คนใหม่ ซึ่งมาจาก “ดีเอสไอ” เช่นกัน
กระบวนการ “ไล่เบี้ย” คณะสงฆ์ที่เพิกเฉย จะร้อนแรงขึ้น เพราะทั้งธัมมชโย และเครือข่ายผ้าเหลืองที่ “สมประโยชน์” กัน และ
เกาะเกี่ยวอิ่มหมีพีมันมาด้วยกันนั้นมีมาก ไป “รื้อ” และ “เร่งรัด” การใช้อำนาจทางการปกครองของคณะสงฆ์เข้ากระหนาบ “ธัมมชโย-
ธรรมกาย” อีกระลอก เพราะมีเรื่องที่ต้อง “สะสาง” มากมาย ตั้งแต่ ตั้งเจ้าอาวาสรูปใหม่ จัดการปกครองภายในวัดให้ถูกต้องตามหลักพระธรรมวินัย ชำระวิธีการสอน พิจารณาความผิดทางพระธรรมวินัย โดยตัวละครสำคัญที่ “นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาเสียกบาล” อยู่นานแล้ว คือ “เจ้าคณะใหญ่หนกลาง” สมเด็จพระพุทธชินวงศ์ วัดพิชยญาติการาม ซึ่งมีอดีตเกี่ยวข้องกับธัมมชโยอยู่ไม่น้อย เผลอๆ อาจได้เห็นการใช้มาตรา 157 กับพระชั้นสมเด็จ หรือการ “ถอดสมณศักดิ์” เพิ่มเติมอีกก็ได้ ใครจะรู้

วันรุ่นคีย์บอร์ดทั้งหลายจึงอย่าได้หงุดหงิดเลย นั่งนิ่งๆ แล้ว “พิจารณา” ด้วย “ปัญญา” ดูเหตุที่มา ดูวิธีการ ดูทางออก และคอยผลลัพธ์ อย่างที่พระพุทธศาสนาสอนให้เป็นเถิด ระหว่างนั้นก็หันมาพิจารณาตัวเองด้วยว่าศรัทธา ศึกษา ปฏิบัติตน จนเป็นชาวพุทธที่ดีมากน้อยเพียงใด อย่าเอาแต่ชี้ไปที่คนอื่น โดยไม่ “ส่อง” ดูตัว

9) ส่วนภาพใหญ่ของการ “ขุดรากถอนโคน” ความวิบัติคลาดเคลื่อนในกิจการพระพุทธศาสนาของไทย ให้นำความเห็นต่อไปนี้ของ “พระไพศาล วิสาโล” ไปพิจารณาและลงมือแก้ปัญหาด้วยกันครับ ท่านกล่าวไว้ว่า “...กรณีธัมมชโย ธรรมกาย เป็นปัญหาที่ร้ายแรงในตัวมันเอง ขณะเดียวกัน ก็เป็นภาพสะท้อนปัญหาที่ร้ายแรงยิ่งกว่าของวงการพุทธศาสนาไทย

ประการแรก กรณีดังกล่าวไม่เพียงชวนตั้งคำถามกับคุณธรรมและวิจารณญาณของกรรมการมหาเถรสมาคมเป็นรายบุคคลเท่านั้น หากยังบ่งชี้ถึงข้อบกพร่องของระบบการปกครองคณะสงฆ์ไทยในปัจจุบัน โดยเฉพาะการรวมศูนย์อำนาจมาไว้ที่คนเพียง 20 คน โดยไม่มีกลไกการตรวจสอบภายใน ไม่ต้องรับผิด(accountability) กับผู้ใด...

ประการต่อมา การที่ธัมมชโย ธรรมกายได้รับความนิยมจากผู้คนอย่างต่อเนื่องเป็นลำดับ สาเหตุสำคัญเป็นเพราะชาวพุทธจำนวนมากมีความเข้าใจน้อยมากในหลักธรรมทางพุทธศาสนา แม้กระทั่งเรื่องพื้นฐาน เช่น บุญ ก็มีความเห็นที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อน เช่น เชื่อว่าบริจาคเงินมากเท่าไรก็ได้บุญมากเท่านั้น หรือทำบุญเพื่อเอา มิใช่ทำบุญเพื่อละ (ยังไม่ต้องพูดถึงหลักธรรมขั้นสูง เช่น นิพพาน)

เหตุผลอีกประการหนึ่ง ที่ทำให้ธัมมชโย/ธรรมกายได้รับความนิยมจากผู้คนโดยเฉพาะคนชั้นกลางก็คือ พฤติกรรมที่ไม่น่าศรัทธาของพระจำนวนมาก ซึ่งไม่เพียงปรากฏเป็นข่าวอื้อฉาวเป็นประจำ หากยังพบเห็นได้ทั่วไปบนท้องถนน ปรากฏการณ์ดังกล่าว ชักนำให้คนชั้นกลางจำนวนไม่น้อยหันไปศรัทธาชื่นชมพระธรรมกาย ซึ่งดูเรียบร้อยกว่า มีความสงบเสงี่ยมมากกว่า (โดยหาได้ตระหนักไม่ว่าผู้นำสำนักนี้มีพฤติกรรมที่เสียหายแต่แนบเนียนกว่า ร้ายแรงกว่า และส่งผลกระทบกว้างไกลกว่า) คนเหล่านี้จึงไม่เห็นด้วยเลย หากว่ามหาเถรสมาคมจะลงโทษธัมมชโย/ธรรมกาย แต่กลับปล่อยให้พระอลัชชี(กลุ่มอื่น) ลอยนวล

อย่างไรนั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ในที่นี้ ประเด็นที่สำคัญกว่าก็คือ คำถามว่า อะไรทำให้พระที่มีพฤติกรรมไม่น่าศรัทธามีอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง คำตอบนั้นไม่ได้อยู่ที่ความไร้ประสิทธิภาพของผู้ปกครองสงฆ์ โดยเฉพาะมหาเถรสมาคมเท่านั้น หากยังอยู่ที่
ตัวระบบการปกครองคณะสงฆ์ ที่ก่อให้เกิดปัญหาตามมามากมาย รวมทั้งการมีพระประพฤติผิดพระธรรมวินัยมากมาย จะว่าไปแล้วการที่ระบบการปกครองคณะสงฆ์เป็นอย่างทุกวันนี้ ย่อมทำให้คณะสงฆ์มีผู้ปกครองระดับสูงสุด ที่อ่อนแอ ไร้ประสิทธิภาพ และมีข้อกังขาในทางคุณธรรมอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก...”อ่านมาถึงบรรทัดนี้แล้ว คงจะเห็นได้ ว่าไม่มีอะไร “ว่างเปล่า” ในปฏิบัติการ “ล้อมคลองหลวง สะเทือนถึงดุสิตบุรี” และโปรดเตือนตนว่าหลังจากนี้ จะรู้จัก “นิ่งคิด” ให้มากกว่า “ใช้อารมณ์” และพร่ำบ่นเพียงเพราะ “ไม่ได้ดั่งใจ”