ฉันกำเนิดเกิดเป็นลูกชาวนา

ชินกับ “น้ำท่วม” มาจนเติบใหญ่

เกิดน้ำท่วมทุ่งนามาคราใด

ฉันเลิกไปลง “เบ็ดคัน” เป็น “เบ็ดราว”

สายน้ำฝนที่หล่นมาจากฟ้านั้น

กลิ่นเย้ายวนชวนฝันถึงห้วงหาว

ต่อให้น้ำท่วมฟ้าปลากินดาว

รอถึงคราวน้ำลดหมดกังวล

ที่มันเป็นเช่นนั้นฉันได้เห็น

ดื่นประเด็นชื่นฉ่ำจากน้ำฝน

น้ำจากฟ้าแสนสะอาดปราศฝุ่นปน

ไม่มัวมลปนมลพิษติดโรคภัย

แม้บางคราวน้ำคลั่งลงพังป่า

หากหมู่ไม้ยังแน่นหนาประทังได้

หรือน้ำห้วยอาจกระแสเปลี่ยนแปรไป

ก็เพราะขาดต้นไม้ใหญ่ไว้ปะทะ

เห็นห้วยหนองท้องธารในกาลก่อน

อาจไหลเจาะเซาะซอนสะเปะสะปะ

แต่เส้นทางน้ำหลั่งไหลไปชำระ

อาจน้ำชะเซาะตลิ่งห้วยภินท์พัง

แปลกนักหนาหากหญ้าแฝกแทรกริมห้วย

มันกลับช่วยยึดผืนดินติดริมฝั่ง

เห็นแฝก-ปรง-เฟิร์น-กูด-ช่วยฉุดรั้ง

เหมือนพนังกั้นมิให้ทลายลง

นอกจากนั้นฉันยังเห็นหลายหมู่บ้าน

มีบึงหนองท้องละหานปานสระสรง

เป็นแหล่งใหญ่ใช้กักน้ำตามจำนง

ให้น้ำคงรอฝนฟ้าผ่านหน้าแล้ง

ฉันรำลึกถึง “แก้มลิง” พระเจ้าอยู่หัว

นั่นแหละตัวการเก็บน้ำทำเป็นแอ่ง

ใช้รดผักเลี้ยงปูปลาพาพลิกแพลง

ซึ้งสำแดงพระมหาปรีชาญาณ

ทรงรอบรู้ทั้งดิน-ฟ้า-น้ำ-อากาศ

จนประสาทเป็น “เกษตรผสมผสาน”

หรือ “เกษตรแผนใหม่” ไว้ตำนาน

หลายหมู่บ้านหันตามรอยบาทยุคล

หากกำนันผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้นำ

ตามถ้อยคำพระดำรัสจักผลัดผล

หลากโครงการพัฒนาเกษตรชน

คุณค่าล้นกลายเป็นกลุ่ม “ชุมชนพอเพียง”

โอ้ว่าภูมิปัญญาบรรพชน

เลี้ยงประเทศเกษตรพ้นความสุ่มเสี่ยง

เลี้ยงเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ใกล้เคียง

และหลีกเลี่ยงหายนะ..เพราะพระคุณ!!!