จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีอายุครบ 100 ปี ในปีนี้ แต่ในวาระหนึ่งศตวรรษของจุฬาฯ นั้น ก็มีเรื่องน่าอดสูเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน เนื่องจากมีเด็กรายหนึ่งได้ใช้โอกาส 100 ปีจุฬาฯ ก่อเรื่องน่าสมเพช และน่าสังเวชขึ้นภายในรั้วของมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นระยะๆ จนเรื่องเลวๆ ของเด็กรายดังกล่าวสามารถถูกขยายแล้วโหมกระพือให้เป็นข่าวเลวข่าวลบ จนกลบความดีความงามหลายสิ่งหลายอย่างของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยลงได้

ทำไมจุฬาฯ หรือถ้าจะถามให้ถูกต้อง ต้องถามว่า ทำไมผู้บริหารจุฬาฯ จึงปล่อยให้เรื่องไม่เป็นเรื่องอันมีมูลเหตุมาจากเด็กอยากดังรายเดียวเท่านั้น กลายเป็นประเด็นที่ส่งผลให้จุฬาฯ เกิดความระส่ำระสายไปได้ ทั้งๆ ที่สถาบันการศึกษาแห่งนี้ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานกว่าศตวรรษ

ทำไมจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยซึ่งมีกฎ มีระเบียบ และมีแบบแผนที่ชัดเจน จึงไม่สามารถจัดการโดยอาศัยกฎระเบียบของตนกับเด็กที่หลายๆ คน อาจจะเรียกว่าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรายดังกล่าวนี้ได้ ทั้งๆ ที่เด็กอยากดังรายที่ว่านั้น ทำสิ่งที่ไร้สาระมาโดยตลอด

ผู้บริหารของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยควรจะต้องทบทวนการทำงานเพื่อแก้ปัญหาในเรื่องนี้ของตนโดยเร่งด่วน และจำเป็นต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่า เหตุใดจึงปล่อยให้เรื่องไม่เป็นเรื่องและไร้สาระเช่นนี้ลุกลามบานปลายได้ถึงเพียงนี้

แน่นอนว่าคนที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเด็กอยากดังรายนี้ ต่างรู้กันเป็นอย่างดีว่าใครหน้าไหน ชื่ออะไร มีตัวตนและความประพฤติสามานย์เพียงใดอยู่เบื้องหลังพฤติกรรมประหลาดเชิงอุบาทว์ของเด็กรายนี้ และในวงการสื่อสารมวลชนก็รู้ดีเช่นกันว่ามีสื่อ รายไหน ใครเป็นเจ้าของสื่อ
เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเด็กอยากดังรายนี้ เรื่องแบบนี้คนทั่วไปต่างรู้กันทั่วเมือง คำถามคือผู้บริหารของจุฬาฯ ยุคนี้มีข้อมูลเรื่องเหล่านี้หรือไม่ หรือเคยคิดจะหาข้อมูลเหล่านี้บ้างไหม

นอกจากสื่อ และคนภายนอกจุฬาฯ ที่คอยบงการเด็กอยากดังรายนี้แล้ว ก็ยังมีกลุ่มคนสอนหนังสือบางรายในจุฬาฯ ที่มีความคิดประหลาดเชิงอุบาทว์คอยหนุนหลังและคอยยุยงให้เด็กอยากดังรายนี้กระทำพฤติกรรมประหลาด ๆ เสมอๆ คนสอนหนังสือจำพวกดังกล่าวในจุฬาฯ ถือได้ว่าเป็นคนที่น่ารังเกียจ เพราะขี้ขลาดตาขาว ทั้งๆ ที่ตนเองมีความไม่พอใจสถาบันพระมหากษัตริย์เป็นทุนเดิม แต่กลับไม่กล้าแสดงออกด้วยตัวเอง เพราะเกรงกลัวความผิดและหวาดกลัวเรื่องภัยอันตรายที่จะมาถึงตน ดังนั้นพวกขี้ขลาดแต่จบปริญญาเอกเหล่านั้นจึงหลอกใช้เด็กเป็นเครื่องมือ ส่วนเด็กก็คิดด้วยความหลงคะนองว่าตนเองนั้นเก่งฉกาจ ราวกับตนเองเป็นเสมือนกับพระเอก จึงหลงกลกลายเป็นเหยื่อของผู้จงใจหลอกใช้ แล้วก็หลงเหลิงไปกับข่าวต่างๆ นานาที่เขียนถึงตัวเอง

เป็นเรื่องที่น่าสมเพช และผิดหวังมากที่ในวาระครบรอบ 100 ปี แห่งการสถาปนาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งสมควรจะมีแต่เรื่องดีงามปรากฏต่อสาธารณชน แต่ทว่าในกาลสำคัญเช่นนี้กลับเกิดเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นภายในรั้วของจุฬาฯ เรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ผู้บริหารจุฬาฯ จะโทษเด็กอยากดังเพียงถ่ายเดียวมิได้ แต่ต้องพิจารณาตนเองด้วยว่ามีส่วนทำให้เรื่องไม่เป็นเรื่องบังเกิดขึ้นในสถาบันที่ใช้ชื่อพระนาม “จุฬาลงกรณ์” ด้วยหรือไม่